Belgian Cat Emma Meesseman: “Olympische Spelen komen nu heel dichtbij”

Grote vreugde bij de Belgian Cats na de overwinning:

Het moet niet altijd een thriller zijn: de Belgian Cats ramden vanmiddag Hongarije genadeloos uit de olympische race na een 72-56-zege. Al was dat eerste kwart (12-17) er alweer eentje om snel te vergeten. “Mocht ik weten waarom we telkens zo slecht begonnen, ik zou het je zeggen,” antwoordde Emma Meesseman, die op vier punten bleef steken maar wel voor 7 assists en 4 steals tekende. “Maakt niet uit dat ik niet meer tot scoren kwam. Het belangrijkste is dat we winnen en dat we dat ticket voor het olympisch kwalificatietoernooi grijpen.Hongarije verdedigde natuurlijk slim op mij maar tegelijk heeft het niet geloond want zo kwamen er telkens open shots voor de anderen. Als het elke keer zo makkelijk wordt - laat dan maar komen.”

Kim Mestdagh smeet vijf driepunters binnen, aan vijftig procent. Heleen Nauwelaers - uitmuntend verdedigend op de Hongaarse spelmaker Yvonne Turner, deed er twee bij, net als Julie Allemand. De Luikse point guard van de Cats was samen met Mestdagh topscoorster bij de Belgen met 17 punten.  “Misschien was het weer omdat het alles of niets was dat we zo nerveus begonnen,” zei de shooting guard. “Alsof de druk nog niet groot genoeg was, maakten we het ons met die moeilijke start nog lastiger. Het is net alsof we een extra prikkel nodig hebben om de machine in gang te trekken maar eens we op dreef waren, ging het heel goed. De tweede helft was het geen match meer.”

De Cats gaven de controle niet meer uit handen. Van 39-25 aan de rust ging het naar 57-37 na het derde kwart en 72-56 na het laatste fluitsignaal. Het Belgisch feestje kon beginnen. “Dat was het belangrijkste: topzes halen,” zei Mestdagh. “Dat is waarom we naar het EK zijn gekomen. Als ik later het toernooi nog eens overloop, zal het misschien steken dat er geen medaille uit de bus is gekomen en dat we zoveel kansen misten, maar nu ben ik vooral gelukkig en opgelucht dat de droom van Tokio verder gaat. Als je ziet welke intense jaren we met de Cats al beleefden en hoe goed we het deden op de EK’s en het WK, dan zouden we dat verdienen. Het is hier écht niet vanzelf gegaan. Het niveau lag echt hoog en we zaten nog eens in de groep des doods. Daarom ben ik echt trots op wat we hier presteerden.”

Zelfde geluid bij kapitein Ann Wauters, die zo nog een verlengstuk zal breien aan haar lange carrière. Bij een nederlaag en uitschakeling voor Tokio 2020 had ze er een punt achter gezet, nu zet de 38-jarige center haar olympisch avontuur voort. “Voor het Belgisch basketbal is dat een belangrijke stap. We dromen ervan om op de Spelen te raken, we zijn nu nog een stap dichter bij die droom. Je zag op alle gezichten hoe hard we het wilden. Zelfs na die catastrofale start was er geen paniek. We namen de match in handen. Hongarije kwam in foutenlast, dat belette hen misschien om te spelen zoals ze wilden maar dat lag ook aan onze verdediging. Ik ben zo opgelucht en blij dat het ons gelukt is want het was geen makkelijk toernooi. Voor de eerste keer kregen we met kritiek en druk te maken, dan is het fenomenaal dat we toch met dat ticket aan de haal gaan.”

Ook Meesseman wees op de stress waar de Cats mee te maken kregen. “Dat is misschien nog de belangrijkste les die we meenemen: hoe we onder druk moeten spelen. Hoe we moeten omgaan met teams met een heel fysiek spel - dat ligt ons niet helemaal. Dit was echt één van onze moeilijkste toernooien, ook voor mij. Dat er dan toch een beloning volgt, is fantastisch. Het is overweldigend dat die olympische droom nu binnen handbereik is. Ik ga er vannacht niet van slapen, denk ik (lacht). Het EK had er nog anders kunnen uitzien, natuurlijk, want er waren een paar close games maar het belangrijkste doel is bereikt en dat gaan we nooit vergeten. Er is nu nog één horde onderweg naar de Spelen. Als we die kunnen nemen, dan zou dat tóp zijn, de kers op de taart.” En dat zou haar keuze om telkens het WNBA seizoen bij Washington te onderbreken ook waard maken: “Klopt. Dit team is waar mijn hart voor slaat, waar ik honderd procent voor ga. Ik speel zo graag met hen samen, ook al is het soms niet makkelijk. Twee-jaar geleden had niemand gedacht dat de Spelen mogelijk zouden zijn, maar nu komen ze altijd maar dichter.”

“Ik kan niet in woorden uitdrukken wat dit voor mij betekent,” vervolgde Ann Wauters. “We zetten nu zo’n grote stap richting Spelen... Nu moeten we het in februari maar afmaken. We hebben hier samen zo hard voor gewerkt. We kenden teleurstellingen op dit EK maar het is ons toch telkens gelukt om ons daarover heen te zetten. Daar kunnen we alleen maar veel uit leren.” En hopelijk inspireert het ook een hele generatie jongeren in België, zei ze nog. “Basketbal is niet de populairste sport maar wie weet kunnen wij een locomotief zijn die bij de jeugd in België nu wat op gang brengt. Als je ziet met hoeveel passie wij spelen, welke waarden wij uitdragen, dan zet dat ouders hopelijk aan om hun kinderen aan te moedigen te basketten en inspireert dit jongeren om ons voorbeeld te volgen. Dat zou nog onze grootste verdienste kunnen zijn.”

Trainer Philip Mestdagh glunderde uiteraard ook van trots, ook al besefte hij net als alle anderen dat er nog meer had ingezeten op dit EK. “Tuurlijk, want we laten misschien de finale liggen door de nederlaag tegen Frankrijk. Maar tegelijk stond dan weer het mes op de keel - we moésten winnen van Hongarije om topzes te halen. Voor een klein land als België betekent dit zoveel. We overleefden de moeilijkste poule van het EK. Hongarije was groepswinnaar en we verslaan hen met bijna twintig punten: dat zegt genoeg. Voor het vrouwenbasket betekent dit veel maar we zijn er nog niet. Al is het wel zo de Europese landen zich op zo’n olympisch kwalificatietoernooi bijna altijd plaatsen.”