Degryse interviewt Mignolet: “Nooit gedacht: ‘Wat als Courtois er niet was geweest?’” - “Dan word je depressief”

Degryse: «Jij moet toch zowat de gelukkigste mens in het voetbal zijn? Het is allemaal halleluja.»

Mignolet: (lachje) «Ik heb zelfs mijn vader en mijn moeder moeten intomen.»

Degryse: «Dat is toch niet aan jou?»

Mignolet: «Jawel. Ik weet hoe het gaat. Een standbeeld is snel gebouwd, maar even snel weer afgebroken.»

Degryse: «Niet overdrijven, Simon. Jij ­relativeert altijd alles.»

Mignolet: «Kijk, het klopt dat het ­momenteel goed loopt, maar ik word met een vergrootglas bekeken. Ik heb dat bij mijn aanstelling ook gezegd. ­Verwacht van mij geen doelpunten en assists – ik ga hier niet alles oplossen. Ik ben hier om mijn job te doen. Tot dusver is er nog niet in negatieve zin over me ­gesproken en dat hoop ik zo te houden.»

Degryse: «Is dat omdat je zowel bij ­Sunderland als Liverpool hoogtes én laagtes hebt gekend?»

Mignolet: «Ja.»

Degryse: «Maar hier ga jij nooit ter ­discussie staan. Je bent de nummer één. Dat moet een lekker gevoel zijn.»

Mignolet: (knikt) «In mijn hele carrière heb ik moeten vechten tegen het feit dat ik ‘maar’ van Sint-Truiden kwam. ­Sunderland betaalde destijds 1,5 miljoen pond voor me – peanuts voor hen. Zeker als je weet dat ze een jaar eerder Gray Gordon voor 10 miljoen pond hadden gekocht. Ik moest hem vervangen, terwijl ik geen kapitaalsrisico was en dus heel gemakkelijk aan de kant kon worden ­geschoven. Was ik van Genk, Club, Standard of Anderlecht naar het buitenland vertrokken, dan was het een heel ander verhaal geweest. Want dan zou ik 7 of 8 miljoen gekost hebben en wél respijt hebben gekregen. (denkt) Hetzelfde met mijn transfer van Sunderland naar Liverpool, dat tussen de 7 en 9 miljoen pond voor me betaalde. Alisson (die 56 miljoen pond kostte, zonder bonussen, red.) mag bij wijze van spreken de bal in zijn eigen doel gooien, hij zal nog blijven staan.»