Chris Dusauchoit over Christophe Lambrecht: "Hij was de nonkel, de labrador van Studio Brussel"

Ik weet het nog goed. Aan het eind van de jaren 90 kwam een nieuwe lichting presentatoren binnen bij Studio Brussel. Roos Van Acker, Wim Oosterlinck en Christophe Lambrecht. Christophe viel meteen op omdat hij onopvallend was. En omdat hij van de VTM kwam, iets wat we toen – onnozelaars als we waren – beschouwden als een tikje verdacht. Hij nam het voormiddagblok over van die andere sprekende open haard, Peter Verhulst.

De moeilijkste radioblokken of slots zijn die in de voor- en namiddag. Er gebeurt hoegenaamd niets, je hebt enkel de muziek, je stem en als het meezit interactie met je luisteraar. Velen vallen roemloos door de mand als ze zo’n blok moeten presenteren. Christophe bleef niet enkel overeind, hij schitterde in die luwte, twintig jaar aan een stuk. 

Hij had dan ook alles wat je nodig hebt om zo’n slot tot een goed einde te brengen: métier, melomanie, een luisterend oor (belangrijker dan een sprekende mond) en een hart van melkbrood. Acteurs zijn soms de slechtste presentatoren, ze denken dat je de presentator moet spelen, maar je moet het zijn. Er was geen verschil tussen Christophe achter de micro in de studio en Christophe daarbuiten. 

Christophe had een ziel met hier en daar een pleister erop. Wie niet. Als wij elkaar spraken onder de toren van de VRT, vroegen we nooit "alles goed?". We wisten allebei dat alles nooit zomaar goed was, dus vroegen we elkaar dan oprecht "hoe gaat het?". Daar kwam soms een antwoord op dat enige tijd nodig had.

Hij heeft denk ik nooit een medaille gewonnen voor de beste presentator. De wereld beloont nu eenmaal mondjesmaat de beste en vaker de meest belichte. Zo gaat dat met rotsen in de branding: ze stutten de boel, daar reken je ook achteloos op. En als de rots op een hagelzondag is weggeslagen, blijft enkel een diep en donker gat in het water over. Veel van dat water stond gisteren in de wezenloos aangeslagen ogen van nethoofd Jan Van Biesen. 

Hij zei in zijn groot, murw en oprecht verdriet dat Christophe de mayonaise was van de zender, maar hij bedoelde wellicht de maïzena. Christophe hield de boel bijeen, hij was de nonkel, Lambi Bambi, de labrador van stubru. Presenteren op de radio kan soms akelig eenzaam zijn, Christophe stelde al die nieuwe stemmen gerust, je komt er wel. 

Een warme, prachtige stem had hij zeker, maar daar heb je zelden of nooit verdienste aan. Zijn programma draaide evenwel nooit om hem, hij liet de muziek haar mooie werk doen en gaf je de indruk dat hij er enkel was voor jou, dat hij knus naast jou in de kamer, de werf, het bureau of de wagen zat. Een zeldzame gave. Op Studio Brussel komen al de hele dag luisteraars aan het woord met een krop in de keel, wat een prachtige en droeve erfenis.