Wil je konten op stoelen, dan moet je mee met de tijd. De kerk is toe aan rebranding

Het was alweer even geleden dat er nog een familielid was doodgevallen, dus ik was wel nieuwsgierig naar hoe het er tegenwoordig aan toegaat in het middenschip. Bovendien kan het nooit kwaad de bedlegerige medemens bij te staan, indien niet in fysieke, dan toch in mentale zin. Dankzij VRT NU vond ik mijn weg terug naar het huis van de Heer.

Dat huis lag in Anderlecht en de spreekbuis van onze Heer had al binnen de drie minuten een gitaar in zijn handen. Meteen zag ik Wim Sonnevelds goddelijke personage Frater Venantius voor me. Dit kon weleens topamusement worden.

Welnu, het was bepaald geen Sister Act 3. Ik ben gedoopt, heb mijn communies gedaan, talloze godsgruwelijke catecheselessen ondergaan, meerdere huwelijken en begrafenissen muzikaal begeleid: het is mijn recht als christen, muzikant én niet geheel onverdienstelijk tv-maker om mijn licht te laten schijnen op deze materie. Indien niet ik, wie dan in godsnaam?

Inhoudelijk zit het alvast goed. Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil? Sterke boodschap. Geef een brood twee vissen en zo? Huis-tuin-en-keuken-advies van de bovenste plank. Maar de omkadering… Een eredienst is een performance. Wil je konten op stoelen, dan moet je mee met de tijd. De kerk is toe aan rebranding.

Allereerst: haal een announcer in huis. “Live-ive-ive…! Vanuit de Onze-Lieve-Vrouw van Vreugdekerk in Anderlecht-echt-echt…! Pastoor Guido ‘De Sloophamer Gods’ Vanderp-p-p-p-peeeeeeerreeeeeeuh!” Toeters, strobo’s, pyrotechniek. Iedereen enthousiast.

Het sobere decor, de subtiele regie, de figuranten van diverse pluimage: het is allemaal zo braaf. De meeste quota lijken gehaald, al vrees ik voor het aantal aanwezige holebi’s. Er zijn meerdere camerastandpunten en dat is knap, maar nog te statisch. Geef elke misdienaar een helm met een GoPro op, zodat de kijker middenin de actie zit. Ook het gitaarspel dient geüpdatet. Goed, die conga is een begin, maar waarom geen vleugje distortion, een gierende solo of heen en weer wippen in een schooluniform? Of nee, schrap dat laatste. Leid de clerus niet in bekoring.

Het publiek is ook waardeloos. Vooral het inzoomen op de lusteloos meekwelende kerkgangers is pijnlijk. Ecce homo. Soms wordt overgeschakeld op Engels, en dat gaat zo mogelijk nog moeizamer. Het blijft Brussel. Laten we beginnen met onze eigen landstalen. Ook de hogere registers zijn te mijden. Het andere uiterste: op de eerste rij staat een vent die ostentatief weigert mee te zingen. De judas.

Wat we nodig hebben is het klapvee dat vroeger tijdens Tien Om Te Zien strontzat de dijk onveilig maakte. Even vals, maar het aplomb waarmee ze het deden!

Ziedaar een handvol tips. Neemt en leert hiervan, gij allen, en binnen de kortste keren zitten we in primetime.