RECAP - Pukkelpop dag 1: Anyway the wind blows

Live

1. 04:37, 17-8-2019

   The National: de uitschieters, pt. 1 ★★★★★

   The National, dat gaten in de ziel dichtende hobbygroepje dat nu al dertig jaar smart en verdriet mag inbrengen als beroepskosten, bracht weer eens volwassen mannen - én mij - aan het huilen.

   The National hield halt bij de Marquee voor hun eerste van twee zegerondes. Overmorgen mogen ze het hele festival afsluiten. Het is duidelijk: Pukkelpop 2019 moet hún editie worden - of het moet zijn dat Post Malone opeens fe-no-me-naal uit de hoek komt. Op voorhand was er afgesproken dat deze eerste avond in het teken van nieuwe plaat ‘I Am Easy to Find’ zou staan, en dat de tweede avond zou worden samengesteld door StuBru-luisteraars. Niet helemaal, zo bleek: avond één richtte zich niet alleen op de laatste, maar op de laatste dríé platen.

   

   ‘Trouble Will Find Me’, ‘Sleep Well Beast’ en ‘I Am Easy to Find’ zijn niet de publieksfavorieten, maar je staat toch te kijken hoeveel parels ze eruit opdiepen. ‘You Had Your Soul with You’, ‘Quiet Light’, ‘Don’t Swallow the Cap’, ‘Where Is Her Head’, ‘Pink Rabbits’, ‘Graceless’, ‘Rylan’, ‘Light Years’, ‘Sea of Love’, ‘Guilty Party’, ‘Hey Rosey’, ‘Oblivions’, ‘Day I Die’, ‘The System Only Dreams in Total Darkness’... Als dit hun zogenaamd mindere songs zijn, wat zijn dan de toppers? Alsof een voetbalploeg elf Lionel Messi’s op het veld heeft lopen, om dan te zeggen: ‘Allee, we zullen maar eens de A-ploeg oproepen.’

   

   Als alles top is, schuilen de uitschieters in kleine momenten. Zoals daar zijn: de tempowisseling bij het stukje ‘And I cannot explain it / Oh, any other way’ in ‘The System Only Dreams...' De backbeat van drummer Bryan Devendorf tijdens ‘Rylan’. De woeste gitaarsolo van Bryce Dessner tijdens ‘Oblivions’. En alle gracieuze uitstapjes van zanger Matt Berninger in het publiek: je zou gezworen hebben dat er ergens in het midden van de tent een fles wijn stond met zijn naam erop, maar nee - het was affectie.

   Gemiste kansen? Sharon Van Etten was aanwezig op het terrein, dus waarom kwam zij niet langs voor ‘The Pull of You’? En in ‘The System Only Dreams...' kon je - helaas! - de tamboerijn niet goed horen. Verder was het zoals bij gloeiend hete lava: wie problemen zocht, moest érg diep graven.

   The National verraste zelfs: met een arsenaal koperblazers, met gastzangeres Mina Timble, met Matt Berninger die - er vielen er een paar van hun stoel - alleen pintjes en een glaasje water dronk. Maar de mooiste surprise zat toch in de finale. Opeens haalden ze - tegen het concept in - al hun aller-, állerbeste song boven: ‘Mr. November’ uit ‘Alligator’. Ze hebben die klassieker weleens ziedender, kwader en wilder gebracht, maar nooit droefgeestiger, nooit méér to the point.

   

   De apotheose, ‘Vanderlyl (vvp)

2. 04:34, 17-8-2019

   James Blake: een serene oord van verderfs ★★★★☆

   Skeletten van songs, een uiterst minimale lichtshow en een breekbare performance: James Blake maakte van het oord des verderfs dat de Dance Hall heet, een serene plek vol schoonheid.

   Hij had ons meteen bij de lurven met ‘Life Round Here’ en ‘Timeless’, toptracks uit zijn vorige twee platen. De eerste speelde een alles verpulverende bromtoon uit tegen etherische engelenstemmen (dát hadden we nog niet in die song gehoord), terwijl de tweede grootse dingen deed met niet meer dan een bas, een tikklank en Blakes onaardse stem, die tegelijk onthecht en onthutst klonk.

   

   Wat een openingszet, en dan moest ‘Timeless’ nog briljant uit de bocht vliegen. Alleen: het was één uur ’s nachts en Blake en zijn twee muzikanten stonden voor een Dance Hall die minstens voor de helft volstond met onrustig schuifelende chemisch geprepareerde partypiepeltjes.

   Pech jongens en meisjes, Blake doet niet aan toegevingen. We zagen hem de voorbije jaren in het Sportpaleis (als voorprogramma van Kendrick Lamar) en op de weiden van Werchter en Best Kept Secret, en telkens was de constante: Blake vaart op zijn eigen kompas. Op Pukkelpop leidde dat tot bruut de kop ingedrukte euforie, toen hij in ‘Mile High’ de opwindende raplijnen van Travis Scott wegdraaide en zijn eigen breekbare croon naar voren haalde.

   Ook het nieuwe ‘Loathe to Roam’, met Blake aan de microfoon in iets wat het midden hield tussen een nachthemd en een regenjas, speelde met de verwachtingen van het publiek: kaalgeplukte drum-’n-bass vloeide over in krautrockachtige ritmes. Maar kijk, net toen bosjes mensen begonnen af te druipen bij de spaarzame beats van het oudje ‘Klavierwerke’, haalde Blake ineens 4/4 techno boven – zo rechtlijnig hoorden we hem niet eerder.

   

   Daarna volgde een bescheiden feestje met de Feist-cover ‘Limit to Your Love’ (zijn grootste hit), de door André 3000 van Outkast opgefokte house van ‘Where’s the Catch’ en opnieuw techno in ‘Voyeur’. In die laatste song zat de ware catch van de avond: zo rechtdoor als de beats bonkten, zo diep blikte Blake in zijn ziel terwijl witte spots fragiele silhouetten van de muzikanten op de achterwand projecteerden. ‘Voyeur’ doofde langzaam sputterend uit, en ging over in de uiterst ingetogen piano van ‘Retrogade’, elektronische soul waarin je naast digitaal vingergeknip vooral een heavy heart hoorde kloppen.

   Voor slotsong ‘Don’t Miss It’, opnieuw een stuk soul voor deze hypertechnologische tijden, raadde hij iedereen met zo’n bezwaard gemoed aan om er met zoveel mogelijk mensen over te praten, “vooral de mannen, want wij worden daartoe niet aangemoedigd en wij zijn degenen die de boel het vaakst verkloten”. James Blake tekende voor een atypische, indrukwekkende avond in de Dance Hall. (pc)

3. 03:44, 17-8-2019

   IDLES: vastgebeten en niet meer losgelaten ★★★★☆

   De planken in de zaal daverden al minuten op voorhand, en het applaus dat losbarstte toen Idles eindelijk op het podium verscheen, onderstreepte dat de Club klaar was voor wat opwinding.

   Gitarist Mark Bowen verscheen in zijn onderbroek op het podium, en speelde al na een halve minuut van pure razernij een snaar over. Exact de tijd die zijn collega-gitarist Lee Kiernan aan de overkant nodig had om in het publiek te duiken. Bij song nummer twee, ‘Never Fight a Man With a Perm’, lagen ze er allebei in. Dat heet: zijn entree niet missen. Slechts zelden tijdens het komende uur zouden ze met z’n vijven op het podium staan.

   Idles wordt boos als je hen punkrock noemt, maar als dit geen punkrockshow was, waren Black Flag en The MC5 easy listening.

   

   Vier songs ver in de set nam zanger Joe Talbot voor het eerst het woord: ‘This is what five feminists look like. And this is what a feminist song sounds like’. ‘Mother’ was aan de beurt, met die lekker politiek correcte slagzin ‘The best way to scare a Tory is to read and get rich’.

   Vanaf dan werd zowat elke song aangekondigd als a celebration of something. ‘Of every insult I’ve ever been given in my life’ (‘I’m Scum’), ‘In celebration of the European Union’ (‘Love Song’), ‘In celebration of my depressed friend’ (‘1049 Gotho’). Als pamfletten verklede kopstoten die eigenlijk gewoon dienden om een feestje te bouwen. De groep amuseerde zich te pletter en het publiek kon niet anders dan meedoen. Welke songs Idles precies speelde, deed er allemaal niet zoveel toe. 

   

   Met een compleet andere setlist hadden ze exact hetzelfde effect kunnen sorteren. Idles had de gps op ‘veroveren’ ingesteld, en daar werd geen seconde van afgeweken. Die paar keren dat er heel even een zoete melodie de kop opstak, was als Joe Talbot er een parodietje tussendoor gooide. Een stukje ‘Easy’ van The Commodores, ‘These Boots Are Made For Walking’, ‘Raspberry Beret’. Dat laatste werd door het publiek gewillig meegezongen.

   Het grapje had Talbot voor het laatst bewaard: ‘Are you ready for a guitar solo?’. Die kwam er niet van. Wel ‘Rottweiler’, de perfecte afsluiter en samenvatting voor wat Idles in de Club was. Vastgebeten en niet meer losgelaten. (jub)




4. 02:56, 17-8-2019

   Jon Hopkins: jongleren op een eenwieler ★★★☆☆

   In het post-Maloot-tijdperk stond er met Jon Hopkins een beatbakker in de Dance Hall die – of hij zijn elektronica nu saignant, à point of blue chaud van de grill haalt – niet aan crowdpleasing doet.

   Hopkins is een Diensthoofd Sfeer van de droge aard. Hij zal niet snel overstag gaan voor een regelmatig toegepaste truc: het publiek bedienen met le goût du moment – hip betekent slechts zelden goed. De Britse klankenfetisjist had zichzelf vooringenomen koppig zijn ding te doen. In Kiewit weefde Jon Hopkins een uur lang aan een klankentapijt waarop het aangenaam vertoeven was bij het ingaan van de nacht.

