“Het perfecte leven? Sorry, mijn sigaretten en pintjes op café maken mij gelukkig”

Met een sigaret in de mond oproepen om meer biertjes te drinken en te doen waarin je zin hebt: zo prijkt Marian Donner op de auteursfoto van haar ‘Zelfverwoestingsboek’. Het mag duidelijk zijn: de Nederlandse, die in een niet zo ver verleden een goede baan had binnen de Partij van de Arbeid, is de betutteling en het aanmatigende toontje van de ‘zelfhulpindustrie’ meer dan moe. Ze ziet de vele boeken die je het perfecte uitgebalanceerde leven voorspiegelen en je leren je plek te vinden in onze prestatiemaatschappij het liefst in rook opgaan. “Geef toe, vandaag is alles erop gericht om ‘ons aan te passen”, zegt Marian. “We moeten onszelf optimaliseren en hard werken om toch maar mee te draaien in het systeem. Wie dat niet kan, is een loser. Lukt het jou ’s ochtends niet om voor je werk een rondje te gaan joggen of een gezonde lunchsalade klaar te maken, dan krijg je al een schuldgevoel. Of van die avonden waarop jij liever lui voor de tv hangt, maar je verplicht voelt nog wat te gaan zweten in de sportschool.”

“Ja en de timing, zo net aan het begin van de zomer, is geen toeval. Want de vakantie is bij velen de énige periode van het jaar om nog eens tijd te maken om te lezen of stil te staan bij het leven. Ben je écht gelukkig in je job? Of doe je ze omdat je een lening moet afbetalen? Ik heb vroeger het uitgestippelde pad gevolgd: ik haalde mooie punten op school, ging studeren, kon aan de slag bij de PvdA. Kortom, ik had het gemaakt.”

Voilà. Toen ik in de politiek zat, ontdekte ik dat ik niet thuishoorde bij die partij. Ik heb m’n ontslag gegeven en ben in een populaire nachtclub gaan werken, achter de bar. Veel ex-collega’s kwamen daar over de vloer, die dachten dat ik aan lagerwal was geraakt. Want wie gaat er nu in een bar werken? Tenzij ik natuurlijk in m’n vrije tijd aan een succesvol boek -bezig was, dan was het wél verantwoord.