Een van de speerpunten van N-VA in de startnota is de Vlaamse identiteit, die de partij graag zou versterken door de Vlaamse Meesters te promoten, een financiële inhaalbeweging te doen voor het erfgoed en een museum van de Vlaamse geschiedenis op te richten.

Een ander idee is een Vlaamse canon. Dat is een lijst van ankerpunten uit de cultuur en geschiedenis die verplichte kost wordt op school en voor nieuwkomers. In het domein taal- en letterkunde bestaat zo’n canon al. Je vindt er de titels van vijftig literaire werken in die als erfgoed beschouwd worden voor komende generaties.

Maar wat een canon voor cultuur en geschiedenis precies moet omvatten, is nog verre van duidelijk. Volgens Bruno De Wever, professor Geschiedenis aan de UGent en broer van N-VA-voorzitter Bart De Wever, is een canon opstellen voor zijn vakgebied alvast niet te spreken.

Te verwachten

“Vakdidactici geschiedenis zijn uitgesproken tegenstander van zo’n canon”, zegt De Wever in De Standaard. “De politieke instrumentalisering van de geschiedenis om de Vlaamse identiteit te ondersteunen is een bar slecht idee. Dat een Vlaams-nationalistische partij cultuur en geschiedenis met een ideologische saus overgiet, is te verwachten. Mijn broer (Bart De Wever, nvdr) is ook historicus, die weet beter.”

Bruno De Wever vindt dat het verleden niet vast te leggen is in de vijftig vensters van een historische canon. “Geschiedenis is geen rechte lijn. Ze bevat doodlopende straatjes en laat verschillende lezingen toe naargelang van het perspectief. Dat proberen we alle toekomstige geschiedenisleraars met hand en tand uit te leggen. Inhouden uit het verleden opleggen staat haaks op historische kennis. Het is toch raar dat politici zich bezighouden met de inhoud van een vak. Voor wiskunde doen ze dat toch niet?”