   

   Een rondvraag in de Dance Hall bracht ons tot twee inzichten. Een eerste: het maakt vanaf een bepaald tijdstip niet uit wát je als artiest brengt. Jon Hopkins had op een eenwieler kunnen jongleren met vier passievruchten, en dan nog had hij de handen op elkaar kunnen krijgen. Een tweede vaststelling: een groot deel van de aanwezigen noemden de trekkebenende beats van Hopkins “stuikmuziek”, “ideaal om de nacht mee in te duiken”. Jon Hopkins stond volgens anderen dan weer “veel te vroeg” geprogrammeerd, al was dat laatste detailkritiek. Het is nooit te vroeg voor kniezwengels.

   Er stond (live) achter de naam van Jon Hopkins. Dat vierletterwoord zorgt in de categorie electro altijd voor eindeloze discussies. Is een artiest per definitie een dj wanneer hij/zij geen instrument met snaren beroert? Is het sporadisch strelen van knoppen een kunst? Uiteindelijk maakt het niet uit hoe hij de massa aan het bewegen bracht. Er werd dus wel degelijk gedanst in de Dance Hall – niet meteen de tent waar je verwacht dat er iemand om middernacht zit te kantklossen.

   

   Eén track vatte de hele set samen: ‘Open Eye Signal’. Stotterende synths en bulderende beats sloegen aan het armworstelen – er kwam geen winnaar uit de bus, maar het schouwspel bleef evenmin boeien. Zo ging het er wel vaker aan toe in de Dance Hall. Er ging weinig dreiging uit van Jon Hopkins. Het had soms minder eentonig mogen zijn. Minder langdradig ook. Kwaliteit is geen synoniem voor ongenaakbaar – een marathon van FC De Kampioenen gaat na een tijd ook vervelen.

   Jon Hopkins was goed, maar niet memorabel. Op de dag dat Stormzy — excuses — storm heeft gehouden, ga je niet voor minder dan dat. (elv)

5. 01:17, 17-8-2019

   Post Malone: sluwe grap, slim typetje ★★☆☆☆

   We zijn fan van Post Malone.

   Van het fenomeen Post Malone, meer bepaald. Van de rapper? Iets minder. Maar dat maalt niet. We zijn namelijk van mening dat de verschijning Post Malone een sluwe grap is à la Tony Clifton (voor de jongere lezers: geef gerust de iPad even aan je ouders en vraag hen uit te leggen wie Tony Clifton of Andy Kaufman was. Als zij het ook niet weten, neem dan de iPad terug en laat hen rustig verder naar ‘Lily en Marleen’ kijken). Bijgevolg zouden we er ook graag bij zijn die dag dat Post Malone het een keer onvermijdelijk voor bekeken houdt als punchline van zijn grap, en en plein public die tatoeages van zijn smoel schraapt en gewoon Benny blijkt te heten, in het echte leven boekhouder.

   

   Een andere verklaring voor Post Malone bestaat er volgens ons niet. Al bij het eerste nummer dat Post inzette op Pukkelpop, ‘Too Young’, kreeg je immers het gevoel dat hij de boel liep te belazeren. Post stond helemaal alleen op dat grote Pukkelpodium. Geen begeleidingsgroep, zelfs geen dansers. Alles liep mee op band, en wat hij zelf door de luidsprekers joeg, ging dikwijls schuil onder lagen effecten. ‘I’m here to sing some shitty songs and get fucked while doing it’, stelde hij zichzelf voor. Kom dan niet zeggen dat hij het helemaal meent met dat rappen. Post schept dezer dagen bijna evenveel poen als Apple, en toch ziet hij er elke keer, ook op Pukkelpop, toch vooral uit alsof hij zich maar als rapper verkleed heeft voor Halloween - alsof hij je uitdaagt: ‘Zo, en zeg er nu maar eens wat van.’ Bovendien: niemand die serieus genomen wenst te worden als rapper geeft toe zijn artiestennaam gevonden te hebben door zijn naam in te voeren in een ‘rap name generator’ op het internet. Post Malone wel. Hij heeft ook een eigen lijn aan Crocs.

   

   Post Malone is op z’n best een matig rapper, maar hij is wél een geweldige Post Malone. En dat zorgde er uiteindelijk voor dat je je niet helemaal verveelde, daar voor dat hoofdpodium. Ook niet als je een uitzondering was, en niét voor de muziek gekomen was. Want tegelijk was het heerlijk om iemand lyrics te zien spuien als ‘I'ma put that bitch pussy in a motherfucking bodybag’ uit ‘Over Now’, om dan vervolgens een akoestische gitaar en kruk te laten aanrukken voor een intiem momentje in ‘Stay’. Aan het eind van ‘Rockstar’ sloeg Post een gitaar aan gruzelementen die hij geenszins gebruikt had in dat nummer. ‘This song is about having a really cool and shiny watch’, had hij kort daarvoor nog gezegd als bindtekst. Kom niet zeggen dat hij het allemaal meent. Alsjeblieft.

   

   Natuurlijk kon je ook cynisch worden van een concert als dat van Post Malone. Als je bijvoorbeeld stilstond bij het feit dat iemand als Johnny Marr het zondag met de claustrofobie van de Club zou moeten stellen, terwijl Post op het hoofdpodium zoveel ongebruikte ruimte overhield dat hij het grootste deel van de Main Stage kon verhuren op Airbnb. Wie weet, misschien doet Post wel gewoon zoals hij in zijn aankondiging van ‘Congratulations’ beweerde te doen, en geeft hij geen ene reet om wat iemand van hem verwacht. Misschien geeft hij wel gewoon geen fuck om de verplichting iets degelijks neer te zetten voor het royale bedrag dat hij ongetwijfeld toegestopt krijgt als headliner. Maar dat idee is zelfs ons te cynisch, en dus laten we die gedachte snel weer varen. Post Malone is een sluwe grap, een slim typetje, geenszins een afspiegeling van hoe de muziekindustrie er aan toe is. Afgesproken?

6. 01:01, 17-8-2019

   YBN Nahmir: kleine neefjes kunnen klootzakken zijn ★★☆☆☆

   Vijftien was Nicholas Simmons toen hij tussen het gamen door besloot om met zijn kompanen een hiphopcollectief op te starten. Vier jaar later heeft hij zijn game-kanaal op YouTube ingeruild voor een muziekcarrière en tellen de hits van YBN – ‘Young Boss Niggas’ – Nahmir om en bij de twee miljoen Spotify-streams.

   

   Op het podium van de Lift oogde Simmons nog steeds vijftien, alsof je neefje iets met zijn schoolkameraden in elkaar had gestoken voor het schoolfeest. Hij had heel wat leeftijdsgenoten bij, sommigen stoer dartelend over het toneel, anderen terughouden langs de zijlijn met smartphone in de hand. Toch klonk het nooit echt kinderachtig – de lyrics over ‘Rick and Morty’ buiten beschouwing gelaten: zijn grime met basic geproducete beats was charmant en bijwijlen intens. Niet baanbrekend, ook niet memorabel, maar met hitjes ‘Rubbin Off the Paint’ en ‘Bounce Out With That’ bezorgde hij enkele honderden uitzinnige tieners een hoogtepuntje.

   Als internethiphopper ben je tegenwoordig al snel de dertiende in een dozijn, maar YBN Nahmir komt er mogelijks wel. Hoewel: toen hij na twintig minuutjes al definitief van het podium verdween, beseften we weer dat ook kleine neefjes soms rotjongen kunnen zijn. (fj)

7. 00:58, 17-8-2019

   Modeselektor: déjà entendu ★★

   Van de Berlijnse tweespan Modeselektor hadden we op z'n minst verwacht dat ze hun aankondiging op affiche als 'live' waar konden maken. Van leven en dynamiek bleek er, naast enkele met uitsterven bedreigde hooks, weinig sprake. Pas na keerpunt 'I Am Your God' werden onze gebeden voor variatie toch een beetje verhoord. Bij kleppers 'Wealth' - jammer genoeg zonder een passage van Flohio zelf, die eerder die dag in de Lift te gast was - en millenial-anthem 'Who' trok het duo de aandacht eindelijk wat naar zich toe.

   

   Sebastian Szary kroonde zichzelf tot tweedehands-MC, maar vertolkte die rol als een kleuterjuf op haar eerste dag: met aanmaningen van dertien in een dozijn. 'Scream! Again! And Again!'. Na de elvendertigste keer moesten ook de knapen die net poppers hadden gesnoven even geeuwen. Misschien misten ze net als wij een precisiewapen als 'Evil Twin' in de set.

   Niet dat het barslecht was, maar het gros leek zo van datzelfde deep house-vat getapt dat zelfs de aanhollende snotter na enkele minuten naar zijn smartphone greep om een belletje te plegen.Waarschijnlijk om zijn matties te waarschuwen dat het in de Dance Hall toch niet zó fijn vertoeven was. (tvdc)

8. 00:23, 17-8-2019

   Raketkanon: hart voor hard ★★★★★

   Gestaag viel de nacht boven Pukkelpop. Ergens in het Limburgse sloeg een klok onheilspellend middernacht. Die klok stond verkeerd, want in werkelijkheid was het nog maar twintig voor negen en schemerde het hoogstens wat. Maar toch: onheil naderde, zoveel was wel duidelijk.

