VIDEO. Teunissen neemt rol over van ploegmaat en topfavoriet: “Ik houd helemaal niet van massasprints”

Nederlandse ritzege? Check. Gele trui? Check. De eerste Nederlander in dertig jaar (Breukink in 1989) die de gele trui draagt? Check. Dylan Groenewegen? Schrap dat en vervang die naam door Mike Teunissen. Voor de rest waren alle verhalen waar de Nederlandse kranten de voorbije dagen vol van stonden, juist.

Dylan Groenewegen crashte op anderhalve kilometer voor de streep in de eerste etappe van de Tour de France. Het gebeurde in de brede straten van Brussel, er was geen aanleiding voor te bedenken. Alleen de zenuwen die bij iedereen door de keel raasden. Zo gaat dat altijd in de massasprint. En zeker in de eerste dagen van de Tour.

Jakob Fuglsang was al gecrasht. Het gebeurde op achttien kilometer voor de finish; Fuglsang is een van de favorieten voor de eindzege in de Tour. Geraint Thomas crashte ook, in dezelfde valpartij die Dylan Groenewegen neerhaalde. In tegenstelling tot Fuglsang (hechtingen boven het rechteroog en kniepijn) liep Thomas geen averij op. Maar de boodschap was toch dat het niet alleen voor sprinters, maar ook voor klassementsrenners lelijk mis kan gaan in de eerste dagen van de Tour.

Mike Teunisssen keek om zich heen en vond zijn kopman nergens meer. “Even later hoorde ik dat Dylan neer was gegaan.”

Bliksemsnel kroop Mike Teunisssen in de rol van Groenewegen. Teunissen zou de eer redden. “De val gebeurde naast mij. Alles waar we de voorbije weken zo zorgvuldig naartoe hebben gewerkt, leek in één klap weg. Ik voelde me nog fris genoeg en dacht: ik sprint zelf mee. Een plaats in de top-vijf zit er misschien wel in.”

Mike Teunissen deed veel beter dan dat. Hij reed een millimetersprint tegen Peter Sagan en hij won. Het was zo nipt dat het even duurde voor een officiële winnaar werd aangeduid. Teunissen reageerde met ongeloof toen bleek dat hij de snelste was geweest.

Mike Teunissen is een snelle man. Hij won een sprint in de Vierdaagse van Duinkerken en hij werd twee weken geleden eindwinnaar in de ZLM Tour, zonder ritzege weliswaar. Dit jaar werd Teunissen ook zevende in Parijs-Roubaix.

Sommigen suggereren dat Teunissen misschien wel even snel is als zijn kopman Dylan Groenewegen, vooral na die ritzege in de Vierdaagse. Teunissen haastte zich om dat verhaal te ontkrachten.

“Néén, ik ben niet sneller dan Dylan. In elke normale sprint is Dylan veel sneller dan ik. Nooit zal ik hem kloppen. Ik ken mijn plaats.”

De volgende keer dat er gesprint wordt is het weer alles voor Groenewegen, zei Teunissen, die ook nog een bekentenis deed: “Ik houd helemaal niet van massasprints. Te gevaarlijk. Als mijn werk voor Dylan erop zit, stuur ik het liefst zo snel mogelijk naar een veiliger plek.”

En dan nog dit: Mike Teunissen is — of beter: was — een veldrijder. Ex-wereldkampioen bij de beloften in 2013 in Louisville. Er is tegenwoordig geen ontkomen meer aan. Kijk maar naar Mathieu van der Poel, naar Wout van Aert en naar Tim Merlier. De eerste twee zijn wereldtop op de weg, Merlier is Belgisch kampioen en nu wint Teunissen de eerste rit in de Tour de France. In een eerder interview bekende Teunissen dat hij een beetje uit het veldrijden is gevlucht. «Van der Poel en Van Aert waren te goed voor mij.” Maar nu mag hij zijn voet weer helemaal naast die van zijn ex-rivalen in het veld zetten.