COLUMN. De week van Chris Van Tongelen: “Ik ben moe en tegelijk barst ik van de energie”

Met De Romeo’s beleven we één van onze drukste zomers ooit. We vliegen van hot naar her en doorkruisen zowat het hele land om op te treden. Maar zoals elke zomer vind je ons toch wel het vaakst aan de kust. Van De Panne tot Knokke: met onze groep zorgen we voor de nodige ambiance op de dijk. Dat doen we intussen al zeventien zomers, en al die tijd komen we achter de schermen vaak dezelfde mensen tegen. Daardoor heerst er onder de medewerkers van onze zomertournee zelfs zo’n beetje een familiaal sfeertje. Zingen met zicht op zee zorgt bovendien voor een instant vakantiegevoel. Zeker als de temperaturen meezitten, want dan ruilen we onze gebruikelijke pakken in voor een versie met korte broek. Heel plezant! Ook in mijn vrije tijd hou ik enorm van de sfeer aan de kust. Voor een bezoekje aan een leuke strandbar ben ik altijd te vinden. Het enige nadeel: ik zit niet zo graag met mijn tenen in het zand...

Mijn vriendin Annelies vergezelt me vaak als ik aan zee optreed. Aangezien ik in de zomer niet zo vaak thuis ben, is dat een prima manier om toch wat tijd samen door te brengen. Extra pluspunt: ik moet ’s nachts niet alleen naar huis rijden, want in juli en augustus maken de andere Romeo’s en ik minder vaak gebruik van ons Romeo-busje. Onze vaste geluidsman en chauffeur Maurice, de papa van Davy, is er immers niet altijd bij in de zomer, Gunther blijft geregeld aan zee logeren en Davy komt vaak al van een ander optreden.

In combinatie met de voorbereidingen van de musical De Prinses en de Toverspiegel, waarvoor ik de muziek componeer, zijn het dus best pittige dagen. Vorige week voelde ik zelfs een kleine dip opkomen, ik voelde me plots wat ziekjes. De vermoeidheid begint stilaan door te wegen. Het helpt ook niet dat ik zo’n koppigaard ben die niet in zijn bed kan blijven liggen, ook al zou ik dat beter wel doen. Intussen heb ik wel al geleerd om alleen het noodzakelijke te doen als ik zo moe ben, én om ’s avonds op tijd in bed te kruipen. Dat is mijn manier om die lange en fysiek slopende weken door te komen. En vergis je niet, mentaal zit ik nog steeds boordevol ideeën. Tal van leuke projecten, zoals Die Freddies, mijn après-ski project, kruisen momenteel mijn pad, dat geeft energie en daar kan ik alleen maar blij om zijn. Stilstaan is achteruitgaan!

Gelukkig was er ook tijd om twee dagen op citytrip te gaan met mijn 24-jarige dochter Laura. Ik wil er een traditie van maken om elk jaar met één van mijn kinderen zo’n uitstapje te maken. Twee jaar geleden ging ik met mijn zoon Toon naar Ibiza, vorig jaar met Lila-Jane naar Varna en nu was het dus de beurt aan mijn oudste kind. Zij koos voor het hippe Kopenhagen, de hoofdstad van Denemarken. Een prima keuze, want ik was er nog nooit geweest, maar het stond wel op mijn verlanglijstje. 48 uur exclusieve tijd voor mekaar, zonder gestoord te worden door anderen: dat was heel tof. Laura en ik hebben sowieso een heel goede band. Mijn oudste dochter woont nu samen met haar vriend, maar er gaan geen twee dagen voorbij of ik hoor of zie haar. Laura laat graag weten waar ze mee bezig is, en ze vraagt papa ook nog weleens om raad. Wat ik uiteraard niet erg vind.

Ik maak nu bewust meer tijd voor mijn kinderen dan vroeger. Neem nu Laura: haar kindertijd heb ik misschien wel het minst bewust meegemaakt omdat ik op carrièrevlak nog heel hard in die flow zat van ‘het moet nú allemaal gebeuren’. Ik heb lang een schuldgevoel gehad naar alle drie mijn kinderen toe, omdat ik besefte dat ik er misschien wel te weinig geweest ben. Maar de voorbije vijf jaar heb ik die tijd toch al een stuk ingehaald. Ze hebben mij in elk geval nooit iets verweten, want ik was er wel altijd op de momenten dat ik er echt moest zijn. Dat is nog altijd het geval, en dat zal later zeker ook zo zijn, wanneer ze zelf aan kinderen beginnen. Maar eerlijk: daar wil ik nog niet aan denken. Ik ben er nog niet klaar voor om opa te worden. Wat een vreselijk klinkende aanspreektitel ook! Laat mijn kinderen eerst maar gewoon genieten van hun leven zoals het nu is. De rest komt wel vanzelf.

Tot volgende week!