   

   Ook Ayco Duyster, die Raketkanon aankondigde in de Club, zag de bui al hangen: ‘Dit wordt een muilpeer in uw gezicht’, waarschuwde ze. Dat beloofde weinig goeds: een muilpeer in je gezicht is gevoelig erger dan een muilpeer elders. Maar Ayco kreeg helemaal gelijk, en dat al vanaf het eerste nummer, net zoals alle Raketkanon-telgen van een eigennaam voorzien: ‘Fons’ had de naam van een duivenmelker, de grijns van een bokser die het gewend is te verliezen en hetzelfde gevoel voor fijne motoriek. ‘Nico Van der Eeken’ volgde, pookte de boel verder op, maar rolde vooral de loper uit voor ‘Florent’, Raketkanons eigen kleine ‘Stairway to Heaven’, maar dan in de vorm van een roltrap naar beneden. Het scheurde, klauwde, huilde, en viel uiteindelijk morsdood neer.

   Ayco wees er voor aanvang ook op dat die van Raketkanon eerder dit jaar hun derde titelloze plaat de markt op joegen. Een bevlieging is Raketkanon dus al even niet meer, wat evenwel niet wil zeggen dat de lol er nu af is. Zo viel het in de Club op dat je ook op nieuwe nummers als pakweg ‘Ricky’ of ‘Ernest’ hoegenaamd niet kan dansen - en toch zetten ze aan tot bewegen. Beide zijn prima achtergrondmuziek om desgewenst een raket naar Mars te boetseren. Dat of een bompakket - het hangt er maar van af welk soort springstof je voorhanden hebt.

   

   Wie een hart had voor hard, zag in de Club een concert dat alles deed wat het moest: beroeren, beangstigen, bedaren, en dan weer opnieuw beginnen. Tussendoor werd er zelfs orde op zaken gesteld waar nodig. Frontman Pieter-Paul Devos, tussen het afwerken van twee voornamen tot het publiek: ‘Zijn hier soms mensen aanwezig van één of andere Vlaamse jongerenvereniging? Er is nog plaats buiten.’ Wanneer hij even geen vlaggenkwestie probeerde uit te klaren, bracht Devos de zeldzame seconden tussen de nummers echter door op z’n knieën, uithijgend als een antilope die nog maar net aan de muil van een leeuw was ontsnapt, maar die vanuit z’n ooghoeken al het volgende stel tanden zag blikkeren in een belendende struik. De tweede helft van het concert, dat briljante ondingen telde als ‘Suzanne’ en ‘Pjotr’, bracht hij naar goede gewoonte door in en op het publiek.

   Alles afgewerkt, alles gelukt. Maar net wanneer je dacht dat er - slik! - iets als routine kon sluipen in een Raketkanon-concert, kreeg je een slotakkoord dat nog eens als vanouds volkomen nergens op sloeg. Na de laatste dreun floepten de lichten aan, begon Eddy Wally door de speakers prompt van ‘Chérie’ te croonen, en nam Devos met brede glimlach een ruiker in ontvangst die hem vanuit de coulissen aangereikt werd alsof hij net het Gouden Oog gewonnen had voor beste zenuwinzinking. De bloemen werden aan het publiek geschonken, in polonaise draafde het verzamelde Raketkanon zegepralend het podium af. Ernst is des duivels oorkussen.

   Twee besluiten resten. Eén: wie Raketkanon nog altijd niet live heeft ervaren is onze vriend niet meer. Twee: als Raketkanon niet minstens één keer die Vlaamse canon haalt, zwaait er wat. Desnoods flikkeren ze er die hele Rubens maar uit. (tr)

   

9. 00:19, 17-8-2019

   The Comet Is Coming speelde alle meters in het rood ★★★★☆

   Ze kruisten opvallend vaak ons pad vandaag, lieden die twijfelden tussen de tegelijk geprogrammeerde jazz van The Comet Is Coming en de punk van IDLES. Wellicht daarom slingerde het Londense jazztrio zichzelf meteen snoeihard de Castello binnen, alsof ze wilden zeggen: ook wij kunnen pogo’s uitlokken, ook wij musiceren het liefst in HOOFDLETTERS. We zagen alvast een kerel in in Slayer-shirt goedkeurend headbangen. De komeet komt eraan? Nope, hij knalde meteen vol op onze kanis.

   

   Van alle bands waarin Shabaka Hutchings op z’n sax blaast, is The Comet Is Coming die waarin hij het minst naar voren treedt. Of beter: The Comet was op Pukkelpop een drievoudige attaque van tenorsax (King Shabaka dus), drums (Max Hallett) en elektronica (Danalogue) waarbij iedereen voortdurend alle meters in het rood speelde. Zo herinnerde een track even aan ‘Emerge’ aan Fischerspooner, waarna Hallett een ratelen drum-’n-bass ritme speelde en Hutchings zijn sax liet sputteren als een hypeman in een oldskool jungletrack.

   Een ander hoogtepunt was een song die werd opgedragen aan de betreurde Ras G, leverancier van futuristische hiphopbeats, waarin Danalogue planetaire ringen rond de komeet toverde. Nooit geweten dat de sjamanistische manie van Swans compatibel was met de space-escapades van Sun Ra.

   Vorig jaar zorgde Shabaka Hutchings met Sons of Kemet voor een nachtelijk hoogtepunt, dit jaar flikte hij het opnieuw met The Comet Is Coming. De man heeft nog minstens twee andere bands, dus wij weten al waar we de komende jaren onze Pukkelpop-avonden doorbrengen. (pc)

10. 23:57, 16-8-2019

    Franz Ferdinand: nog steeds de betere plezierband ★★★★☆

    Nee, Franz Ferdinand is al een tijdje niet echt relevant meer. Er is dan ook niet veel veranderd tegenover vijftien jaar geleden: het vijftal oogt nog steeds als een bende ambtenaren, frontman Alex Kapranos lijkt net als Jennifer Aniston en Elijah Wood gezegend met een eeuwige jeugd en er wordt ook anno 2019 vooral geteerd op de songs van hun debuutplaat. So what?

    

    Tijdens het voorbije decennium brak de band nog weinig potten, maar zijn er wel een handvol hitjes bijgekomen in het oeuvre van de Schotten. Die bleken op Pukkelpop meer dan eens een aanwinst: ‘No You Girls’ en Right Action’ konden bij de talrijke hoogtepunten gerekend worden. Oké, tijdens het recente ‘Glimpse of Love’ leek het wel alsof de funk die vroeger zo subtiel in hun songs verwerkt zat uitgespeeld werd als laatste, karige troef. Het was het enige moment waarop Franz Ferdinand deed denken aan een band in verval. Dat was echter snel vergeten toen Kapranos en de zijnen met het snedige ‘Michael’ het publiek een stamp tussen de stroeve dansbenen gaf. Dynamisch, viriel, en rétestrak.

    

    Weinig bands bespelen bovendien zo vlotjes hun publiek: in ‘Do You Want To’ werd er plagerig vertraagd op de climax, Alex croonde tijdens de bridge van ‘No You Girls’ en afsluiter ‘This Fire’ werd een uitgesponnen afscheidsfeest inclusief awkward maar spontaan sit down-moment. Ja, er werd met rockshowclichés gespeeld en ja, Kapranos is een uitslover - de ‘joyeux anniversaire’ voor bassist Bob is hopelijk niet tot bij de geelzwarte vlaggenzwaaiers geraakt. Maar wat een plezierige show verzorgde Franz Ferdinand toch maar weer. Als er dan op het einde nog uitgepakt kan worden met powerduo ‘Take me Out’ en ‘This Fire’, kan het bijna niet meer mislopen.

    We gaan geen traan laten wanneer Franz Ferdinand binnen dit en tien jaar volledig de vergetelheid intuimelt. Maar oh, wat zullen we hen missen als vroege avondsnack op de festivals. (fj)

11. 22:58, 16-8-2019

    slowthai: drilsergeant op coke ★★★☆☆

    Elk z’n favoriete patser. De onze heet slowthai, een Johnny met een skinheadkapsel en een lijf vol tatoeages. Op zijn nek staat “sorry mum” getatoeëerd, naar verluidt “de zin die ik in mijn leven het vaakst heb gezegd”. Een hooligan met een broos hartje dus.

    In de Lift trok het Britse rapschoffie van bij het eerste nummer zijn T-shirt uit en sprong hij in het publiek om de gemoederen te verhitten. Er zou een moshpit komen of het feestje zou stoppen. In Vlaamse dorpjes heet slowthai meestal Sven - Svekke voor de vrienden - en rijdt hij met een getunede Opel Manta. Geen discussie mee mogelijk. “Subiet iet van Dimitri Vegas of oep aa bakkes”. Zoiets.

    

    Maar goed, een oogwenk later stond slowthai in zijn boxershort te brullen naar de voorste rijen, bijgestaan door zijn dj, een wingman met een mal hoedje en een wasbordje. Het duurde even vooraleer hun arrogante stijltje aansloeg bij de aanwezigen. Daardoor hing in eerste instantie een raar sfeertje in de tent.

    Een heel verschil met de verschroeiende show die slowthai eerder dit jaar in de Brusselse Beursschouwburg speelde. Dat was een driest punkconcert waarbij iedereen in de zaal zich liet meeslepen door Dead Kennedys-achtige waanzin.

    Voor ‘Inglorious’ vroeg hij ene Jamie uit het publiek, “an inglorious bastard” naar het schijnt, die de rhymes van de afwezige Skepta voor zich mocht nemen. Het manneke weerde zich als een duivel in een wijwatervat en katapulteerde zich na zijn performance keurig het publiek in. Mooi momentje. Vanaf dat moment kantelde de show en moshte u vrolijk de hersenkwabben uit de kop.

    

    Weliswaar goed gelachen met slowthai’s instructies om bij ‘Doorman’ de ideale moshpit te creëren. Vooreerst positioneerde hij bovengenoemde Jamie en diens kameraad in het midden van de pit. “Run clockwise! Everybody follow them in an orderly fashion!” brulde hij als een drilsergeant op coke. Monty Python, iemand?

