Pakkend afscheid van Julie (23): “Jij was ons zonnetje”

Bisschop Johan Bonny leidde de plechtigheid, waarin pakkende getuigenissen werden afgewisseld met muziek en gedichten die Julie zelf had geschreven. Bonny citeerde ook meermaals uit Julies eigen Engelstalige bijbel, waarin ze in fluostift bepaalde passages had aangeduid.

Volgens de Antwerpse bisschop had het meisje een uitzonderlijke gave om mensen onbevangen en spontaan tegemoet te treden. “Ze kende geen schrik of vooroordelen. Ze was een kind van de zon en van het licht. Ze vond meteen de sleutel waarmee ze het hart van anderen kon openmaken. Daarom ook had ze geen vijanden, alleen vrienden. Haar enige vijand was die van het laatste ogenblik.”

“Met alle kracht die in haar was, heeft ze zich verzet”, zei Bonny. “Dat had ze vroeger ook gezegd. Dat ze zich als vrouw nooit zou laten vernederen of misbruiken. Ze had het volste vertrouwen dat ze alles aankon, zelfs dat. En het is haar ook gelukt. Ze heeft haar waardigheid aan zich gehouden.”

“Je fiets was je belangrijkste vrijheid”

“Je deed alles vanuit je hart”, vertelden haar ouders Eric en Kaat. “We beloven je dat we vanaf nu alles vanuit ons hart zullen doen. Alles doen wat goed voelt in ons hart, dat heb jij ons geleerd. Je leefde buiten en je zag zaken in de natuur die wij niet zagen. Wat gaan we die leuke wandelingen en fietstochten missen. Je fiets was je belangrijkste vrijheid. Overal trok je ermee naartoe.”

“We kunnen je dan ook alleen maar beloven dat we in de toekomst nog meer van de natuur gaan genieten. En als het zonnetje schijnt, zullen we nog meer dan anders aan jou denken. Want jij was ons zonnetje. Je was ongelofelijk altruïstisch. Iemand die je hulp nodig had, ging altijd voor.”

Al aan het einde van de humaniora liet Julie volgens haar ouders blijken dat ze veel in haar mars had. “Plots zei je ons dat je niet zomaar Julie Van Espen wilde zijn, maar dat je iets wilde bijdragen aan de maatschappij. Je geeft ons nu al de kracht om dit te proberen bewerkstelligen. Want je dood mag niet zinloos blijven. Dat beloven we je. Om het met de woorden van een van je babysitkindjes te zeggen: we hopen dat je het leuk hebt in de hemel. We zijn er zeker van dat je daar volledig jezelf kunt zijn en dat je al bezig bent met iedereen nog gelukkiger te maken met je stralende glimlach en warme stem.”

“Het is zo oneerlijk dat ik nu al afscheid van jou moet nemen. Waarom wordt het leven afgenomen van iemand die het meest leefde”, vroeg zus Elise in een pakkende afscheidstekst. Ze vertelde over Julies drang om de wereld te ontdekken. “Eén keer naar het buitenland was voor jou niet genoeg. Een jaar na je reis naar Australië trok je alweer naar Montpellier. We namen samen het vliegtuig en ik hielp je settelen. Overal waar je kwam, maakte je vrienden. Zelfs met de Franse politie. Zo werden we een keer betrapt toen we ons tramticket niet hadden betaald. In je beste Frans begon je ons eruit te lullen, maar ik betwijfel of ze er iets van verstonden, want we hebben de boete toch moeten betalen.”

Dat ze het fijn vond om te zien hoe Julie genoot van het ontdekken van de wereld, vertelde Elise. “Jij wist wat echt genieten was. Je nam je blotenvoetenleven mee van Australië naar hier. Zo voelde je je één met de natuur. Je kon zo genieten van het buiten zijn. Vanaf de eerste zonnestraal in de winter ging je lekker ingepakt naar buiten. En in de zomer, wanneer het zwembad nog maar net een beetje was opgewarmd, stond je al klaar om erin te springen. Wat was ik jaloers dat jij buiten kon studeren. Liggend in het gras, in de zon, in de hangmat, zelfs op de luchtmatras in het zwembad.”

