Jeremy Hunt maakt nog een kans tegen Boris Johnson

De 52-jarige Hunt is een veiliger keuze dan de politieke rockster Johnson. Probleem is dat hij gezien wordt, zeker door de Conservatieven, als ‘Theresa May met een broek aan’.

Nadat donderdag bekend was geworden dat het Johnson tegen Hunt zou worden, deed meteen een grap de ronde: de strijd gaat tussen een politicus die de Europese Unie heeft vergeleken met het Derde Rijk en eentje die Brussel ziet als het hart van het Sovjet-rijk. 

Tijdens het Conservatieve partijcongres had Hunt afgelopen najaar gezegd dat de EU het Verenigd Koninkrijk probeert te straffen voor de brexit, wat hem deed denken aan de manier waarop de Sovjets omgingen met dissidente personen en naties. “Als jullie de EU-club veranderen in een gevangenis, dan zal het verlangen om eruit te ontspannen niet afnemen”, waarschuwde hij. “Integendeel, die zal groeien en wij zullen niet de enige gevangene zijn die wil ontsnappen.” Deze uitlatingen werden als een verrassing gezien, omdat Hunt bekendstaat als een voorzichtig politicus, een bewuste keuze nadat het departement twee jaar lang was geleid door Johnson. Bovendien had Hunt bij het EU-referendum tegen de brexit gestemd, maar sindsdien profileert hij zich als een reborn brexiteer.

Dat is meteen zijn probleem. Voor May gold hetzelfde, maar inmiddels zijn de brexiteers ervan overtuigd dat ze nooit echt in de missie heeft geloofd. Hunt zegt dat wel te doen en koestert de verwachting, volgens velen een illusie, dat Brussel bereid is het gesloten akkoord open te breken. In het eerste debat zei hij een onderhandelingsteam niet te willen samenstellen uit eurogezinde ambtenaren, zoals bij May, maar uit leden van de Noord-Ierse DUP, de harde Conservatieve brexiteers en eurogezinde Conservatieven.

Dat lijkt net zo onhaalbaar te zijn als de plannen van Johnson, die op 1 november, akkoord of geen akkoord, meteen met onderhandelingen over een vrijhandelsakkoord wil beginnen. 

Head boy

Maar bij de leiderschapsrace gaat het om iets heel anders: karakter. Hunt, zoon van een marineofficier, wijst erop dat hij ondanks een gebrek aan charisma een betrouwbare, capabele en ervaren leider is. Dat begon al op de prominente kostschool Charterhouse, alma mater van Peter Gabriel en Jeremy Paxman, waar hij head boy was, een belangrijke functie.

Na zijn studies in Oxford werkte hij als managementconsultant en docent Engels in Japan, waarna hij een eigen bedrijf wilde beginnen. Het exporteren van marmelade naar Japan was geen succes, maar met het uitgeven van cursusmateriaal voor Britse expats verdiende hij ruim 16,5 miljoen euro. 

Blunders

In 2005 ging Hunt de politiek in en vijf later werd hij onder premier David Cameron minister van Cultuur, Sport en Media. In die functie kreeg hij het verwijt persbaron Rupert Murdoch te veel te hebben beschermd na de geruchtmakende afluisteraffaire.

Voor de zekerheid schoof Cameron hem door naar Volksgezondheid. Dat werd een turbulente tijd omdat artsen-in-opleiding het niet eens waren met de werkcontracten die hij hen aanbood. Het leidde tot stakingen en een vlucht van gedemoraliseerd ziekenhuispersoneel naar landen als Australië en Canada. Op Buitenlandse Zaken ontpopte hij zich als een loyale dienaar van May. Hij wist de publiciteit te halen met blunders. De opmerkelijkste vond plaats in Peking, waar hij de gastheren abusievelijk voorhield dat zijn Chinese vrouw, met wie hij drie kinderen heeft, Japans was.

In dat opzicht verschilt Hunt, wiens achternaam bij tv-presentatoren regelmatig leidt tot even schunnige als freudiaanse versprekingen, niet eens zoveel van de blonde brokkenpiloot met wie hij hengelt naar een onmogelijke betrekking.