    Ach, we hadden liever wat meer muziek gehad - want die was steengoed - en wat minder studentikoze machogeintjes. Nu ja, slowthai’s chaos is nu eenmaal part of the package. Blijft u de volgende keer wat beter bij de les? Dat scheelt minstens een tiental verloren minuten. Met dank. (svs)

12. 22:43, 16-8-2019

    Pukkelpop: symbool van hoop en troost

    Erg mooi is de lichttoren die in een rustig hoekje van de wei wordt opgetrokken. Halte 1813 heet het project, verwijzend naar het nummer van de zelfmoordlijn. Passanten kunnen hier nog tot zondag een lampje indraaien, voor zichzelf of voor iemand die het moeilijk heeft. Een moderne variant van het kaarsje in de kerk, dus. 

    

    Dat Pukkelpop op deze serene manier het thema zelfdoding onder de aandacht wil brengen, is geen toeval. Patrick Breugelmans, een van de bezielers van het festival, verloor zijn 26-jarige dochter Désirée toen ze vorig jaar in december uit het leven stapte. De jonge actrice was bekend als prinses Roos uit de Ketnet-reeks Prinsessia. Samen met het Centrum ter Preventie van Zelfdoding (CPZ) werd door de Pukkelpop-organisatie voor het eerst dit jaar deze symbolische actie opgezet. “We beseffen dat dit een context is van feest en vrolijkheid,” zegt directrice Kirsten Pauwels van het CPZ. “Maar iedereen hier op de wei komt wel eens in aanraking met deze problematiek, of kent iemand die een moeilijk periode doormaakt.”

    Elke dag zijn ook een viertal mensen van het CPZ aanwezig, voor al wie nood heeft aan een babbel. “Zonder in your face te zijn willen we het thema bespreekbaar maken. We gaan zelf geen mensen actief aanspreken op de wei, maar iedereen is hier welkom. Wie in stilte een lichtje wil aansteken, mag dat natuurlijk ook.” In de acht meter hoge mast is plaats voor bijna 2000 lampjes. Op het einde van elke festivaldag, wanneer de duisternis valt, wordt de zuil een baken van licht, en een symbool van hoop en troost - temidden van alle feestgewoel.

    Wie vragen heeft rond zelfdoding kan terecht op de zelfmoordlijn via het gratis nummer 1813 of op www.zelfmoord1813.be

13. 22:34, 16-8-2019

    Kamaal Williams: best tof, ondanks de improv ★★★☆☆

    Een concert beginnen met een bassolo, je moet het durven. Kamaal Williams nam immers zijn tijd om te starten. Hij liet eerst zijn muzikanten druppelgewijs het podium opkomen en liet hen soleren: een bassist (die Rick James heet - écht waar!), dan een altsaxofonist, een drummer en dán pas kroop hij zelf achter de keyboards om het potje grootstedelijke jazzfunk deftig aan de kook te brengen.

    

    Een traktatie voor al wie zich het te vroeg ter ziele gegane Yussef Kamaal herinnerde, Williams’ combi met de drummer Yussef Dayes. Hun drie jaar geleden verschenen, uitmuntende album Black Focus, mixte funk, soul, dub, fusion, psychedelica, instrumentale hiphop en freejazz tot een pittige mélange.

    Met zijn nieuwe band pakt Williams het wat ruwer aan en staat hij zijn muzikanten toe zich helemaal in improvisatie te verliezen, zoals maar weer bleek op Pukkelpop. Roy Ayers, Quincy Jones en de acid jazz van de jaren negentig waren nooit veraf, which is fine by us. Benieuwd wat toevallige passanten vonden van de losgeslagen freejazz waarin het Brits-Amerikaanse kwartet soms verzandde. Twenty-One Pilots is beslist anders.

    Tof, jazzy feestje, zij het een tikkeltje vrijblijvend. (SVS)

14. 22:16, 16-8-2019

    Mura Masa: laat maar komen, die facebook-comments ★★☆☆☆

    Ik reconstrueer: vrijdagavond, 20.40 uur, de zon had zich heel de dag meer dan behoorlijk van haar taak gekweten, er was geen vuiltje aan de lucht. En net tóén begon het te druppelen. De schuldige, edelachtbare? Vast Mura Masa, en z’n miezerende popdeuntjes.

    Niet dat het om te huilen was. ‘Messy Love’ beloofde het soort loungy pop waarbij lui die genoeg bonnetjes hebben voor een cocktail aangenaam bij achterover kunnen leunen. ‘Nuggets’ introduceerde vaste tourzangeres Fliss, die de energie had van een Nokia 3310 (gaat dagen mee!) en de vocale range om gastzangeressen als Charli XCX, Bonzai en Nao kundig op te vangen. ‘1 Night’ beloofde zelfs iets dat leek op een gestrekt beentje voor de Main Stage.

    

    Maar dan werd ‘Complicated’ plots ‘All Around the World’, dat dan weer - voor ik er erg in had - ‘Lotus Eater’ en dan weer ‘Low’ werd: het zullen wel uitermate verscheiden nummers zijn, maar ik dacht na vijfentwintig minuten vooral dat ‘t allemaal érg lang duurde. ‘Night Swimmers’ van Foals riep sowieso nooit om een cover, laat staan één met een in een synthesizer ingeplugde gitaar. En, godjezusmina, hoe saai was ‘Move Me’? De titel verwees vermoedelijk naar alle mensen die tegen dan - zelfs vlak voor het podium gingen er maar érg weinig armpjes naar boven - waren ingedut.

    Twee pleisters op de wonde. Ten eerste: het is sowieso onrealistisch om te verwachten dat een 23-jarige, goedbedoelende Brit de hele Main Stage kan dragen op een headliner-uur - hij had veel beter in de Dance Hall gestaan, waar hij ongetwijfeld wél had gescoord - met amper één plaat en een half handvol hitjes onder z’n arm. Neem het hem maar eens kwalijk.

    

    Ten tweede was er het slot. Knalden nog even los om de meubelen te redden, en u eraan te herinneren dat hier nog een héle festivalavond diende te worden gesjeesd: ‘Love$ick’, waarbij geen enkele melding werd gemaakt van de onlangs schuldig verklaarde A$Ap Rocky, en vooral de botsende, knotsende, verlossende afsluiter ‘Firefly’, waarbij er éíndelijk beweging kwam in de massa - beter gezegd: de Mura Masa, haha! Jammer dat ‘t de slotsong was.

    ‘Thank you guys, good night,’ mompelde de podiumschuwe Alex Crossan nog, alsof hij net uit een coma kwam. Goede timing: ik gleed net af in het mijne. (vvp)

15. 22:07, 16-8-2019

    Sharon Van Etten: van folknimf tot rockdiva ★★★★☆

    Sharon Van Etten was blij dat ze voor de tweede keer op rij op hetzelfde podium mocht staan als Big Thief – ‘We’re huge fans’ – en dat klonk als een forse schouderklop voor een groep die anno 2019 staat waar Sharon vijf jaar geleden stond: in de Club op Pukkelpop, niet klaar voor de hooggespannen verwachtingen die hun recentste plaat had teweeggebracht. Sharon had toen – 2014 – net haar prachtige doorbraakplaat ‘Are We There’ uitgebracht. Het was geen vraag, maar het antwoord was nee. Sharon had wat bevriende muzikanten rond zich verzameld en bracht haar songs zo goed en zo kwaad als ze kon. En niemand die vooraf had gezegd: dat kan beter. Dat was nu overduidelijk wel gebeurd.

    

    In haar groep wist iedereen op elk moment wat van hem of haar werd verwacht, de lichtshow was op maat van de productionele stap voorwaarts die op haar recentste plaat ‘Remind Me Tomorrow’ al te noteren viel, en de folknimf vooraan had plaatsgemaakt voor een rockdiva van formaat. Zingen kon ze al.

    De set was grotendeels opgetrokken uit songs van dat voortreffelijke ‘Remind Me Tomorrow’, maar pas toen ze in de laatste rechte lijn ‘Every Time the Sun Comes Up’ van ‘Are We There’ bovenhaalde, wisten wij weer waarom we Sharon al veel langer dan vandaag zo graag zien. ‘Every time the sun comes up I’m in trouble’: hoe eenvoudig mooi kan een popzin eigenlijk zijn? (jub) 

    

16. 21:57, 16-8-2019

    Brihang is de baas van zichzelf ★★★★☆

    Vijf jaar geleden schreef Brihang na Pukkelpop, waar hij dankzij De Nieuwe Lichting stond, ‘Kleine dagen’, over zijn gevoel toen hij ’s avonds na die show in zijn zetel zat. Was dit het nu? Dat hij de dag nadien in zijn joggingbroek in de zetel zou hangen, vond hij minstens even belangrijk. Wedden dat hij na zijn overrompelende set in De Lift dit jaar eerder met iets als ‘Grootse dagen’ op de proppen komt? Want, jongens: dit zat goed.

    

    Brihang kwam op Pukkelpop zijn nieuwe album voorstellen. Het heet Casco, zo meldde de backdrop, en de rapper uit Knokke spoot er de releasedatum te plekke onder: 16 oktober 2019, een dag die wij alvast nagelbijtend afwachten. De nieuwe songs bevestigden namelijk al het goede wat het nu al klassieke ‘Steentje’ lieten vermoeden: Brihang zette in subtiele, altijd goed gevonden maar nooit nadrukkelijk woordspelerige rhymes de kleine kantjes van zichzelf en zijn medemens in de zeik én toonde er tegelijk uitgesproken liefde voor.

    In ‘Pasgeboren’ worstelde hij met de positieve en negatieve aandacht die zijn bekendheid met zich meebrengt – “Brihang met zijn poëtisch gezaag / Hey media zet nu maar een ander klaar”. Het fantastische ‘Rommel’, met een coole solospot voor de onmisbare dj SNS, was een pleidooi voor een mentale Marie Kondo, en ‘Oe ist’ tackelde de notoire geslotenheid van de (West-)Vlaming – “hier is een tafel om je gevoelens op te leggen”. De song eindigde met ouderwets gemeende goede raad: “Gij zijt de baas van jezelf.”

    

    De liefde die Brihang in zijn lyrics legde, kaatste het publiek driedubbel terug. Niet alleen rapte zijn fans oudere tracks als ‘Morsen’ (“morsen is pas morsen als je ’t afdroogt”) en ‘Wieder’ (“wieder, toeristen van de horizon”) volledig mee, ze droegen hem na het voorlaatste nummer zelfs létterlijk op handen. Terug naar het podium, want ‘Balanceren’ had hij voordien van op een trapladder midden in de tent gebracht.

    En dat was nog niet zijn strafste performance: slottrack ‘Steentje’ rapte hij, net als in de clip, met zijn voeten in een betonblok dat met een transpallet op het podium werd gerold, terwijl de tent woord voor woord meelipte.

    “Ti toch nie te vele gevraagd ik wilde alles”, klonk het ergens halverwege zijn show. Vanaf 16 oktober 2019 is voor deze kerel álles mogelijk. (pc)

17. 21:28, 16-8-2019

    blackwave.: knuffelgehalte van een Monchichi, kaliber van Anderson .Paak ★★★★☆

    Het is tot op heden een mysterie wat dat onnozel punt achter blackwave. doet. Het is Willem Ardui en Jean ‘Jaywalker’ Atohoun gepermitteerd om maandag een naamsverandering aan te vragen. Een uitroepteken zou stilaan op zijn plaats zijn.

    

    Er was een tijd dat Willem Ardui en Jean Atohoun even onwennig op een podium stonden als de eerste keer dat de gemiddelde tiener condooms uit zo’n gore automaat in een treinstation viste. Er was een tijd dat een show van blackwave. telkens opnieuw dezelfde vraag opriep: ‘Hoe lang gaan ze dít nog uitzingen?’ Voor de slechte verstaander: er waren lang twijfels over de houdbaarheidsdatum van het Antwerpse funkduo, maar die tijden zijn voorbij.

    Er schuilt veel waarheid in de songtitels van blackwave. ‘BIG Dreams’ was een opener die verraadt dat Ardui en Jaywalker (niet eens zo stiekem) dromen van de Sportpaleizen op deze aardkloot. ‘Hands Up!’ nodigde uit tot collectief Regi’en en ‘Funky’ was – welja – funky. Als je tot drie keer toe woorden kan omzetten naar daden, beschik je over een bijzondere gave. Blackwave. manifesteerde zich als een groep met vertrouwen, vista en verlangen naar meer, groter en beter.

    Het gaat snel voor de band rond de twee zangers/rappers. Drie jaar geleden stond blackwave. nergens, vandaag is bewezen dat zelfs de Main Stage van Pukkelpop het duo beeldig staat. “Daar stond ik als veertienjarige”, zei Willem Ardui, lonkend naar een tros vrienden links vooraan. “Ik heb mijn ouders toen verteld: later wil ik op dát podium staan.” Toen hij melig werd, gelóófde je hem. Toen Jean Atohoun aan het einde van de set vol ongeloof, met één hand voor de mond, naar de hemel staarde, gelóófde je hem ook.

    

    Blackwave. is een groep met het knuffelgehalte van een Monchichi. Het zijn echter harde werkers. Dat zag en voelde je aan alles. ‘Never Seen U’ verschilde nauwelijks met wat al was geweest en nog zou komen. Ook ‘Ay Ay’ flirtte openlijk met de middelmaat, maar daartegenover stonden tonnen présence, visuals en confettikanonnen. Als het publiek dreigde in te dommelen, hapten de Antwerpenaren met succes naar een tweede en derde adem.

    Ze roepen namen als De La Soul, A Tribe Called Quest en Anderson .Paak op, en daar is niets mis mee. Er zijn – bevestigd door Benny Bax van de smaakpolitie – slechtere referenties. ‘Up There’, met bijdrage van K1D, weekte een indrukwekkende moshpit los, ‘Whasgood?!’ was bovengemiddeld goed en ‘Elusive’ was een afsluiter waar Michael Kiwanuka zijn rechterpink en gebit voor in ruil zou hebben. Hulde aan gastzanger David Ngyah, weliswaar – een man met een stem om ten huwelijk te vragen.

    Er hing een walm van tienerzweet voor de Main Stage van Pukkelpop. Goed, er zijn aangenamere parfums (Intens van Jimmy Choo: aanrader), al vertelde die geur véél. Dat blackwave. erin was geslaagd om honderden tot duizenden mensen in het zweet te laten werken. Vanaf maandag mag u Willem Ardui en Jean ‘Jaywalker’ Atohoun iets luider aanspreken. Voortaan is het blackwave! (elv)

18. 21:24, 16-8-2019

    White Lies: tien jaar geleden was het heerlijk worstelen ★★★☆☆

    Een Nederlandse muziekjournalist vroeg vorige maand op Twitter, enigszins cynisch, of er echt mensen fan zijn van White Lies en wie dat dan zijn. Alsof Pukkelpop ook niet helemaal zeker was of de Marquee vol zou raken, stuurde men vlak voor het optreden nog een pushmelding om mensen naar de tent te lokken.

    

    De tent zat uiteindelijk goed vol. Met wie? Bijna uitsluitend late twintigers en vroege dertigers. Mensen die massaal meezongen met elk nummer van de eerste plaat, van alweer tien jaar geleden. Tien jaar geleden toen het, onder begeleiding van de dramatische muziek van White Lies, heerlijk worstelen was met wie je was en wie je wilde zijn.

    Weet je wat een beetje pijnlijk is? Als je het publiek volledig meekrijg met je eerste hit ‘Death’ en daarna vlot die uitstekende laatste single ‘Tokyo’ inzet, maar de sfeer toch volledig wegzakt en de tent voorzichtig leegloopt. Ach, erg was het niet. Augustus 2019 had iedereen in de Marquee, na lang worstelen, wél zijn identiteit gevonden en konden we gerust concluderen: die identiteit bleek niet te liggen in het knopen van een Vlaamse vlag aan je wegwerptent op de camping. (jtb)

19. 20:38, 16-8-2019

    Loyle Carner: Pussy wordt krolse kater ★★★☆☆

    Loyle Carner gaf zijn donzige jazzy hiphop extra spieren op Pukkelpop door wat live-bas toe te voegen en door zelf wat kordater te rappen. Hoe tem je anders een loods vol uitzinnige feestvarkens die geen genoegen nemen met de stonede chill-out die Carner meestal serveert? Daardoor deden de soulvolle liedjes van de Brit stugger aan dan normaal en kieperden ze hun broodnodige nuances overboord.

    

    Niet dat u zich dat aan het hart liet komen. Carner is nu eenmaal een charmante performer. Zo bleek ook eerder dit voorjaar in de Brusselse Botanique waar hij een uitgebalanceerdere versie van deze Pukkelpopshow speelde. Toen noemden we hem gekscherend “het Ketnetwrappertje van de Brithop”.

    In de Dance Hall durfde hij wat vaker zijn tanden tonen, zoals tijdens ‘Ain’t nothing changed’, dat bits én feestelijk klonk, als het virielste van De La Soul. “Fuck Boris Johnson and fúck Brexit”, blies hij aan het einde van het concert. Nou!

    “Vroeger kreeg ik de kritiek dat ik te veel over mijn familie zing en dat ik te emotioneel ben”, vertelde hij ons eerder dit jaar. “Ze vonden me een pussy.” Nou, in Kiewit toonde Carner zich op z’n minst een krolse kater met venijnige klauwtjes. (svs)

20. 20:10, 16-8-2019

    Yves Tumor & Its Band: ik wil jullie smoel niet meer zien! ★★☆☆☆

    Wie heeft ooit de geflipte Warp-plaat van Yves Tumor, ‘Safe in the Hands of Love’, beluisterd en gedacht: ‘Fijn, maar wat als dit nu hair metal zou zijn?’ Yves Tumor zélf natuurlijk!

    

    Hulde voor Tumor als performer: wie optreedt in een soort lederen broekpak met kniehoge laarzen en een opgeblazen mullet waarvoor Jean-Claude Van Damme in de jaren 90 nederig het hoofd had gebogen, doet duidelijk íéts goed. En soms, zoals in de bonkende drive van ‘Noid’ en de dreigende, ingehouden eerste minuten van ‘Licking an Orchid’, loerde grootsheid om de hoek. Om vervolgens snel de benen te nemen. Al die flauwe psychrock (‘Honesty’), in het niets dobberende vullers (‘Applaud’) en eindeloze Van Halen-solo’s (de eerste vijf minuten)? 

    Het was vast wel edgy en experimenteel, maar een pintje voor wie onder de lagen noise alsnog ‘s mans liedjes terugvond. Het vervelendst waren de lange periodes dat Tumor zich in de frontstage verstopte, en de vijandige houding die hij zich aanmat tegenover de rest van het publiek: ‘Wie niet alles geeft: fuck off, ik wil jullie smoel niet meer zien! Wég!’

