Whispering Sons op Werchter: spoeling voor de ziel ★★★★✩
Altijd gedacht dat Fenne Kuppens van Whispering Sons allergisch was voor de zon. Maar toen ze, klokslag één, stuiptrekkingen kreeg zoals alleen Fenne Kuppens stuiptrekkingen krijgt, wisten we: todo bien.
Het was een bijzonder tafereel, daar in Vlaams-Brabant. Op de plek waar P!nk zich de avond voordien in sportschool De Blije Biceps waande toen ze uit het niets begon te pompen, zette Whispering Sons iets neer dat in de buurt kwam van een audiotour door het rioolsysteem van de Antwerpse haven.
‘Alone’, ‘Stalemate’ en ‘Wall’ waren rattenverdelgers van songs – giftig, genadeloos en dodelijk efficiënt. Je zou kunnen zeggen dat de weide te groot was voor Fenne Kuppens in ‘t wit en de vier zwartzakken rond haar, maar da’s je reinste onzin. Whispering Sons heeft nu al de muziek, bravoure en présence om Grote Shows neer te zetten op Grote Plekken.
Wanneer Kuppens in dat sappig Limburgs van haar “merci” zegt, op haar trillende lippen bijt en vol ongeloof naar het publiek staart, gelóóf je haar. Wanneer Kuppens geen blijf weet met zichzelf en manisch loopt te ijsberen, gelóóf je haar. Het woord pose staat niet in haar Van Dale. Die razernij? Dat zijn goed en kwaad die in haar hoofd oneindig discussiëren over de zin van het leven.
Kobe Lijnen op gitaar, Tuur Vandeborne op bas, Sander Hermans op toetsen en Sander Pelsmaekers op drums zorgden voor het geluid. Het is geen leugen dat Joy Division, Sisters Of Mercy en The Soft Moon gelijkaardige muziek maken en hebben gemaakt. Maar nogmaals: de Belgische groep die dag twee van Werchter opende, gelóófde je.
In tijden van Vestiville is er in Limburg toch nog één zekerheid: waar Whispering Sons komt, krijgt uw ziel een spoeling.