Een mens mag verdorie blij zijn dat er nog films worden gemaakt. En dan heb ik het niet over de F.C. De Kampioenen-films

Toen televisie in de jaren 50 doorbrak in de gemiddelde huiskamer, leidde dat al tot bibberende benen in filmland. Waarom zouden de mensen nog naar de bioscoop trekken als hun avondlijke portie entertainment ook uit een kabel in de muur zou kunnen komen?

De laatste jaren is er weer veel geschreven over de niet altijd vriendschappelijke verhouding tussen film en tv. Nu, met dank aan HBO, Hulu en Netflix, series steeds beter, ambitieuzer en indrukwekkender worden, maken zelfs filmmakers als David Fincher en Baz Luhrmann de overstap naar het ooit zo gewraakte medium van het kleine scherm.

O, ironie. Wie vanavond niets beter kan bedenken dan thuisblijven, in de zetel ploffen en de tv aanzetten, kan niet anders dan vaststellen dat de voornaamste bron van kwaliteit op zijn of haar kleine scherm door films wordt geleverd. In deze zomertijden, waarin de tv-programmering grotendeels bestaat uit heruitzendingen, opvulsel en heruitzendingen van opvulsel, mag een mens verdorie blij zijn dat er nog films worden gemaakt.

En dan heb ik het niet over de F.C. De Kampioenen-films. Maar dat had u uit mijn tirade over heruitzendingen van opvulsel ongetwijfeld al afgeleid.

Kleurloos cement

Ik heb het ook niet over How To Lose a Guy in Ten Days (of: How to lose your faith in films in 116 minutes, op één) of Pirates of the Carribean: On Stranger Tides (of: episode elfendertig in de immer versnellende neergang van Johnny Depp, op BBC 1). Maar wel over Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (op VIER), de enige Potterprent die door een filmmaker met talent werd gemaakt. Of over Anaconda (op Q2), het beste bewijs dat film-trash nog steeds beter is dan tv-trash. Op BBC 2 is er, voor wie bewijs wil dat Kristen ‘Twilight’ Stewart ook in góede films apathisch voor zich uit kan staren, het puike Clouds of Sils Maria.

Maar, nu ik hier voor de laatste keer deze week dit kolommetje krijg: laat me u een tip geven, ook al zit u er waarschijnlijk niet op te wachten. Op Canvas wordt Enemy uitgezonden, een ietwat onderbelichte parel van Blade Runner 2049-regisseur Denis Villeneuve. De film is geïnspireerd op De man in duplo van de excellente auteur José Saramago en wordt gedragen door een al even excellente Jake Gyllenhaal in de dubbelrol van zijn leven. Enemy biedt, met andere woorden, in een luttele 91 minuten meer vertier, meer kwaliteit en meer redenen om naar een scherm te kijken dan al het kleurloze cement waarmee programmatoren hun zomerse zendschema’s doorgaans dichtmetselen.

Wie had, toen televisie in de jaren 50 doorbrak in de gemiddelde huiskamer, gedacht dat het zowaar filmmakers zouden zijn die de tv-zomer kwamen redden? Ik wil maar zeggen: film is niet de vijand.

Enemy, om 22:30 op Canvas.