    Het is gokken naar zijn redenering: ‘Pukkelpop hélemaal uitverkocht? Tijd om wat volk weg te jagen, dan is het straks rustiger op de parking.’ Alsnog merci, Yves! (vvp)

21. 19:21, 16-8-2019

    Dermot Kennedy: Viktor Verhulst zonder erfenis ★★☆☆☆

    ‘We want this to be good’, stond er te lezen op de gitaar van Dermot Kennedy. Wij ook, en toch kwamen we er niet uit in de Marquee, Dermot en wij. Dermot leek een beetje op Viktor Verhulst, maar dan zonder de erfenis. Hij was als het ware het antwoord op het geweeklaag van mensen met een fitnessabonnement die vonden dat zij als doelgroep, na uitgezakte types als Ed Sheeran en Lewis Capaldi, onderhand ook wel eens hun singer-songwriter verdienden. 

    

    Nu, eerlijk is eerlijk: Dermot hééft een stem waar een carrière mee te beginnen valt, maar het is die neiging van ‘m om heelder schilderijen te proberen maken in één dezelfde klankkleur die hem wat ons betreft de das omdeed. Even dachten we dat we de enigen waren die er zo over dachten - of alle opgedaagde sympathisanten waren van nature gul met complimenten, of ze vonden het gewoon niet erg om keer op keer hetzelfde nummer te horen - tot we één enkeling in het oog kregen die er blijkbaar net zo over dacht als wij: middenin de zoveelste tearjerker haalde die zielsverwant plots slinks zijn smartphone boven om te checken of er in de nabijheid geen noemenswaardige pokémon te vangen viel. Helaas, ook dat viel tegen.

    Net toen hief Dermot ‘Power Over Me’ aan, en dacht je: ‘Welja, waarom schrijf je niet wat meer zulke liedjes, Dermot?’ We zijn bereid hem de nodige tijd te geven, en dan zien we later wel weer. ‘Later’ hoeft daarom volgend jaar nog niet te zijn. (tr)

22. 18:56, 16-8-2019

    Any Way The Wind Blows (2)

    De ene vlag is de andere niet.

    Twitter bericht wordt geladen...

    Lees hier meer over de hele kwestie.

23. 18:55, 16-8-2019

    Any Way The Wind Blows (1)

    U hebt nog nooit van hem gehoord, maar Angus Watt is al jaren aan een stuk de meest ge-Instagramde artiest op Pukkelpop. Een kleine hulde aan Angus Watt, de Britse kunstenaar die de wei van Kiewit al vele jaren van fleurige baniers voorziet. Dit jaar brak hij een record: hij zorgde voor 450 unieke, handgemaakte zijden vlaggen, die voor een vleugje kleur en poëzie zorgen voor al wie de ogen ten hemel slaat.

    De vlaggen van Watt zijn unieke stuks, die volledig los staan van naties, grenzen, politieke groeperingen of andere gekke symbolen. Het enige doel van zijn werk, zegt hij ... is schoonheid.

    In de voorbije vijfentwintig jaar heeft Angus Watt naar eigen schatting zo’n 17.000 verschillende vlaggen gemaakt, voor festivals over de hele wereld zoals Glastonbury in het Verenigd Koninkrijk en WOMAD in Chili, Abu Dhabi en Nieuw-Zeeland. (em)

    

    

24. 18:33, 16-8-2019

    Big Thief: open repetitie ★★★☆☆

    Goed, Big Thief is op plaat ook geen retestrak combo. Maar wat het viertal uit Brooklyn op Pukkelpop liet zien en horen was echt te rommelig om plezier te schenken dat ook maar enigszins in de buurt kwam van hun wonderschone laatste plaat, ‘U.F.O.F.’.

    Tot kort voor aanvang van het concert had de groep nog zelf staan te soundchecken in de Club, dus daar zou het in principe niet aan mogen gelegen hebben, en toch had hun eerste song – zou dat ‘Real Love’ kunnen geweest zijn? - meer van een open repetitie dan van een concertopener. Een gezoem en gepiep van jewelste was het, en de blik van frontvrouwe Adrianne Lenker richting gitarist sprak boekdelen vol spoorloosheid. Achteraf haalde ze de schouders op en zei: ‘I don’t know’.

    

    Het duurde een song of twee voor het wat beter werd en Big Thief, gebalder dan op plaat, aan 10.000 Maniacs deed denken, en vijf songs vooraleer Lenker de Ian MacKaye in zichzelf losliet en iets in de microfoon brulde dat angstaanjagend ver van haar normale zangstem lag. Het siert haar zeer dat ze dat maar met mondjesmaat deed, drie keer meer tijdens een concert van een klein uur en het zou een gimmick geworden zijn.

    Even later kwamen ook de backing vocals er ineens doorheen en liet Lenker zelfs een heerlijke gitaarsolo van de ketting die ze liet ontsporen exact zoals wij het graag hebben. En niet dat het ineens niet meer rammelde en klotste, maar het werd – een heel klein beetje althans – onderdeel van de performance.

    

    Goed, straf, laat staan geweldig werd het nooit. Dat de drummer halverwege nog een momentje met de podiummixer nodig had om het een en ander bij te stellen, zei heel erg veel.

    Onze favoriet ‘Jenni’ speelden ze niet, wel pareltjes als ‘Orange’, ‘Contact’ en het gloednieuwe ‘Not’, maar op geen enkel moment oversteeg Big Thief zichzelf of kwamen ze over als een viertal dat perfect wist waar het mee bezig was. Bij minstens negentig procent van de songs leek het er bijvoorbeeld heel sterk op dat ze vergeten waren om af te speken hoe te eindigen.

    Ach, maandag schenken wij ons net als de afgelopen vijftien maandagen gewoon opnieuw een whisky in, gooien nog een cd van Foo Fighters op het vuur, en luisteren voor de zoveelste keer in onverminderde extase naar dat prachtige ‘U.F.O.F.’. Geen genade. (jub)

25. 18:08, 16-8-2019

    BeraadGeslagen: ruiken op eigen risico ★★★☆☆

    BeraadGeslagen schotelde u twee opties voor in de Castello - stapelverliefd of stapelzot worden. En wie slim was, koos béíde. Als vanouds stonden de synths van Fulco Ottervanger en de drums van Lander Gyselinck lijnrecht tegenover elkaar in het midden van de tent: van daaruit spuwde het duo van de pot gerukte Herbie Hancock-jazz, ‘Blade Runner’-achtige soundscapes, Giorgio Moroder-kitsch en Lego-dozen vol speelgoedbliepjes. 

    

    Hun 360°-liveshow is een laboratorium waarvan de deur op een kier wordt gezet: opwindend, ook al begrijp je er geen snars van, en het ontploft niet zelden in je gezicht. Gyselinck met die ene drumstick tussen z’n tanden: net een piraat die zijn enterhaak om je dansbenen mikte. 

    Verder was publieksparticipatie troef. BeraadGeslagen wil, op een laag platform, het publiek kunnen zien, voelen en - op eigen risico - ruiken. En op het einde mocht iedereen mee op hun schavotje. Cool! Eén niet onaanzienlijk nadeel: wie niet op de eerste vijf rijen stond, zag niet veel. Een beetje zoals búíten de muren van het stadion naar Real - Barça kijken. Wereldpartij, dat wel! (vvp)

26. 17:57, 16-8-2019

    Stormzy: de koning van Engeland is zwart ★★★★★

    “Where do you know me from?”, wilde Stormzy van ons weten. Tja, van alles en iedereen eigenlijk. De rapper scheert vandaag immers de hoogste toppen. Op Pukkelpop beloofde hij ons zijn “maximum energy” te geven. Hij deed veel meer.

    Hij zag er ontegensprekelijk beefed up uit - alsof hij nog maar net in het krachthonk tweehonderd pushups achter de rug had. Yep, Stormzy was sexy op Pukkelpop. Grime - de Britse hiphopvariant waarmee zijn muzikale hybride soms gemakszuchtig wordt vereenzelvigd - staat anders niet bekend vanwege zijn bronstige swing en swagger. Maar kijk es: het publiek at uit Stormzy’s hand, imiteerde de gang signs die hij maakte en scandeerde euforisch zijn naam. Op de voorste rijen smeekten meisjes om zijn bezwete handdoek. Na het concert zou hij in de frontstage nog minutenlang handjes schudden met zijn dankbare bewonderaars.

    

    Stormzy’s razendsnelle verovering van de mainstream kende de voorbije zomer een duizelingwekkend hoogtepunt. Toen de Londense rapper eind juni het Britse Glastonbury-festival headlinede, werd dat concert er door zowat alle media als historisch beschouwd. Niet alleen omdat een Afro-Britse rapper en niet pakweg Coldplay of Pink het grootste muziekfestival van de U.K. afsloot, maar ook omdat Stormzy bij zo’n immens deel van het publiek weerklank vond. De culturele impact van Stormzy staat in Engeland intussen buiten kijf. Met zijn weergaloze Glastonburyshow kroonde hij zich tot de nieuwe koning van de Britse hiphop, een genre dat hij met één klap de kosmos inflikkerde. Of zoals de kwaliteitskrant The Guardian het stelde: “Stormzy’s performance doesn’t feel like a personal triumph so much as a victory lap for British rap”.

    

    In zijn thuisland geniet Stormzy vandaag de privileges en de (culturele) macht die Jay-Z zich in Amerika de voorbije twintig jaar toe-eigende. Hij roerde zich vorige week nog in het debat over het vermeende povere onderwijs in de UK: zo sprong hij financieel bij voor twee kansarme Cambridge-studenten en loofde hij de succesvolle aanpak van een Londense school die zijn achtergestelde studenten (uit zogeheten “ethnic minority groups”) topresultaten liet halen. Dat zelfs de mainstreammedia daar vandaag over berichten, zegt veel over de invloed van Stormzy.

