Vincent Kompany kondigt afscheid bij Manchester City aan: “Ik voel niets dan dankbaarheid”

“Familieverplichtingen, sorry.” Met een rood-zwarte sjaal om de nek haastte Vincent Kompany zich zaterdagavond door de catacomben van Wembley. Geen tijd voor de praatjes waar hij doorgaans wel tijd voor maakt. Vragen over zijn toekomst had hij eerder afgewimpeld. Omdat hij wist wat hij zondagmorgen zou doen. Om 9:58 postte hij op zijn Facebookpagina een open brief waarin hij zijn afscheid van Man City aankondigde: “Ik kan niet geloven dat ik dit nu schrijf. Ontelbare keren heb ik me deze dag proberen inbeelden. Het einde voelde vaak zo dicht, de voorbije jaren, maar nog altijd voelt dit niet als echt aan. Manchester City heeft me alles gegeven. Ik heb proberen terug te geven zoveel ik kon. Hoe vaak krijgt iemand de kans om een belangrijk hoofdstuk op zulke manier te beëindigen? Mijn tijd is gekomen. Ik voel niets dan dankbaarheid.” Waarop hij iedereen bedankt die een invloed had op zijn loopbaan, van voorzitter, over vrouw en kinderen, tot zijn overleden moeder. “Er zal maar een zaak zijn die ik betreur. Ik wou mijn moeder, Jocelyn, me ooit in het Etihad-Stadion aan het werk had kunnen zien. Haar de City-liedjes zien zingen, naast mijn kinderen en mijn vrouw. Diep vanbinnen weet ik dat ze er altijd was.”

Bij Man City hadden ze de voorbije weken nog gehoopt dat Kompany nog een jaar bij zou tekenen, maar diens besluit stond vast. Hij wil meer spelen – garanties die ze hem bij de club niet kunnen geven gezien zijn blessureverleden. Met spijt in het hart neemt de Engelse kampioen afscheid van een icoon. Een vaarwel dat hij de voorbije maanden zelfs regisseerde. De huilbui in het Etihad-Stadion, na zijn laatste thuismatch tegen Leicester, verraadden dat het einde nabij was. Nooit zagen we hem zo emotioneel. Met de kinderen aan de hand brak hij. This is goodbye. Met een grote glimlach vierde hij vorige week op Brigton zijn laatste titel alsof het zijn eerste was. De FA Cup was het toetje. Als laatste verdween hij zaterdag in de catacomben – City’s meeste gesolliciteerde man. Voor het laatst.

Zelfs zonder dat fenomenale doelpunt en die unieke treble was hij in Manchester de legende al lang voorbij. Een speler die ze in alle opzichten zullen missen. De perfecte Ambassadeur. Welbespraakt. Beleefd. Intelligent discours. Quotemachine weg van de clichés.Een rol die hij de afgelopen maanden minder vaak op zich nam. Op zijn 33ste sloop Kompany steeds vaker langs de achteruitgang weg. Minder spelen betekende dat hij minder woordvoerder was. Een boegbeeld dat niet alleen de media bespeelde, maar ook in de scholengemeenschappen en tijdens liefdadigheidsacties het beste van zichzelf geeft. Gezicht van een generatie. Spreekbuis en PR-man van zichzelf en de club. Zelfs als hij, heerlijk uit de hoogte, met het vingertje zwaaide als iemand naar zijn zin zich te hard had laten opjutten. In zijn ergernis verloor hij nooit zijn gratie, noch zijn vriendelijkheid. Ook niet in die extra tijd als er iemand - of een bus - stond te wachten. Hij besliste over een vertrek. Dat soort aanvoerder.

Toen Pep Guardiola eerder dit seizoen gevraagd werd om Kompany in een aantal te woorden te omschrijven, sprak hij over een grote persoonlijkheid, zijn invloed op, maar vooral ook naast het veld. “Hij spreekt vijf, zes, zeven talen”, zei zijn trainer. “Hij is als lijm. Hij communiceert goed. Een leider.” Maandag loofde hij hem als mens. Binnen de spelersgroep vertoeft Kompany in zijn eigen wereldje, hoog boven alles en iedereen, maar tegelijk staat hij ook tussen de spelers. Het oudje waarmee al eens gespot wordt, maar voor wie het respect bijzonder groot is. Omdat hij leidt als een voorbeeld. Omdat hij als het moet zijn ploegmaats op hun plaats zet - op een waardige manier, maar hij schuwt een conflict niet. Omdat hij opkomt voor zijn maats. Omdat hij met de nodige zelfspot in het leven staat. Toen Guardiola een jaar geleden zijn groep kwam vertellen dat zijn medische staf tot de beste van de Premier League was verkozen, zei er eentje met een guitig gezicht: “En ik was hun beste klant.”

