Alice Cooper in Vorst Nationaal: “Flauw begin, maar daarna echt grandioos”

Hij mag met z’n 71 lentes dan wel al enkele jaren pensioengerechtigd zijn, gisterenavond bewees Vincent Damon Furnier - zoals de zanger echt heet - dat hij zich nog moeiteloos kan meten met met acts die heel wat jonger zijn. De energie en het plezier spatte er vanaf en hits à la ‘No more mister nice guy’, ‘Billion dollar babies’, ‘Poison’ en ‘Teenage Frankenstein’ werden door de man gebracht alsof hij ze nog geen tig keer eerder had gezongen. Al verdient de band achter Cooper ook zeker een applausje. Zelden zo’n loepzuivere solo’s gehoord en zo’n powerchick als gitariste Nita Strauss aan het werk gezien.

Was het dan allemaal fantastisch? Als we willen muggenziften moeten we wel bekennen dat het begin van de show nogal amateuristisch leek. Van een act als Alice Cooper verwacht je nu eenmaal iets spectaculairs, en dat was helaas niet echt het geval. De achtergrond leek meer op het legokasteel dat we ooit cadeau deden aan ons petekindje dan op ‘de kermis uit onze nachtmerries’, zoals Cooper het tijdens ons eerdere gesprek had omschreven. Tijdens openingsnummer ‘Feed my Frankenstein’ leek de stem van Furnier ook even verloren te gaan in de geluidsmix, al werd dat gelukkig snel opgelost.

Ook Coopers legokasteel en bijhorende fantasiewereld werden grappiger naarmate de avond vorderde. Zo zagen we niet alleen een drie meter grote baby verschijnen, maar waren er onder andere ook een guillotine en een confettikanon. Voeg daar nog eens Coopers kledingwissels aan toe - waarin onder andere de iconische wandelstok, hoge hoed en dwangbuis een belangrijke plaats opeisten - en het haperende begin werd gelukkig meer dan goedgemaakt.

Eerlijk? Wij hebben zelden zo hard gezongen én gelachen op dezelfde avond. Well played sir, well played.