Vrouw die 6 dagen in wagen gekneld zat: "De vrouw die me heeft teruggevonden, kan ik nooit genoeg bedanken"

"Ik voel me al beter, zelfs al besef ik nog steeds niet wat me is overkomen. Ik denk dat ik heel veel geluk heb gehad." Dat vertelt Corine Bastide vandaag in een gesprek met de RTBF, 48 uur nadat ze uit haar wagen is bevrijd in Saint-Georges-sur-Meuse in Luik. Liefst 6 dagen zat ze daarin gekneld, van 23 juli tot maandag laatstleden.

"Ik had een probleem met mijn wagen", zegt ze over de omstandigheden van het ongeval dat haar in die benarde situatie bracht. "Ik had de afrit Saint-Georges genomen omdat ik dacht dat het beter was om daar te stoppen."

"Net voor een rotonde wou ik remmen, maar mijn wagen ging gewoon rechtdoor. Ik ben in het struikgewas beland. Op het moment zelf, besefte ik niet wat er gebeurde. Pas de volgende dag had ik door dat mijn wagen overkop was gegaan."

"Ik was de eerste nacht bewusteloos. En ik had veel pijn. Telkens ik mijn arm probeerde te bewegen, verloor ik het bewustzijn. Ik probeerde de hele tijd te bewegen en nadien viel ik in slaap. Ik had niet echt een notie van tijd."

"De eerste nacht stopte mijn telefoon niet met rinkelen. Ik wou hem grijpen, maar dat was moeilijk omdat ik veel pijn aan de arm had. De volgende dag rinkelde mijn telefoon niet meer. Ik wist dat de batterij leeg was. Ik probeerde te schreeuwen telkens ik mensen hoorde, maar ze hoorden mij niet. Ik kon niet uit mijn wagen kruipen. Mijn arm en mijn linkerbeen reageerden niet meer."

"Ik heb veel aan mijn kinderen gedacht", zegt Bastide over de manieren die ze zocht om haar beproeving te doorstaan. "Voor mij was het cruciaal dat ik me erdoor zou slaan om alles met hen te kunnen doen wat ik had gepland. Zij hebben mij de kracht gegeven om de moed erin te houden."

Terwijl Bastide in haar wagen gekneld zat, was ons land in de greep van een hittegolf met temperaturen tot 40 graden Celsius. "In het begin was de hitte verstikkend. Ik kon een deur openen met mijn voet. Tijdens het weekend begon het te regenen en was het draaglijker."

"Anderzijds moest ik twee nachten in het water slapen. Dat was koud en ik rilde de hele tijd. Ik was bang om in de kou in slaap te vallen. De regen was nog erger dan de hitte."

"Ik probeerde een beetje te drinken door een klein kauwgumdoosje met regen te vullen. Het duurde een eeuwigheid tot het vol was. Met een natte tak heb ik geprobeerd mijn mond vochtig te houden. Honger had ik niet. Het moeilijkste was om op stukjes glas te liggen. Ik probeerde me omhoog te trekken, maar het voelde alsof mijn rug scheurde."

"Voor men mij terugvond, zei ik bij mezelf dat ik het niet zou redden. Ik dacht na over een manier om uit de wagen te geraken, maar ik kon niks bedenken. Maar ik wou in leven blijven voor mijn kinderen, ik wou niet dat ze zouden denken dat ik een stommiteit of zelfdoding had begaan. Nee, het was een ongeluk."

"De dame die me heeft teruggevonden, kan ik nooit genoeg bedanken. Ze zag mijn auto liggen, ze kwam naar me toe en vroeg me of ik Corine was. Ik vroeg haar vanwaar ze me kende. Toen zei ze me dat iedereen mij zocht. Ze is de hele tijd bij mij gebleven, ze was mijn beschermengel."

Bastide is trots op haar zoon die de hele zoekactie naar haar op touw zette. "Ik heb een buitengewone zoon. Hij is zo volwassen, ik ben erg fier op hem. Hij heeft meteen begrepen dat het niet normaal was."

Pas nu beseft ze dat ze aan de dood is ontsnapt. "Ik wist niet dat het zo ernstig was, dat heb ik nu pas door. In het verleden zeiden mensen mij altijd dat ik sterk was. Ik dacht niet dat ik zo'n sterk karakter had. Nu weet ik dat ik alles aankan, dat ik sterker ben dan ik zelf dacht."

"Als alles goed loopt, heb ik een doel voor volgend jaar. Ik wil de marathon van Parijs lopen. Ik heb dat al gedaan met een vriendin en ik wil het graag samen met haar doen. Dit jaar heb ik die van Brussel gelopen. Het was een grote droom om dat te doen en ik wil het opnieuw doen."

Bekijk het verslag uit "Het Journaal" hier: