Niets is helemaal echt op dit proces: pleegden politicus Van Eyken en zijn minnares werkelijk een moord?

Maandagnamiddag. In een zaaltje onderin het Brusselse justitiepaleis is een bode in een lijf-aan-lijfgevecht verwikkeld met een net geen 2 meter hoog kartonnen postpakket. Het is eerder die middag afgeleverd en achter de griffierster neergezet. Als de bode er eindelijk klaar mee is, komt een vliegenraam te voorschijn.

Sabine Wilputte, rechercheur bij de moordsectie van de Brusselse federale politie, verklaart dat het een vliegenraam was met oprolbaar gaas en attendeert op het hendeltje. Wie dit soort vliegenramen kent, kon het als eventuele indringer langs de buitenkant openen. “Tegen dat raam, langs de binnenkant, stond een kastje. Als iemand van buitenaf het appartement wou binnengaan, dan was er een ruimte van maximaal 29 centimeter. Voldoende voor een mens met een normale lichaamsbouw.”

Vervalst diploma

Advocaten Marc Uyttendaele en Marc Preumont gaan met hun confraters van de burgerlijke partijen rond het vliegenraam staan, argumenteren door elkaar en vuren theorieën op elkaar af. Rechter Marie-France Keutgen laat het gebeuren. Niets is helemaal echt op dit proces.

Hoofdverdachte Christian Van Eyken (64) is Vlaams Parlementslid, maar kan met exact één schriftelijke vraag over de hele zittingsperiode 2014-2019 bezwaarlijk worden beschouwd als politicus met enige relevantie. 

Sylvia Boigelot (41) was zes jaar lang zijn parlementair medewerkster. Dankzij een vervalst diploma had hij haar in een hogere loonschaal gekregen, wat haar zo’n 72.000 euro aan extra’s opleverde. Ze was vanaf 2009 zijn maîtresse. Ten tijde van de moord was ze nog officieel samenwonend met het slachtoffer, koffie-importeur Marc Dellea (45). Ze hadden samen een 7-jarig dochtertje en bewoonden een appartement op het gelijkvloers in residentie Mercure in Neder-over-Heembeek, de plaats delict.

Christian Van Eyken zetelde sinds 1995 in het parlement namens de Union des Francophones. Eigenlijk enkel om de 123 andere verkozenen te jennen. Te demonstreren: wij, Franstaligen in de Vlaams-Brusselse rand, wij bestaan. Hij zegt: “Ik vind ze ook overdreven, de vergoedingen die wij krijgen.”

Voetafdrukken

Alles wat je vooraf hoorde, was van aard om Van Eyken en Boigelot te beschouwen als parasitair. Toen de politicus op 27 januari 2016 na een maandenlange aanslepende procedure voor de opheffing van zijn parlementaire onschendbaarheid kon worden gearresteerd op betichting van moord, kwam hij na een dag alweer vrij. Procedurefout. De onderzoeksrechter was vergeten zijn handtekening te plaatsen op het aanhoudingsbevel. Tijdens het vooronderzoek vernietigden hij en Sylvia op de griffie van de rechtbank met een houtbrandpen een dvd met belastende bewakingsbeelden. Waarom zou je, je onschuld claimende moordverdachte zijnde, zoiets doen?

Ze zitten naast elkaar op een bankje en aanhoren geduldig de kakofonie aan argumenten over het vliegenraam. Schenken elkaar af en toe een geruststellende knik.

Sabine Wilputte: “Op het aarden pad achter het appartement hebben we verse voetsporen aangetroffen. Van de zool van een Nike Air Max, die bij geen van beide verdachten werd teruggevonden. Op het vliegenraam vonden we vier voetsporen. Een was te fragmentair, twee leverden geen enkele match op met de schoenen van de verdachten. Over een vierde spoor kunnen we niet helemaal uitsluiten dat die van de Crocs van mevrouw Boigelot zijn.”

Bewakingscamera’s

Sylvia Boigelot droeg Crocs. Ze woonde deeltijds in het appartement. Zo verwonderlijk hoeft haar voetafdruk op het vliegenraam niet te zijn.

