Belgische taxichauffeurs klappen uit de biecht: “Er is sowieso meer dan één kind verwekt in mijn taxi”

Ibrahim Yilmaz (1974) gaat al 20 jaar de baan op. Hij rijdt voornamelijk in Brussel en werkt zowel overdag als ‘s nachts. Geregeld krijgt hij een aantal racistische opmerkingen naar het hoofd geslingerd. Toch blijft humor zijn belangrijkste wapen.

“Het gebeurt geregeld dat klanten niet betalen. En dan heb ik het niet alleen over sukkelaars die dringend een taxi nodig hebben. Vrouwen behangen met juwelen of mannen in een duur pak durven dat ook. Ik verschiet van niks meer en toch voel ik me telkens teleurgesteld. Ken je de typische vrouwentruc? Wel, ze doen hun portefeuille open en roepen dan paniekerig: ‘Oei, oei, mijn geld is weg! Ik ben bestolen!’ Dikke zever natuurlijk! Een zakkenroller neemt niet de tijd om alleen het geld uit een portefeuille te stelen, die pakt alles mee.

Ofwel schrikken ze omdat ze zogezegd te weinig geld bij hebben. Meestal vragen ze of ze het bedrag op de rekening mogen storten, wat achteraf zelden ook effectief gebeurt. Voor een klein bedrag neem je geen advocaat onder de arm, en dat weten ze. Wij laten dergelijke klanten nochtans een document ondertekenen waarop we hun persoonlijke gegevens en het bedrag van de rit noteren. Mannen bedriegen je op een andere manier. Ze springen uit de taxi en zetten het op een lopen. Ik weet één ding: als die kerels ooit nog in mijn auto stappen – en geloof me, ik onthoud goed gezichten – dan zullen ze op voorhand een fikse waarborg moeten betalen.

Ik ben van Turkse origine. Mijn vader was, net zoals zijn twee broers, mijnwerker en ik groeide op in de mijncité van Beringen. Mijn schoonvader, die in Brussel een kruidenierszaak heeft, is een verre neef van mijn moeder. Zo kwam ik mijn vrouw voor ons huwelijk al eens tegen op familiefeesten. Na ons huwelijk huurden we een appartementje in Brussel. Mijn vrouw werkte in de zaak van haar ouders en ik werd taxichauffeur. Zoals veel jonge kerels had ik een zwak voor auto’s en met de wagen rijden was en blijft een van mijn favoriete bezigheden. Ik ben nog nooit tegen mijn zin in mijn taxi gestapt. Een enorm voordeel, natuurlijk. Ik weet nooit op voorhand wat de dag zal brengen. Dat maakt het werk veelzijdig en onvoorspelbaar, wat perfect past bij mijn zuiders temperament.

Het lijkt een makkelijke job, maar we moeten altijd geconcentreerd blijven, goed kunnen luisteren en voldoende mensenkennis hebben. In het begin was dat niet evident. Ik vind dat ik een gezonde dosis humor heb, maar blijkbaar denken weinig mensen daar ook zo over. Wanneer er klanten instapten, vertelde ik een mopje om het ijs te breken. Een van mijn favoriete openingszinnen was: ‘Waar moet u naartoe? Bah ja, natuurlijk ken ik dat. Hier naar rechts en dan altijd rechtdoor tot in Turkije.’ Sommige klanten konden daar niet mee lachen en begonnen meteen te discussiëren. Anderen glimlachten eens, en één vrouw antwoordde: ‘Awel zie, t is goed. Eerder stap ik niet uit.‘ Toen we haar bestemming bereikt hadden, bleef ze gewoon zitten: ‘Ja jong, volgens mij zijn we hier toch niet in Turkije!’ ‘Het zal toch niet waar zijn,’ dacht ik, ‘Straks krijg ik dat mens niet meer uit mijn taxi.’ En dat spelletje heeft ze vijf minuten volgehouden tot ik eindelijk doorhad dat zij mij fopte. ‘Nu had ik u goed liggen hé!’ lachte ze en ik redde mijn vel met: ‘Bijlange niet, met zo’n schoon vrouw als u wil ik naar het einde van de wereld rijden!’