“Jouw doorzettingsvermogen stimuleerde mij om altijd door te gaan. Want zoals papa zei: het woord opgeven staat niet in het woordenboek van een Van Espen. Je was zo uniek en altijd jezelf. Je bent voor altijd mijn grote zus. Weet dat ik je in alles zal blijven zien: van de kleinste schattige diertjes tot in de grootste, warmste zonnestralen. Ook al schijnt de zon niet, ik zal jouw zonnestralen blijven voelen.”

“Ik beloof dat ik een goede grote zus zal zijn voor Andreas en dat ik altijd voor mama en papa zal blijven zorgen. Ik ga proberen het meeste uit mijn dag te halen, zoals jij altijd deed. Te genieten zoals jij altijd genoot.”

Ook haar jongste broer Andreas nam het woord. “België was te klein voor mijn zus, maar dat was niet zozeer een probleem. Want haar dromen om de wereld te verkennen, dat wáren geen dromen voor haar. Enkel haar inkijk in de toekomst. Ik kan de landen waar ze geweest is niet opsommen, ik weet alleen dat ze haar dromen geleefd heeft. En ik hoop dat ze nog steeds droomt, waar ze ook mag zijn. Lieve zus, je bent weggenomen van mij, maar ik weet dat we elkaar binnenkort terugzien.”

De liefde van haar leven

Julies ouders en vrienden beschreven hoe ze in haar vriend Thomas de liefde van haar leven had gevonden. Ook hij nam moedig en persoonlijk afscheid van Julie. “Vanaf het moment dat ik je zag, wist ik het. Je was zo lief, vrolijk, enthousiast, intelligent, onschuldig. Je veranderde alles. Ik ben zo ongelooflijk trots om jou mijn vriendin te mogen noemen. Je was zo puur. Hoe jij elk detail in je kon opnemen en er zo van kon genieten, is ongeëvenaard. Elke bloem, elke vogel, je kende ze allemaal. Je had niets nodig om gelukkig te zijn. Het materiële interesseerde je niet. Voor jou was elke dag zo mooi mogelijk maken, het allerbelangrijkste. Je hebt me zoveel nieuwe dingen laten zien. Je weet dat ik veel lachte met je zwerverskledij en je blote voeten, maar het ding is gewoon: je zag er altijd prachtig uit.”

Enkele vrienden van Julie schreven samen één tekst. Ze beschreven hoe Julie in haar jeugd niet zo gek was van wandelen, gezond en eten en sporten. “Maar toen je ouder werd, kreeg je een afkeer van zogenaamde grotmensen en kon je jou op geen enkele manier binnenhouden. Wanneer het gezang van de vogels jou wakker maakte, stond je op om in je kamerjas en een tas zwarte koffie het bos in te trekken. Wanneer de rest van de wereld ontwaakte, had jij al een halve dag vol avonturen achter de rug. Je was gaan zwemmen, had bloemen geplukt en nieuwe plekjes ontdekt.”

“Materiële waarde was niet aan jou besteed. De essentie van jouw bestaan vond je terug in je fietsmand: een mangomes, koffiecapsules, oortjes voor je favoriete countrymuziek en een duikbril. Julie op de fiets. Altijd buiten, altijd op pad. Je wou de wereld veranderen, en voor ieder van ons heb je dat gedaan. We zullen op onze blote voeten door het gras lopen, en genieten van elk moment. Jul, we zien je zo graag.”

Opmerkelijke oproep

De nabestaanden lanceren naar aanleiding van het afscheid een opmerkelijke oproep. “De Theunisbrug zal voor altijd in ons geheugen gegrift staan als de plek waar Julie gevonden werd. De bouw van een nieuwe versie van dei brug is in volle voorbereiding. Julie was een mens tussen de mensen. Een kind van de zon. Een vrouw die mensen wist te verbinden, net zoals een brug dat doet. Laat ons daarom, onder ons, in onze volksmond, straks die nieuwe brug herdopen. Laat ons die nieuwe Theunisbrug voor altijd de Zonnebrug noemen.”