De Wever zal “geen traan laten” als België ophoudt met bestaan. Dat heeft hij van zijn vader. Voor een Vlaamse onafhankelijkheid voelt Bruno tegelijkertijd ook niets. Wat dat betreft kon de tegenstelling met zijn vader kon niet groter zijn, klinkt het in een interview met De Morgen over het oorlogsverleden van België.

Op de vraag wat de historicus voor rol zou hebben gehad, mocht hij tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben geleefd, is het antwoord duidelijk: “O, daarover bestaat geen enkele twijfel: ik zou een oostfrontstrijder geweest zijn.” Hoe kan het ook anders, gezien De Wevers achtergrond. “Kijk naar het milieu waar ik uitkom: mijn vader was niet gewoon Vlaamsgezind, hij was een zeer anti-Belgische, extreemrechtse Vlaams-nationalist. Ik was lid van het AVNJ in Kontich, het Algemeen Vlaamsch Nationaal Jeugdverbond. Dat was een extreemrechtse afsplitsing van het al extreemrechtse Vlaams Nationaal Jeugdverbond (VNJ). Ik ging met Duitse neonazi’s op kamp. Wij kwamen thuis en ontkenden de Holocaust.”

“Glashelder welke kant ik opgegaan zou zijn”

De ouders van De Wever, en dan vooral zijn vader, grepen niet in, klinkt het nog. “Mijn vader zal wel eens de wenkbrauwen gefronst hebben wanneer ik thuiskwam met neonazistische propaganda. Hij vond dat eigenlijk ook niet oké. Maar wat hij niet gedaan heeft, is mij uit die jeugdbeweging halen. Integendeel: hij besliste dan om zich te engageren om die AVNJ in Kontich weer te laten aansluiten bij het VNJ. Mijn vader, een man van op dat moment veertig jaar, was hoofdleider van een extreemrechtse jeugdbeweging. Extrapoleer dat naar de jaren 30 en het is glashelder welke kant ik opgegaan zou zijn.”

Hoe zijn vader zo extreemrechts werd, kan De Wever niet zeggen. Hij heeft het hem nooit gevraagd.”Zo gaat dat: ineens blijkt het te laat.”