Sha-Na-zangeres Petra Lerutte is nu begrafenis-ondernemer: “Zoveel meer voldoening dan die oppervlakkige showbizz”

Petra Lerutte was de tweede brunette van het jaren 90-meidenduo Sha-Na. Ze volgde Natasha Heylen op en werd in 1998 vervangen door Nathalie Lobué. Ze hopte nadien van job naar job, tot ze uiteindelijk in de uitvaartsector belandde. ‘Niet ­meteen de meest vrolijke werkplek, zou je denken, maar toch is persoonlijke uitvaarten verzorgen het liefste wat ik doe’, zegt Petra. ‘Ik heb zelf al veel verliezen gekend in mijn leven. Ik was 28 toen m’n moeder stierf aan kanker. Nog geen vijf weken later stierf m’n broer, totaal onverwacht, door de stress. Hij werd amper dertig. Ik heb goede vrienden moeten afgeven, zes jaar geleden volgde dan nog m’n vader. ’t Is heftig geweest. Maar het was vooral na m’n vaders dood dat ik zo werd aangetrokken door de uitvaartsector. Ik heb ­immers altijd al een dankbare job gewild.’

Ach, ik kwam uit zo’n oppervlakkige wereld. Ik wilde wat anders. En in het begin was het soms slikken, wanneer ik het haar van een overledene moest kammen. Tot je de familie ontmoet die ­komt groeten, dan besef je hoe belangrijk je werk is. Dat laatste beeld is heel bepalend voor de rouwverwerking van die mensen, daar doe ik het voor. Wanneer ik een plechtigheid leid, het hele proces samen met de nabestaanden doormaak, heb ik zelf vaak tranen in mijn ogen. Dit mag ook geen ­routine worden, want dan verlies je een deel van je empathie. Mocht mij dat overkomen, dan stop ik.

(knikt) Je ziet de mens op z’n puurst. Ze durven over hun gevoelens te praten en laten hun tranen de vrije loop. Wanneer je hier met de mensen praat, ontdek je waar het leven écht om draait: liefde.

Ja, sinds dit jaar ben ik zelfstandige uitvaartplanner. ’t Heeft even geduurd eer ik die stap durfde te zetten, tussen al die grote uitvaartbedrijven tegenwoordig. Maar ik geloof in mijn persoonlijke aanpak van ­burgerlijke uitvaarten. Ik wil dat de dienst een echte weergave is van wie die persoon was.

Toen mijn moeder en broer stierven... Dat waren andere tijden. Over je emoties zweeg je. Van m’n moeders dood was ik kapot. En nog geen vijf weken later moest ik ook nog eens m’n broer afgeven. Zo plots, uit het niets. Dat kwam als een mokerslag binnen. Ik heb toen echt momenten gehad dat ik dacht: voor mij hoeft het allemaal niet meer. Ik heb in die periode vaak aan een onverantwoorde snelheid gereden, momenten dat ik m’n stuur niet meer honderd procent onder controle had. Maar dat deerde mij niet meer, het was mij even allemaal te veel.

Ik heb veel gehad aan m’n vrienden en familie. En ik heb in die periode ook een paar dromen gehad, waarin ik mijn moeder opnieuw levensecht voor mij zag. Voor mij was dat een teken dat er toch nog íets moet zijn. Of ze die dromen nu wetenschappelijk kunnen onderbouwen, of dat ze die wegsteken in de spirituele hoek, voor mij waren ze een troost. Ik herinner me nog hoe ik een zachte streling voelde, alsof iemand mij wilde zeggen: ‘Ik ben hier, je hoeft je geen zorgen te maken.’ Dat heeft mij ­geholpen.

(pikt in) Engelen en zo? Waarom niet? We geloven toch ook in God, in Allah, in het boeddhisme... Het geeft ons hoop.

Ja, maar waarom zou je niet mogen spreken over engelen, energie, liefde of krachten, wanneer het mensen wel degelijk helpt? Ik heb zelf ­engelenkaarten en ik gebruik die regelmatig. Zowel voor mijzelf als in m’n therapie. Waarom ruzie of oorlog? Wanneer liefde veel meer oplost en mensen helpt.

Soms voel je iets toch gewoon aankomen? Mijn ontslag bij Sha-Na had ik bijvoorbeeld een jaar eerder al voorspeld. Of een ander voorbeeld: iedereen zal zich toch een situatie voor de geest kunnen halen waarbij je naast iemand staat en met jezelf geen blijf weet. Je krijgt de kriebels of voelt je ongemakkelijk. Dat komt door de energie die de ander uitstraalt. En daarmee ga ik dan aan de slag. Door te gaan visualiseren met mijn cliënten, of hen hun angsten te laten ­tekenen.

En toch sluit ik het nog niet helemaal uit. Een paar weken geleden heb ik nog eens gezongen in de zaak van mijn man, een café-feestzaal. Op vraag van de klanten weliswaar, want ik was hem eigenlijk aan het helpen. Sindsdien krijg ik tal van berichten binnen, of ik toch niet opnieuw wil gaan zingen, want dat ze er zo van genoten hebben. En zij niet alleen.

Nog niet te hard van stapel lopen. (lacht) Als ik het doe, moet het ook vol gevoel zitten. Eerst wil ik mij verder focussen op mijn werk als rouw- en traumatherapeut. En als uitvaartplanner. Maar wie weet komt er ooit nog iets.