Danny Junior, zoon van Danny Fabry, is de wanhoop nabij: “Door alle roddels heb ik héél diep gezeten”

“Donkere gedachten, geen zin meer in het leven. Vechten, elke dag opnieuw... Jezelf de vraag stellen: voor wie en wat nog?”, zo begint het dramatische epistel. En dan: “Leven om voor iedereen goed te doen, om altijd de leukste te zijn. Maar elke dag opnieuw eenzaam zijn en me leeg voelen. Is het nog de moeite om door te gaan?”

Vraag is natuurlijk: waarom maakte Danny Junior die tekst openbaar? “Ik wilde tegenover mijn vrienden en familie open en eerlijk zijn. En tegelijk wilde ik zo’n situatie bespreekbaar maken. Ik ken verschillende mensen die ook zoiets doormaken. Wel, op mijn openhartige boodschap heb ik honderden reacties ontvangen. Die steun, die moedgevende woorden. Ze doen deugd.”

Goh, hebt ge een uurtje? Vorig jaar kwam na zeven jaar een einde aan mijn relatie met Livi. Ik werd toen al een hele tijd achtervolgd door hardnekkige roddels. Kwaadsprekerij die nergens op slaat, maar Livi is dat op de duur gaan geloven... Ze blijft hoe dan ook de liefde van m’n leven.

De zotste zaken eerst! Dat ik diep in de schulden zit, dat ik een alcoholist ben, dat ik in de bak heb gezeten voor oplichting... Allemaal grove verzinsels, absurd tot en met! Ik trek het mij enorm hard aan. Ik word er mottig van. (stilletjes) Door die roddels heb ik diep gezeten, héél diep. Die verzinsels komen van mensen van wie ik het nooit had verwacht. 

Dan zette ik een masker op. De lachende, zwanzende Danny, weet je wel. Terwijl ik me vanbinnen erbarmelijk voelde. Ik heb ook geen ouders waar ik naartoe kan voor steun. Mama woont in Spanje. En mijn vader... Met hem heb ik geen contact meer, dat weet iedereen. Dat blijft een groot gemis. Maar ja, ik heb pogingen genoeg ondernomen zodat hij mij weer zou willen zien.

Ja. Als ik niet in m’n café (’t Deurp in Werchter, red) ben, zit ik meestal alleen thuis. Gaan feesten zegt me al lang niks meer. En ja, dan komen die donkere gedachten. Ik zat ook eens op mijn Harley Davidson toen ik dacht: ‘Als ik nu gas geef en die bocht niet neem of tegen een boom knal...’ Ja, zo erg is ’t met mij gesteld geweest.

(zachtjes) Niet lang geleden heb ik het toch geprobeerd... Een heel donker moment. Ik heb toen Valtran-pillen geslikt, een slaapmiddel. En ik heb veel alcohol gedronken. Gelukkig had een vriend van mij een voorgevoel. Hij heeft me naar de spoed gebracht. Ik moest twee dagen in het ziekenhuis blijven. (stilte) En nu... Wees gerust: ik doe dit nooit meer.

Mijn kinderen, mijn moeder en mijn broer. Vooral voor hen wil ik blijven leven. Ik ga nu ook wekelijks naar de psychiater. Dat helpt. En muzikaal staat er wat op de planning. Een cd voor de klanten van mijn café. Zulke dingen geven het leven weer wat kleur. Er staat deze zomer ook een reisje met vrienden op het programma. Naar Italië. Ik mag eigenlijk niet klagen, want hoe dan ook: la vita è bella. Toch?

Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de site www.zelfmoord1813.be.