Soms grapte ik halverwege de rit dat de benzinetank leeg was of dat de motor een vreemd geluid maakte, wat de klanten hoegenaamd niet plezant vonden. Toen een passagier me vroeg of ik ook ’s nachts reed, antwoordde ik: ‘Natuurlijk niet, ik ben een Turk. ’s Nachts pleeg ik overvallen!’ God zeg, het scheelde niet veel of die was uitgestapt. Om een of andere reden wordt al eens gedacht dat alle Turken misdadigers zijn. Aangezien mijn grappen niet in de smaak vielen, liet ik ze mettertijd achterwege.

Ondertussen weet ik dat je niet op het uiterlijk mag afgaan. Op een late avond bracht ik een man naar een afkickcentrum. Een kaalgeschoren kerel die onder de tattoos zat, en in zijn neus, wenkbrauwen, oren en lippen staken een heleboel zilveren ringetjes. Hij vertelde dat elke tatoeage voor een episode uit zijn leven stond en dat leven was allesbehalve goed geweest. Hij verloor zijn vrouw en dochter in een verkeersongeval en achteraf bleek dat hij de betaling van de autoverzekering over het hoofd had gezien. Dat kostte hem natuurlijk een pak geld, hij kon de lening van zijn huis niet langer afbetalen en moest alles noodgedwongen verkopen. Daar kwam dan nog bij dat hij enkele maanden later werd ontslagen omdat hij onvoldoende presteerde. Hij belandde in een straatje zonder einde en greep naar de fles. Ondanks zijn ruig voorkomen bleek dat een zeer emotionele en zachtaardige man te zijn die vol verdriet zat.

Pas op, het omgekeerde kan ook. Er zaten tengere blonde opgemaakte poppetjes in mijn taxi die veel tralala verkochten en dingen vertelden waarvan ik dacht: ‘Ja, zijt daar mee getrouwd!’ Sommige vrouwen schijnen te denken dat ze onweerstaanbaar zijn en zich alles mogen permitteren. Eentje betaalde met een biljet van 20 euro en bleef halsstarrig volhouden dat ze twee briefjes van twintig had gegeven. Wat kon ik doen? Het was haar woord tegen het mijne. Toen ik wegreed, had ze het lef haar middenvinger op te steken.

Veel mannen benijden me als ik vertel dat ik al vaak heftige vrijpartijen heb gezien in mijn taxi. Overdag gebeurt dat natuurlijk zelden, maar ’s nachts... o la la! Ik ben ervan overtuigd dat er meer dan één kind is verwekt in mijn taxi. Sommigen proberen het zo discreet mogelijk te houden en doen het onder een jas of zo, anderen kicken erop te weten dat ze gezien en gehoord worden. Ik kreeg eens te maken met een man die ervan uitging dat hij niet moest betalen omdat ik ‘op de eerste rij had gezeten en gratis had mee genoten.’ Nadat ik zijn lief had afgezet, begon hij er weer over te zeuren. Toen ik voor zijn deur parkeerde, gaf ik toe: ‘Oké, ’t is goed, u moet niet betalen, ik zal de rekening naar uw vrouw sturen.’ Hij haalde 50 euro boven en nog voor ik het wisselgeld kon teruggeven, was hij al mijn taxi uit.

Nog een geval dat ik nooit zal vergeten: ik vervoerde een vijftiger en een jonge vrouw, en jawel, even later was ’t van dat. Hij was volop bezig en dat had blijkbaar een weerslag op zijn darmen. Hij liet de ene luide knaller na de andere. Ik probeerde serieus te blijven, maar een minuut later kreeg ik de slappe lach. Ik lag plat van het lachen, de tranen liepen over mijn wangen en het erge was dat ik er niet mee kon stoppen. Op slag was hij afgekoeld. Hij zakte ineen als een pudding en kon niet meer presteren. De grote finale, en je begrijpt wel wat ik daarmee bedoel, ging niet door, wat hij me enorm kwalijk nam. Nu zou je toch verwachten dat die man gegeneerd zou zijn, al was het maar tegenover die vrouw, maar zelfs dat niet. Toen hij uitstapte, begon hij van zijn oren te maken. Ik was niet discreet genoeg en hij zou nooit meer in mijn taxi stappen. Op elk eindejaarsfeestje vragen de collega’s me weer om dat verhaal nog eens te vertellen en iedere keer lachen we ons krom. Wel ja, vonken en vuur passen perfect bij Nieuwjaar!”

Meer lezen? ‘Taxipraat. De spannendste belevenissen van onze taxichauffeurs’ is een uitgave van Houtekiet. Prijs is € 19,99.