Omdat hij, als het moet zoals vorig seizoen na de landstitel, ouderwets mee gaat pintelieren - Guinness hijsen. Omdat hij jongeren op hun eerste dag op hun gemak stelt. Omdat hij teambuildingsactiviteiten organiseert. En omdat hij in de kleedkamer stiltes kan doorbreken met inspirerende speeches. Toen rechtsachter Kyle Walker te horen kreeg dat Kompany binnen de spelersgroep van de Rode Duivels wel eens Obama wordt genoemd, kon die zijn plezier niet wegsteken: “Vinny denkt dat hij een president is, echt. Als er moet worden gesproken, steekt hij als eerste zijn vingertje in de lucht.” Als hij het woord neemt, kan je in de vestiaire naar verluidt een speld horen vallen - dat ze allemaal luisteren is echter geen garantie.

Ondertussen is Kompany, een dromer met een doel toen hij elf jaar geleden in Noord-Engeland arriveerde, niet alleen vergroeid met zijn club, maar ook met stad en cultuur - aanschurken tegen Noel Gallagher en co. Dat zijn vrouw Carla ‘a true Manc’ is, heeft een handje geholpen. Ondanks zijn banden met Brussel heeft Kompany zijn leventje helemaal uitgebouwd in Manchester, met investeringen in plaatselijke bedrijven en vastgoed en zelfs een MBA-studie aan de universiteit.

Een vertrek was tot voor dit seizoen nooit een item geweest aan de ontbijttafel. Grote liefde die wederzijds zal blijven. Voor zijn sportiviteit en charisma gerespecteerd in het rode deel van de stad, verafgood in het blauwe. Wordt er in Vlaanderen wel eens lacherig gedaan over zijn aspiraties als wereldverbeteraar, gespot met zijn blessures en mislukte businessavonturen, dan heeft zijn imago er weinig smetvlekken. De vechter die tot de laatste snik alles voor zijn club heeft gegeven. Zijn meest succesvolle aanvoerder uit de clubgeschiedenis, de legende intussen al ver voorbij met mogelijk een vierde titel, een tweede beker en vier League Cups. Een kampioen die voorgoed zijn plaatsje in de Hall of Fame heeft. Een inspirerende leider over wie over 50 jaar nog altijd vol lof zal gesproken worden. Geen onvertogen woord hoor je in Engeland. Daar wordt hij geërd.

Kompany ruilde elf jaar geleden Hamburg voor Man City, net voor de club in handen kwam van een ambitieuze sjeik uit Abu Dhabu. Zou hij toen hebben durven voorzien dat hij op 19 mei 2019 een FA Cup (2011) op zijn palmares zou hebben en als aanvoerder in de Hall of Fame zou staan pronken met achtereenvolgens de Premier League-trofee (2012), de Community Shield (2012), de League Cup (2014), de Premier League (2014), de League Cup (2016), de League Cup (2018), de Premier League (2018), de Community Shield (2018), de League Cup (2019), de Premier Leaguetrofee (2019) en de FA Cup (2019)? “Alles voor mijn transfer, afgerond in augustus 2008, werd afgerond in het stadion”, herinnert Kompany zich. “Ik keek rond in het City of Manchesterstadion en was onder de indruk. Toen Mark Hughes me zijn plannen met het team ontrolde, kon ik mijn pen niet snel genoeg oppikken. Alleen, daarna gaven ze me een rondleiding in Carrington, op het oude oefencomplex. Ik vroeg me af waar ik nu in godsnaam was terechtgekomen. Het was echt niet op Premier Leaguestandaard. Het was een stort. Ik herinner me dat er een bokszak in de fitness hing, maar er ook maar één bokshandschoen lag. En die was dan ook nog gescheurd. De rest zag er eerlijk gezegd niet beter uit, maar erna, enkele dagen nadat ik had getekend, gebeurde er wat ik enkel kan omschrijven als een revolutie. En de rest is, zoals ze zeggen, geschiedenis.”

Hij is oud en succesvol geworden bij City en de op één na meest succesvolle aanvoerder in de Premier League. Alleen Chelsea-icoon John Terry heeft meer Premier Leaguebekers in de lucht mogen steken dan hij - Roy Keane (Man United) heeft er net als Kompany vier.

Een man van enorme verdienste. Groot is het respect.