Geen enkele centrumstad ontsnapt aan wachtlijsten voor sociale woningen. Antwerpen, de grootste Vlaamse stad, spant de kroon met 29.955 wachtenden. Alle centrumsteden samen tellen er 77.109, op een totaal van ongeveer 154.000 over heel Vlaanderen. De meeste wachtenden wonen bovendien in of dicht bij de stad waar ze terecht willen komen. Die lijsten wegwerken en de wooncrisis oplossen is alvast een van de uitdagingen voor de volgende Vlaamse regering.

Maar bij SP.A vrezen ze dat het anders zal uitdraaien. De startnota van Vlaams informateur Bart De Wever (N-VA) mikt zwaar op renovatie van bestaande woningen, maar zet daar een subsidiestop tegenover voor de gemeenten die hun ‘Sociaal Bindend Objectief’ al hebben bereikt – een soort quotum voor sociale woningen. Wie al voldoende sociale woningen heeft, krijgt geen geld meer van Vlaanderen om er nog bij te bouwen.

“Die maatregel treft álle centrumsteden in Vlaanderen”, zegt Vlaams Parlementslid Maxim Veys (SP.A), die de cijfers opvroeg bij minister van Wonen Liesbeth Homans (N-VA). “Zij hebben geen geld om die woningen zelf te bouwen, terwijl net daar de meeste mensen in de wachtrij staan. Een goede spreiding van sociale woningen is zeker nodig, maar een lichte scheefgroei naar de steden is onvermijdelijk. Steden bieden nu eenmaal meer diensten aan, zoals mobiliteit, onderwijs of zorg. Het is niet altijd zinvol om grote projecten neer te poten in ‘Bachten de Kupe’ of Zichen-Zussen-Bolder.”

Vervelend

Daarnaast zit de partij ook politiek verveeld met de richting die de startnota uit wil. In Antwerpen bijvoorbeeld, waar SP.A samen met N-VA in de meerderheid zit, was een grondige investering in sociale woningen dé grote socialistische trofee. Dat die langs Vlaamse kant zou sneuvelen, zou hommeles aan de Schelde betekenen.

Homans zelf onthoudt zich van alle commentaar. “Die passage komt uit de startnota, de onderhandelingen zijn volop lopende. En daarover wil ik de opperste discretie bewaren.” De werkgroep van de Vlaamse onderhandelingen die zich over de woondossiers buigt, heeft haar werk wel klaar. Maar de lippen blijven stijf op elkaar. “Nog even geduld.”