    Het heeft hem gelukkig allesbehalve verwaand gemaakt. Op Pukkelpop straalde de rapper als een man op het hoogtepunt van zijn kunnen. Maar hij toonde zich ook erg dankbaar tegenover het publiek. Daar stond een excellente performance tegenover. We zagen hem verbeten rappen tegen videobeelden van de Big Ben. De bange, bleke Brexiteers kijken maar beter uit. Straks is de nieuwe Britse koning zwart.

    Zélfs de cheesy ‘Shape Of You’-remix van zijn boezemvriend Ed Sheeran (“my brother”) slikte u als zoete koek. Okee, de zon scheen, we begrijpen het. Toen hij zijn shirt uittrok, ontregelde hij de hormonenhuishouding van honderden vrouwelijke én mannelijke fans en moesten we prompt aan de ‘Untitled’-video van D’Angelo denken (Google het, Generatie Z!).

    Op ‘Vossi Bop’ stuiterden u en ik fluks een end weg. Doorbraakhit ‘Shut Up’ herdoopte Stormzy dankbaar tot ‘Fire in Belgium’. Hail to the king. (svs)

27. 17:33, 16-8-2019

    Portland: elke uithaal een graai naar het hart ★★★★☆

    Jazeker, het was een titanenwerk om niet te vallen voor Portland: dat veel te klein groepje dat plots in de zeer ruim zittende Marquee was komen staan. Portland, het gedeelde vriendenboekje waar Jente Pironet en Sarah Pepels elk om beurten iets in krabbelen, had namelijk het plan opgevat om melodieuze samenzang aan te heffen en ingetogen arrangementen te spelen. 

    

    Koele druppels die, als het even tegenzit, in een oogwenk verdampen op de van enthousiasme gloeiende braadslede die Pukkelpop op dag één naar goede gewoonte is. Het léf. Maar wie erbij was, kon niet anders dan achteraf ruiterlijk toegeven dat er op geen enkel moment door deze of gene mand was geploft.

    Hij had wat weg van de prille Luke Pritchard van The Kooks, zij van An Pierlé minus de zitbal. Samen maakten ze dan weer liedjes die soms aan The XX deden denken, soms aan Alt-J, soms - vaak - aan Beach House, maar soms kon je gewoon niet anders dan vaststellen dat Portland bij momenten heel erg zichzelf stond te zijn. Net dat waren de beste momenten: elke uithaal een graai naar het hart, elke backing de inleving van een slechtnieuwsgesprek.

    Portland heeft hun eerste plaat nog niet uit, maar kon heel goed doen alsof ze ervaring op overschot hadden. (tr)

28. 16:53, 16-8-2019

    Joost: zelden was de mainstream zo verwarrend ★★★☆☆

    “Eh, wie ben jij?”, vroeg Joost aan het begin en het eind van zijn set. Maar wij keren de vraag liever even om: wie is Joost en wat was daar allemaal op de Main Stage? De feiten: Joost Klein is 21 en heeft in drie jaar tijd evenveel nederhopalbums opgenomen, waarvan de laatste Albino heet, net als zijn vorig jaar verschenen boek (!).

    

    Dat hij voordien naam maakte naam op YouTube als EenhoornJoost, zag je aan zijn visuals, nu eens knullige montages van rare dansjes en Ter land, ter sneeuw en in de lucht-filmpjes, en dan weer een soort high-res versies van gifjes.

    Maar je hoorde de gigantische invloed van de onlinecultuur nog meer in zijn rhymes: een krankzinnige mix van meligheid, grove grappen en ware ontroering, en dat alles nog eens bedolven onder een stortvloed van verwijzingen naar memes én Nederlandse populaire figuren. Soms leek het alsof de humorsite 9GAG zijn eerste popster had gebaard.

    

    Hoe dat precies klónk? Joost en zijn beatmak(k)er Mick Spek schoten van drum-’n-bass via hardstyle over trap met meeuwengeluiden naar flipperkasttechno. En passant coverden ze ook nog ‘Axel F’ van Crazy Frog én ‘Tuinslang’ van Donnie.

    Voortdurend zette Joost je op het verkeerde been. Zo vroeg hij eerst ‘wie heeft hier respect voor vrouwen?’ om even later te rappen ‘respecteer alle teven’ over een sample van een blaffende hond. Yep, dat soort humor – niet toevallig namecheckte hij Paul de Leeuw en Hans Teeuwen.

    

    Maar evengoed bezorgde hij je een krop in de keel door een nummer op te dragen aan zijn ouders, die hij als jonge tiener kort na elkaar verloor. Ongein was echter nooit ver weg: tijdens hitje ‘Buurman’ rapte hij in één adem ‘Ik mis mijn ouders en ik mis een chromosoom’ én ‘Jij bent Firefox en ik ben Google Chrome’.

    Voorzichtige inschatting: wie voor het jaar 2000 geboren is, snapte hier geen hol van, vond het verschrikkelijk en oordeelde dat Pukkelpop ‘nu toch echt niet meer underground is’. Maar wie heeft underground nodig als de mainstream zo chaotisch en verwarrend is als Joost? Wie achttien was en jonger, stond voor de Main Stage, lachte en danste zich te pletter. (pc)

29. 16:32, 16-8-2019

    Wim "Clueless" Helsen

    Mooi idee: een publiek wordt geblinddoekt, een bevlogen verteller beschrijft een kunstwerk, na een kwartiertje mag je kijken en concluderen of het kunstwerk dat je heb gecreëerd in je hoofd wel enigszins overeenkomt met het origineel. Kunst kijken met je oren, zo heet het.

    

    De eerste verteller van de dag heette Wim Helsen, die in al zijn enthousiasme of verstrooidheid of all-round Helsendom zijn verhaal aanvatte met de mededeling “Ik ga de Dulle Griet van Pieter Bruegel de Oude beschrijven”. Euh. Ok. Mooi hoor, om iemand te horen vertellen over een man die met een pollepel geld uit zijn anus lepelt, en duivelse apenfiguren die een rondedans doen. Maar de clue was er een beetje af. Zonder climax en zonder blinddoek dan maar terug de wei op. Genoeg duivelse apenfiguren om te observeren, met al onze zintuigen. (em)

    

30. 16:30, 16-8-2019

    Inhaler: een meer dan behoorlijk beginnend groepje ★★★☆☆

    Eerlijk is het natuurlijk niet, dat Inhaler op een leuk tijdstip in een aardig gevulde Marquee mag staan terwijl de groep amper een handvol singles heeft uitgebracht. Het is evenmin eerlijk dat wij de lat voor Inhaler onrealistisch hoog leggen omdat hun frontman toevallig Elijah Hewson heet en de zoon is van Paul Hewson, beter bekend als vaandelzwaaier Bono van U2. 

    

    Het helpt Inhaler gek genoeg niet dat Elijah redelijk fantastisch kan zingen, zich op een podium als een vis in het water voelt, en onmiskenbaar de zoon is van zijn pa, omdat je daardoor als vanzelf de rest van U2 gaat missen. De muziek van Inhaler speelt zich niet zo heel ver af van die van het groepje van de vader van de zanger, en ook al hoor je in de drums meer dan een beetje Larry Mullen, en in de bas een streepje Peter Hook, en is het hoorbaar de droom van de gitarist om ooit tot aan de enkels van The Edge te geraken, een machine zoals U2 dat na een paar repetities al was, is Inhaler niet. 

    ‘My Honest Face’ en ‘It Won’t Always Be Like This’ zijn degelijke songs, maar een ‘I Will Follow’ of ‘Out of Control’ kwam er voorlopig ook nog niet uitgerold. Het optreden van Inhaler op Pukkelpop was hun eerste op het Europese vasteland, liet Elijah weten. Bij dat van pa was er opmerkelijk minder volk. Eerlijk is het natuurlijk allemaal niet, Inhaler is gewoon een meer dan behoorlijk beginnend groepje. (jub)

31. 16:05, 16-8-2019

    MDC III: de Nekkerman van Onderland ★★★☆☆

    Je kan de volledige Castello behangen met de artiesten die in persberichten en interviews lopen te zwetsen dat ze geen muziek maken, maar trips verkopen. Als er één act dat laatste met recht en reden mag verkondigen, dan wel MDC III.

    

    “We moesten kiezen tussen de Main afsluiten of de Castello openen”, gniffelde Mattias De Craene tussen twee nummers door. Bulderlachen. MDC III verkoopt echter geen plezierreizen. Mattias De Craene (sax), Lennert Jacobs (drums) en Simon Segers (drums) zijn de zaakvoerders van de Nekkerman van Onderland. Ze boeken trips naar spooksteden die enkel te bereiken zijn met vliegende tapijten die doordrenkt zijn met bloed.

    

    De sféér die MDC III op de vroege middag schepte was luguber, dan wel fascinerend. Je zag de eerste rijen met de ogen toe heupwiegen – ze waanden zich niet in Kiewit maar in een galaxy ver hier vandaan, en dat was in dit geval een goed teken. Goed, de voodoomuziek van het Gentse trio zou pas echt impact hebben als het later geweest was, op een tijdstip dat de promillemeter stilaan in het rood gaat. Het was alleszins moedig van MDC III om het daglicht en de prut in onze ogen te trotseren. Goedgekeurd! (elv)

32. 15:55, 16-8-2019

    Tunnelvisie

    “Amai ik zèn zat!” De perfecte manier om snel en goedkoop dronken te worden, dat is de Space Tunnel aan de Castello. Aan de ene kant zetten beschaafde mensen aarzelend een eerste stapje in de draaiende houten tunnel, aan de andere kant worden non-stop hoopjes mensenvlees uitgebraakt. De dag beginnen - in plaats van te eindigen - in een zwart gat, het is eens wat anders. (em)

    

    

33. 15:20, 16-8-2019

    Blu Samu: Ontwapenend assertief, mét dikke bassen ★★★☆☆

    Salomé Dos Santos a.k.a. Blu Samu, de naar Brussel uitgeweken Antwerpse met Portugese wortels, heupwiegde ons van bij de eerste noten van ‘Clumsy’ in trance. Wie haar trippy soulpop te lijzig achtte voor de Dance Hall vergiste zich. Haar dj blies de bassen in die mate aan dat we ons bij momenten op een dubstepshow waanden.

