“Weet niet waarom je panikeert”: vrouw verdrinkt met “harteloze” operator aan de lijn

Stevens bracht afgelopen zaterdagochtend zoals gewoonlijk de krant rond in Fort Smith, in Arkansas, toen haar wagen werd meegesleurd door een overstroming. De auto kwam terecht tussen een groepje bomen naast de weg. Tijdens haar telefoontje naar noodnummer 911 legde ze uit dat ze de overstroming niet had gezien, maar dat het water nu ter hoogte van haar ramen stond. “Ik kan er niet uit en ik ben doodsbang, mevrouw. Kan u me alstublieft helpen?”, klonk het.

De operator aan de andere kant van de lijn bleef ijzig kalm. Op bepaalde momenten stelde ze Stevens gerust, maar verschillende keren leek ze de vrouw ook te bespotten.

“Ik ben bang. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt”, zei Stevens, terwijl het water bleef stijgen. “Dit zal je leren om de volgende keer niet in het water te rijden”, antwoordde de dispatcher. Wanneer Stevens zich verontschuldigde en zei dat ze het water niet kon zien, klinkt het: “Ik snap niet hoe je dat niet kon zien. Je moest er recht over.”

Later verklaarde Stevens al huilend dat ze niet kon zwemmen en dat ze niet wilde sterven. “Je gaat niet sterven”, aldus de operator. “Ik weet niet waarom je panikeert. Jouw paniek zorgt er alleen voor dat je zuurstof verliest. Dus kalmeer.”

De dispatcher, die zich tijdens de oproep ook met andere telefoontjes bezighield, maande de huilende vrouw op een bepaald moment ook aan te “zwijgen”. Na ongeveer een kwartier kwamen de hulpdiensten ter plaatse om de vrouw te helpen, maar er was verwarring over haar exacte locatie en de auto werd niet meteen gevonden.

“Mevrouw Debbie, je gaat moeten zwijgen. Kan je op de claxon drukken?”, vroeg de operator nog, waarop Stevens vertelde dat niets nog werkt. Ze zei dat het water op dat moment boven haar deur naar binnen stroomde. Ze begon te roepen dat ze niet meer kon ademen.

“Mevrouw Debbie, je ademt gewoon goed, want je roept tegen me. Dus kalmeer. Ik weet dat je bang bent”, klinkt het aan de andere kant van de lijn. Het was mogelijk het laatste dat Stevens te horen kreeg. Er komt geen antwoord.

“Oh mijn god. Het klinkt alsof ze onder water is”, merkte de operator nog op. Het telefoontje werd na een twintigtal minuten beëindigd om 5 uur ’s morgens. Het had ruim een uur geduurd voor de hulpdiensten het voertuig van Stevens bereikten. Ze kon niet meer gered worden.

De plaatselijke politie deelde de opname van het gesprek “met veel aarzeling” op aandringen van de media. Het gaat om gevoelige materie, klinkt het in een statement. “Hoewel de reactie van de operator (...) bij momenten hardvochtig en gevoelloos klinkt, werden ernstige pogingen ondernomen om Mevrouw Stevens te vinden en te redden.” De vrouw kon haar locatie niet nauwkeurig beschrijven en de noodcentrale werd die ochtend overweldigd door een groot aantal telefoontjes als een gevolg van de overstromingen in de regio, verklaart de politie. 

De dispatcher zou volgens lokale media aan haar laatste shift bezig zijn geweest toen Stevens belde. Twee weken voor het noodlottige telefoontje had ze ontslag genomen. Volgens commissaris Danny Baker zou de vrouw ook niet ontslagen zijn door haar attitude tijdens de oproep maar zou ze enkel een formele waarschuwing hebben gekregen. Er wordt wel een onderzoek gestart naar de noodcentrale en het beleid rond noodoproepen.

“Ik begrijp de afschuw en de bezorgdheid volledig. Ik snap dat we allemaal zouden hopen dat we een betere respons zouden krijgen dan degene die mevrouw Stevens misschien heeft gekregen. Ik wil niet dat iemand van onze mensen zo omgaat met anderen, of het nu een levensbedreigende situatie is, of niet.”

De familie van Stevens wenste niet te reageren tegenover de Amerikaanse pers.