Sarah Bettens wil voortaan als Sam door het leven gaan: “Al een maand bezig met medicatie”

Ongeveer een jaar geleden maakte Sarah Bettens, vanaf nu Sam, pas de klik. “Het gevoel kríjgen en uitzoeken wat het precies was: dat vond ik aartsmoeilijk”, vertelt hij in De Standaard. “Ook omdat ik mezelf vergeleek met transgenders die het op jonge leeftijd van zichzelf wisten en er sneller naar handelden. Velen van hen weten het blijkbaar al van hun vijfde en voelen er zich ook vroeg slecht bij, compleet met zelfmoordneigingen, omdat ze eerst geen uitweg zien. Allemaal dingen die bij mij als kind en jong meisje niet aan de orde waren.” Maar anderzijds waren er wel duidelijke tekenen. “Ik dacht rond die tijd ook iets waar ik achteraf bekeken niet trots op ben: ik wou dat mijn borsten eraf konden. Een gedachte die je liever niet hebt als je vrouw met borstkanker kampt, maar ze was er dus wel. En dan wéét je het gewoon.” 

Hij vertelt ook uitgebreid over de weg die hij afgelegd heeft in de vlog van Linde Merckpoel. Vroeger kleedde Sarah zich bijvoorbeeld veel vrouwelijker dan de laatste jaren. “Veel mensen zagen de afgelopen jaren dat ik al veel vermannelijkt ben, en dat ik de grens altijd wat verlegde. Ik heb het daar wel moeilijk mee gehad: waarom heeft het zo lang moeten duren? Waarom heb ik zo lang getwijfeld aan mezelf? Ik dacht dat ik een individu was die sterk in het leven stond en die geen schrik had om haar eigen opinie te uiten: een sterke, zelfbewuste vrouw. Waarom heb ik mijn omgeving dan toch zo hard laten bepalen hoe ik mezelf presenteerde aan de wereld? Waarom ben ik kleedjes beginnen dragen? Waarom ben ik push-upbeha’s gaan kopen in Victoria’s Secret om toch maar niet ‘sir’ genoemd te worden.”

Het was uiteindelijk zijn therapeut die zei dat hij niet zo hard mocht zijn voor zichzelf. “Ze zei dat ik naar mijn leven en mijn omstandigheden moest kijken. Ik had gewoon veel te verliezen: mijn gezin, mijn carrière... Als je minder riskeert, is die stap gewoon kleiner. Wij woonden ook in Tennessee, een superconservatief deel van Amerika. We waren daar als lesbisch koppel met twee zwarte adoptiekinderen sowieso altijd al het raarste gezin in de kamer. En ik was daarnaast gewoon gelukkig en bezig. Ik zat misschien niet heel goed in mijn vel, maar stond wel heel goed in de wereld. Ik deed gewoon door.”

“Mijn therapeute had me ook doen inzien dat mijn transitie al heel lang bezig was, ook al had ik niets onomkeerbaars gedaan. Maar ik was op een bepaald moment al overgestapt naar sportbeha’s, en nog later naar bandeau’s die je borsten echt platdrukken - lang voor ik mezelf de vraag begon te stellen of ik transgender was. Omdat ik dat in de spiegel geen fijn zicht vond. Het was allemaal al bezig, het was gewoon de vraag of ik verdere stappen zou ondernemen en echt op de trein zou springen, of gewoon zou voortdoen zoals ik bezig was.”

Het afgelopen jaar vertelde hij het nieuws dan aan familie en vrienden, die hem allemaal steunen. Ook Bettens vrouw Stef is helemaal mee in het verhaal. “Stef zag mij altijd al als een heel mannelijke vrouw, en dat is wat zij aantrekkelijk vindt. Ze twijfelde alleen nog omdat ze mij zag twijfelen. We zijn dan ­beginnen te praten, praten, praten, als echte vrouwen, ha ha. Ze heeft de switch gemaakt van iemand die mij steunde omdat ze mij graag zag naar iemand die helemaal méé was. Nu is ze zo mogelijk even enthousiast als ik.”