    

    Blu ploegde hoe dan ook met veel branie door de puike popsingles waarmee ze de voorbije twee jaar de inlandse ether teisterde. Nu liet ze zich bijstaan door de rapper Shaka Shams, dan weer ging ze zwoel zitten croonen op de dj-desk. En kijk, haar ontwapenende assertiviteit charmeerde gaandeweg het publiek.

    Pas op het einde kwam de boel écht los, toen de drie Nederlandse zusjes Norah, Yarah en Rosa Mukanga (bekend van hun passage bij Ellen Degeneres - check het op YouTube!) zich aan wat lekker ouderwetse streetdance waagden. Naar verluidt bracht de Brusselse dj Lefto de meisjes in contact met Blu. Goeie zet.

    Het liefst willen we Blu eens met een strak soulbandje zien spelen in plaats van met een dj. Het zal haar prompt meerdimensionaal maken. Eens checken of The Roots nog vrij zijn? (svs)

34. 15:16, 16-8-2019

    Eefje De Visser: melancholie op het middaguur ★★★★☆

    Het middaguur in Hasselt en omstreken was zwanger van verlangen, ontroering en sublimiteit. In de Marquee op Pukkelpop was Eefje De Visser gul met melancholie van een goed jaar.

    

    De Visser hoefde niet naar complimenten te hengelen om de handen op elkaar te krijgen. Als je songs als ‘Staan’ en ‘Mee’ in de vingers hebt, weet je hoe je het braakland tussen pop en experiment moet omploegen. Ze heeft een nieuwe band verzameld: Klaas De Somer op drums, Annelie de Vries op toetsen, Daan Schepers op bas. Aan haar zijde staan tegenwoordig twee zangeressen: Aysha de Groot en Wieteke Wijte. Het zou een meesterzet blijken – drie stemmen die kunst van het begeesteren onder de knie hebben.

    Er stond een man of vijfhonderd. Weinig voor een act van dit kaliber. ‘Ongeveer’ maakt na vandaag kans om ooit mijn openingsdans te begeleiden – bij deze is mijn vriendin op de hoogte. In ‘Zwarte Zon’ was De Visser vintage De Visser: “Ik maak de zon zwart, maak de zon zwart, maak de zon zwart”, zong ze. Ze brabbelt maar wat, zou je denken, maar de woorden waarmee ze de Marquee decoreerde, ademden poëzie die tot diep in de poriën dringt.

    

    Wanneer de Nederlandse de gitaar links liet, boorde ze een nieuw tijdperk aan. ‘Zwarte Zon’, ‘Lange Vinnen’ en ‘Stof’ zijn de titels van nieuw materiaal: ze hinkstapspringen tussen euforie en emotie, tussen intiem en bombastisch. Eefje De Visser schuift de beats een rij vooruit, en daar viel op Pukkelpop weinig slecht over op te merken. Zeker niet als dat type songs samengaan met z’ón podiumprésence. De Visser, Wijte en de Groot dansten, kronkelden en betoverden op het podium. Ze hadden iets weg van Anne Teresa De Keersmaeker. Maar dan anders.

    Eefje De Visser imponeerde, maar stelde bovenal de honderden aanwezigen gerust. Het komt helemaal goed met die nieuwe plaat. Dijk van een show. (elv)

35. 15:14, 16-8-2019

    Kraantje Pappie
: levenswijsheden uit de Casa ★★★☆☆

    Het was kwart over één ‘s middags op de Main Stage: een uur waarop een goochemerd als Kraantje Pappie normaal gezien nog niet op twee benen verkeert, maar voor Pukkelpop wou hij wel moeite doen.

    Om dat tegenvallende vroege uur te verzachten had Kraantje trouwens handig z’n eigen tijdrekening meegebracht: ‘Het is twintig over bier!’, las hij af van zijn innerlijke zonnewijzer. Niemand had zin om hem tegen te spreken.

    

    De beats van Kraantje Pappie kwamen uit blik, zijn levenswijsheden uit de Casa. Helaas voor hem waren de beige ‘Live, Love, Laugh’-houtsnedes net allemaal de deur uit, en dus hield Kraan het op bespiegelingen over hoe je je duiten niet mee het graf in kan nemen, en hoe alles wel snor zit zolang er liefde in de lucht hangt. ‘t Is een bonkige knul, Kraantje Pappie, maar wel eentje met een hart van piepschuim. Hem vertrouwen deed je echter op eigen risico: toen hij zijn publiek vroeg wie er al geil was - grut dat gemiddeld te jong was om auto te rijden en te laat geboren was om aan Thunderdome te denken bij zijn botsautogepomp - scheelde het niet veel of hij kon Sven Mary om een offerte vragen.

    ‘Ik vind het, één keer, twee keer, drie keer niks’, klonk het dan weer in ‘Niks’: het had een makkelijke conclusie kunnen zijn voor een snode recensent, maar eerlijk: het zou te hard geweest zijn. Wie met gestreken gezicht refreinen kan declameren als dat in ‘Ow’ (‘Twee glazen weizenbier / vodka met rooie stier / champies en Luc Belaire / Wat ben 'k toch spectaculair’) heeft bij ons altijd een voetje voor. Het was lollig, kortom, en meer moest dat niet zijn, zo rond kwart na één ‘s middags. (tr)

    

36. 15:05, 16-8-2019

    Nilüfer Yanya: waterlelie uit Londen ★★★☆☆

    Als een gladiator die met enkel een houten stok de leeuwen trotseert, zo betrad toptalent Nilüfer Yanya deze onverhoopt zonnige vrijdag - ze zat er vast voor iets tussen - het strijdtoneel van Pukkelpop: zónder band, mét gitaar - en een charisma ter grootte van de Eiffeltoren. Noteer: goede muzikante. 

    

    De kleine kapjes die ze in haar stem én haar gitaarspel legde, zorgden voor hink-stap-springende ritmes, maar niet voor moeilijke muziek: ‘In Your Head’ moest, zelfs in de verstilde versie van vandaag, altijd een wereldhit zijn. ‘Angels’ huppelde nog dartel in de Kiewitse wei, maar de rest van de nummers - ‘The Unordained’, het bloedmooie ‘Safety Net’ - verrieden gedachten die zelfs op vakantie nooit uit de schaduw komen. Nilüfer Yanya - de waterlelie uit Londen - in een notendop: roze gitaar, donker hart. (vvp)

37. 12:58, 16-8-2019

    Jef Neve en The Marquee Orchestra leveren de gemeenste drops ★★★★☆

    Klassieke muziek aan de man/vrouw brengen op Pukkelpop? Laat die klus maar over aan Jef Neve – ’s mans enthousiasme is zo groot dat hij zelfs een Vlaamse canon verkocht krijgt aan een PVDA-congres.

    

    Zijn set in de Marquee begon met een wake-upcall van Pulse Percussion Trio, dat zich had opgesteld rond een trommeltoren, waarvan ook het metalen frame dienstdeed als instrument. Daarna vloog je in de prelude uit Edvard Griegs ‘Holberg Suite’ op de rug van Niels Holgersons gans over weidse Scandinavische landschappen.

    Bij ‘In the Hall of the Mountain King’ – ook van Grieg – belandde je dan weer op een adellijk achttiende-eeuws feest, waar ene Casanova net de boel op stelten had gezet. Denk: knappende korsetten, opwaaiende hoepeljurken, wegvliegende pruiken en kaakjes die gloeien ondanks de plamuurlagen poeder. Leverde Grieg nu al de gemeenste drops en de diepst snijdende strijkers van het weekend in dit almaar doller draaiende stuk?

    Na een ingetogen stukje met Neve aan de vleugelpiano –hoorden we daar een zweempje ‘My Heart’ van Neil Young? – schitterden en schetterden de blazers in een fragment uit Dvořáks ‘From the New World’. Triomf! Onbegrensde mogelijkheden! Het eerste pintje van de dag!

    Het slottrio was helemaal geweldig. Sopraan Hanne Roos zette een fraaie Farinelli neer, ‘Misirlou’ – bekend van Tarantino en Dick Dale – bleek ook te werken als soundtrack bij melancholische mijmeringen met blik op de Bosporus, en Neves eigen compositie ‘Fireworks’ bloeide langzaam open tot een indrukwekkend bouquet.

    Neve wilde in de Marquee laten horen dat klassiek ook best rock-‘n-roll kan zijn. Missie meer dan geslaagd. (pc)

38. 11:40, 16-8-2019

    Hold my beer: metalyoga

    In het normale leven wurmt u zichzelf in een meditatieve knoop terwijl u luistert naar dolfijngeluiden, klankschalen en klaterende watervalletjes. Maar tijdens drie dagen Pukkelpop, doet u yoga op de soundtrack van knetterende metalgitaren, dat spreekt voor zich. 

    

    Tijdens de ochtendlijke les metalyoga in een hoekje van de wei, krijgen de therapeutische poses geen namen mee als ‘warrior 3’ of Virabhadra, maar wel - bijvoorbeeld - ‘hold my beer’. Steun op uw rechterbeen, leun naar voor, strek u linkerhand uit. Adem in, adem uit, en weet dat u dat pintje nooit meer terugkrijgt. Loslaten, het is een kunst. (em)