‘Lover’ van Taylor Swift: een tikje lui, verduiveld listig ★★★☆☆

Het quasi-vileine ‘I Forgot That You Existed’ herbergt een zangkoortje waar de dames van HAIM vast jaloers op zijn. ‘Cruel Summer’ is geen Bananarama-cover maar stuiptrekt wel van de lekker analoog aandoende keyboards. ‘You Need To Calm Down’ etaleert de Taylor die we het amusantst vinden: de gekrenkte ex die haar gedumpte slachtoffers nog eens met de grasmaaier fijnmaalt op de tonen van een catchy elektrodreun. ‘Soon You’ll Get Better’ is old skool-TayTay: übersentimentele countrypop met uitgekiende zangharmonieën, met dank aan de Dixie Chicks.

Dat er te veel kaf tussen het koren groeit, mag niet verwonderen - 18 nummers op één album, dat kunnen moeilijk allemaal pareltjes zijn. ‘Paper Rings’ is een sof: ‘I’m Walking On Sunshine’ van Katrina & The Waves voor aan Xanax verslingerde millennials. In ‘London Boy’ loopt ze potsierlijk te smachten naar haar Britse liefje Joe Alwyn. ‘ME!’ is ondanks zijn hitparadesucces nog steeds een schel, behoorlijk debiel liedekijn dat wel moet mikken op de doorsnee achtjarige (“hey kids, spelling is fun!” - kom kom, meisje, ga bij Up With People hinniken!). Daarnaast vertrouwt Tay te lui op de combinatie van midtempohiphopbeats en opgefokte cheerleaderbesognes.

Lees ook: Hoelang blijft Taylor Swift de grootste?

Blitse middelmaat

Nope, zo scherp en schaduwrijk als voorganger Reputation is deze zevende plaat niet, zo fris en ongedwongen als haar beroemde succesalbum 1989 evenmin. TayTays muziek doet anno 2019 onverrichterzake bedacht en veel te doortrapt aan. It ticks all the boxes, jazeker, maar net daarom komt ze soms niet verder dan de hopeloze middelmaat.

Een blits geproduceerde middelmaat, dat dan weer wel. Nu ja, wedden dat u volgend jaar minstens een derde van dit verduiveld listige album achteloos meeneuriet? Crap, zeg!