Een tweede rechercheur: “Bij het slachtoffer is geen enkel teken van verweer vastgesteld.” Of hoe de speurders er ook niet direct een touw aan kunnen vastknopen.

Het weinige dat geweten is over het komen en gaan in residentie Mercure tussen zondag 6 en dinsdag 8 juli 2014, is te danken aan twee bolle bewakingscamera’s in het gyproc plafond in de inkomhal.

Zondag, 20.26 uur: Van Eyken en Boigelot gaan naar binnen. Ze komen daarna buiten en gaan weer naar binnen, telkens beladen met zakken. “Met oude kleren in van mijn dochter”, zegt Boigelot daarover.

23.20 uur: Marc Dellea komt binnen.

Maandag, 1.20 uur: Van Eyken en Boigelot verlaten het gebouw. Zij vergeet haar gsm in het poppenhuis van haar dochter.

Dinsdag, 15.00 uur: Sylvia Boigelot komt haar gsm ophalen en ontdekt het lichaam van Marc Dellea.

Dan doet ze weer iets verdachts. Ze belt haar huisarts. Die is bezig een overlijdensattest op te stellen met vermelding “natuurlijk overlijden” als een ambulancier het hoofd optilt en een plas bloed op het kussen opmerkt.

Het kogeltje is afgevuurd terwijl Marc Dellea sliep. De methode vergt vakmanschap en wijst doorgaans op een professionele huurdoder. De moord is gepleegd met een pocket gun, wellicht een Beretta 950. Een pistooltje dat vrouwen preventief in hun tas dragen, en waarmee van op een meter of wat een belager pijnlijk kan worden verwond, niet gedood. Tenzij je de pocketgun van dichtbij schuin achter het oorlel plaatst. Dan perforeert de kogel de hersenen. Bij een perfecte uitvoering is er niet eens een bloedspoor.

Als kind ging Sylvia Boigelot soms in de bossen schieten met haar vader, die thuis drie luchtdrukkarabijnen had. De politie vond ze daar. “Ik heb ze bewaard”, zegt de moeder van Boigelot, als het haar beurt is. “Daar zaten alleen van die loden kogeltjes in.”

Gentleman’s agreement

De vorige keer dat een Franstalige politicus werd verdacht van moord, zat de assisenzaal in Bergen drie weken lang nokvol. Aan het eind sprak een volksjury Bernard Wesphael vrij met 12 stemmen tegen 0. Nu is er geen jury en geen publiek. De zaak is door de Potpourri II-wet van Koen Geens gecorrectionaliseerd. Beroepsrechters. Op donderdag zitten er drie journalisten en twee toeschouwers in de zaal.

Christian Van Eyken vertelt over zijn eerste huwelijk, waaruit drie kinderen werden geboren. “Mijn zoon is doof, mijn dochter zit in een rolstoel. Dat is zwaar. Maandenlang uitkijken naar de baby. Horen dat er een zwelling is in dat hoofdje. Dat een tweede keer. Mijn ex had het moeilijk, ze heeft zich even tot het paranormale gewend. Ik ben haar niet gevolgd.”

Hij heeft een zoon uit een tweede huwelijk dat ook strandde. “In mei 2009 heb ik Sylvia leren kennen”, zegt Van Eyken.

Boigelot: “Het ging vanzelf, tussen Christian en mij. Zonder woorden.”

Rechter Keutgen: “U bent meer dan twintig jaar ouder.”

Van Eyken: “Inderdaad.”

Rechter Keutgen: “In door de politie teruggevonden sms’en benoemde u Marc Dellea als varken, en eens als monster.”

Van Eyken: “Bij wijze van spreken, door zijn manier van eten. Met Marc Dellea had ik vrij snel een goede verstandhouding. We stonden als rokers vaak samen ergens buiten te roken. Over hoe het verder moest, hadden wij een gentleman’s agreement.”

Boigelot: “Het klinkt misschien raar, maar het werkte. Christian was de peter van onze dochter.”

Jammer dat Marc Dellea niet kon afdalen uit het hiernamaals om dat uit te klaren.

