De volgende opdracht voor Racing Genk: dit succes bestendigen

We hebben een nieuwe landskampioen: Racing Genk. Toen Razvan Marin op Sclessin omstreeks twintig over tien Club Brugge de doodsteek toediende, ging in het Vanden Stockstadion het dak eraf. Het hele stadion danste, inclusief Bengaals vuurwerk uit de kop van Anderlecht.

Coach Philippe Clement rende naar zijn spelers, de spelers naar de fans. Dolle taferelen. Een uitzinnig groepskiekje voor de fotografen. Alleen de champagne ontbrak. Het volksfeestje is voor zondag. De stadion-dj legde intussen 'Sweet Caroline' op en twintigduizend voetbalfans gingen aan het zingen. Kampioenen! Het Astridpark heeft ze dan toch bezig gezien.

Een stralende lentedag als decorum voor de nieuwe landskampioen. Hulde aan het mooiweervoetbal van KRC Genk.

Herinnert u zich nog de start van hun campagne? Eind juli, op de ruïnes van Lokeren. Een swingende 0-4. Toen al een voorstelling in hemdsmouwen. Roeslan Malinovski en Leandro Trossard met elk een doelpunt en een assist.

Racing Genk speelde sinds de eerste training in de zomer van vorig jaar meer dan zestig wedstrijden, oefenduels inclusief. De ballast is op één hand te tellen. Dat is verdienstelijk werk van een hele staf, van Clement over de conditietrainers tot de dokters. Eén voor allen en allen voor één.

Clement was die voetballer, of beter gezegd defensieve middenvelder, van wie weleens het rugnummer dreigde af te vallen bij een borstcontrole. Clement was die assistent-trainer in wie voorzitter Bart Verhaeghe en CEO Vincent Mannaert twee jaar geleden niet de opvolger voor Michel Preud'homme zagen - dan nog liever de beredeneerde gok met Ivan Leko.

Gisteravond in het Astridpark vierde evenwel een 45-jarige coach die geleerd heeft om in kostuum langs de zijlijn te staan, die een kleedkamer kan managen en daarbij net zo goed de werkers als de vedetten weet te raken, die zeer goed met de media om kan, en die vooral heeft begrepen dat je met emotionele intelligentie net zoveel bent als met voetbal-IQ. Zozeer de speler niemand in vervoering bracht, zo boeiend en interessant is de T1. "Ik ben blij dat de perceptie is omgeslagen", vertelde Clement daarover onlangs in een interview. Clement wordt zonder een miraculeus manoeuvre van het Genkse bestuur straks de nieuwe trainer van Club Brugge, alleen de handtekening ontbreekt.

Maar een trainer is niks zonder zijn spelers. Genk was tien maanden lang op het veld veelal een lust voor het oog. De acties van Trossard, de traptechniek van Malinovski, de rust van Berge, de goals van Samatta, de saves van Vukovic... Zelfs Dewaest is weer voetballer geworden. De beste van allemaal leeft en werkt inmiddels in Canada. De schaal is voor een stuk ook van Alejandro Pozuelo. Genk was van en voor zijn voetballers.

Op de hogere echelons heeft de club zich niettemin moeten heruitvinden om de vierde titel in de fusiegeschiedenis te behalen. Nieuwe trainer, nieuwe voorzitter, nieuwe algemeen directeur. Zij trokken samen recht wat al die jaren krom werd gebogen. En toch zit het sportieve pluralisme nog steeds in de muren en leiden de frustraties al eens tot de bedenking of het gras elders niet groener is, nietwaar Dimitri de Condé?

Onder Clement heeft Genk zich dit seizoen kunnen onttrekken aan het etiket van provincieclub, maar één zwaluw maakt de lente niet. Als dit succes niet kan bestendigd worden en de komende jaren valt de club eens te meer terug in de luwte om de plaatsen vier tot zes, dan blijft het onbegonnen werk om de kloof met de G3 (Anderlecht, Club Brugge, Standard) te dichten. Zie hoe AA Gent dezelfde lastige strijd voert sinds de titel onder Hein Vanhaezebrouck.

De signalen van een mogelijk vertrek van Clement, Trossard, Berge en Malinovski doen alvast niet het beste verhopen. Racing Genk zal toch eens standvastig moeten worden. Het zijn zorgen voor heel snel. De titelroes mag niet té lang nazinderen. Schone liedjes duren niet lang. En óf KRC Genk dit seizoen een schoon liedje was.