Een van de redenen waarom Bettens lang twijfelde om aan de transitie te beginnen, is dat die ook muzikale gevolgen kan hebben. Als het gezicht van K’s Choice is zijn stem onmiskenbaar, maar die kan wel veranderen door de hormonenbehandeling. Intussen is Sam een maand geleden gestart wel gestart met medicatie. “Ik ben met een lage dosis hormonen begonnen, om de overgang geleidelijker te maken dan bij de meeste mensen gebruikelijk is. Puur om te kunnen zien wat er zal veranderen aan mijn stembanden.” Het blijft onzeker, maar dat is het haar waard. “Ik zou heel graag blijven zingen, maar ik wil niet op mijn 80ste op mijn sterfbed liggen en spijt hebben dat ik transgender was en er nooit iets mee gedaan heb.”

Sam denkt dat de fans van K’s Choice hen zullen blijven steunen. “Ik heb altijd het gevoel dat onze fans ons graag zien, als groep en als mensen. Ik reken er eigenlijk een beetje op dat ze achter mij zullen blijven staan. We hebben sowieso plannen om verder te gaan met de groep, al zullen we de stemmenverdeling dan wel een beetje moeten herbekijken. K’s Choice wordt dus een band van twee broers, maar we zullen sowieso beter overeenkomen dan de broers van Oasis.”

De komende maanden zal Sam steeds meer veranderen. “Binnen een jaar zullen we een heel goed beeld krijgen van hoe ik er zal uitzien.” Hij kijkt er enorm naar uit. “Dit is een rare periode. Ik heb het iedereen verteld en iedereen moet zich kunnen aanpassen. Dat duurt even, en ik begrijp dat, maar het voelt raar. Je vraagt aan mensen om je Sam te noemen, maar je ziet er wel nog steeds hetzelfde uit. Het voelt nu nog even als acteren.” Hoe ver de transitie zal gaan, houdt Sam privé. “Dat is het persoonlijke verhaal van elke transman of vrouw, en in die zin is dat interessant. Maar eigenlijk is dat niet interessant in het grote verhaal.”

Wat hij wél zeker weet, is dat hij graag een rolmodel wil zijn voor de transgendergemeenschap. “Toen ik 28 was, heb ik me geout als lesbisch. Toen praatte ik daar nog niet graag over, omdat ik vreesde dat ik de gemeenschap niet op een goede manier zou vertegenwoordigen. Maar nu is dat helemaal anders. Zelfs toen ik aan het twijfelen was, besefte ik dat ik heel graag die rol wil spelen: om transgender zijn normaler te maken. Dat mensen zich een beeld kunnen vormen van wat transgender betekent of kan betekenen.”

“Ik heb zelf ongelooflijk hard een rolmodel nodig gehad. Ik heb online een paar transmannen gevonden die elke week een filmpje posten, en ik hing echt aan hun lippen. Ik wou alles weten en alles ervaren, en zien dat zij er productief en gelukkig uitzagen. Dat het iets heel normaal kan zijn. Ik kan me dan voorstellen dat veel Vlaamse en Belgische jongens en meisjes in België ook zo iemand nodig hebben, aangezien hier nog niet heel veel transgenders in de kijker staan. Maar ook voor mensen die niet transgender zijn en zich vragen stellen, kan het nuttig zijn.”

“Ik wil er de komende jaren ook werk van maken om duidelijk te maken aan mensen dat het spectrum heel breed is, ook bij transgenders. Er zijn zoveel verschillende karakters en manieren waarop mensen zich voorstellen aan de wereld. Ik ben maar één verhaaltje en het is heel persoonlijk. Er zullen wel raakpunten zijn met andere transmannen, maar iedereen ziet zichzelf anders in de spiegel. En dat is ook allemaal oké.”