Christian Van Eyken en Sylvia Boigelot ontkennen de moord. “We hebben die avond Scrabble gespeeld”, zegt hij. “En gepraat. Lang gepraat. Ik weet niet wie hem heeft vermoord.”

Iets geks. Die zondag, veronderstelde dag van de moord, heeft Christian Van Eyken geen enkel telefonisch contact gehad. Geen enkele inkomende oproep, geen enkele uitgaande. 

Rechter Keutgen: “In de post-electorale periode bougeert er voor politici toch van alles? U zei dat u druk bezig was met de aangifte van verkiezingsuitgaven.” 

Christian Van Eyken is zo’n politicus die zelden of nooit telefoon krijgt.

Schilderen

Marc Dellea had schulden, volgens Sylvia Boigelot voor meer dan 100.000 euro. Zijn importbedrijfje voor Italiaanse koffie, melkjes en suikertjes was een puinhoop. Hij en Sylvia hadden in 2009 een huis gekocht in Tubeke, en Marc Dellea stak al zijn tijd in renovatiewerken. Hij deed zoveel mogelijk zelf: pleisteren, betegelen, schilderen. Christian Van Eyken betaalde de bouwwerken met extraatjes op zijn Vlaamse parlementaire wedde. Hij en Sylvia woonden er al. Dellea kwam nu en dan bricoleren.

Sylvia Boigelot: “Het idee achter het huis was dat we meer ruimte nodig hadden, want die koffieladingen van hem, die kwamen per ton. Hij moest die ergens kwijt. Het huis had een garage.”

Het gesprek over wie het huis, eens gerenoveerd, zou bewonen, is kennelijk nooit ten gronde gevoerd. Of misschien wel, met dat kogeltje als finaliteit.

Rechter Keutgen: “Volgens getuigen ging Marc Dellea ervan uit dat hij bij u beiden zou intrekken.”

Van Eyken: “Toch niet in de garage? Wij hadden geen plaats.”

Rechter Keutgen: “Hij renoveerde dat huis als een geschenk?”

Van Eyken: “In zekere zin.”

Schuldeiser?

Drie wetsdokters waagden zich aan een schatting over het tijdstip van overlijden. Grégory Schmit en Frédéric Bonbled, de een aangesteld door de onderzoeksrechter en de andere door Dellea’s nabestaanden, spreken van 24 tot 48 uur voor de ontdekking van het lichaam.

Philippe Boxho, ingehuurd door de verdediging, is affirmatiever: “Het is wetenschappelijk gezien onmogelijk dat de dood later dan 24 uur voor de ontdekking van het lichaam is ingetreden. De ruimst mogelijke marge is 31 uur.”

Als dit klopt, als de theorie over het vliegenraam klopt, droeg de moordenaar van Marc Dellea Nike Air Max’en, is hij ergens op een nader te bepalen tijdstip op maandag 7 juli het appartement binnengeslopen. Niet om te stelen, want her en der in het appartement vond de politie bundeltjes cash, voor in totaal 15.000 euro. De moordenaar kwam om Marc Dellea te liquideren.

Dat geld wijst op het verwachte bezoek van een ongeduldige schuldeiser. Misschien van het doortastende type.

Op donderdag neemt de ex van Marc Dellea plaats in de getuigenbank. Ze vertelt hoe hij, eens in een relatie met Boigelot, geen enkel contact meer mocht hebben met hun in 1999 geboren dochter. Hoe zij hem verbood te reageren op de sms’jes van zijn dochter. “Sylvia besliste alles”, zegt ze. “Ze is een manipulatrice, en daardoor zit ze nu waar ze zit.”

Of ze Boigelot in staat acht tot moord? “Ik weet er weinig over, maar het zou me niks verbazen.”

Twaalf juryleden zouden op een assisenproces vast tot een besluit, of toch een buikgevoel, zijn gekomen. Aan het eind van de debatten moeten rechter Marie-France Keutgen en haar twee bijzitters er iets van zien te brouwen.

“Wat het ook wordt”, mompelt Christian Van Eyken, als hij de rechtszaal uitwandelt, “er is altijd beroep mogelijk”.