Michel Lelièvre, handlanger van Dutroux, mag de gevangenis onder voorwaarden verlaten 

Op 22 juni 2004 viel het doek over het "proces van de eeuw". Michel Lelièvre werd door het hof van assisen in Aarlen veroordeeld tot 25 jaar cel voor zijn hulp aan Marc Dutroux bij de ontvoeringen van An, Eefje, Sabine en Laetitia. Bij de ontvoeringen van Julie en Mélissa was hij niet betrokken. Hij had op dat moment al bijna 8 jaar van die straf in voorhechtenis uitgezeten. Anno 2019 zijn hij en Marc Dutroux de enigen in de zaak die nog een gevangenisstraf uitzitten. Michelle Martin, de ex-echtgenote van Dutroux, mocht de gevangenis in 2012 al verlaten. Zij had op dat moment 16 jaar van de haar opgelegde 30 jaar celstraf uitgezeten. 

Over enkele jaren heeft Lelièvre zijn volledige straf uitgezeten. Tot dan krijgt hij voorwaarden opgelegd. Dat betekent dat hij zich aan bepaalde afspraken moet houden, anders gaat hij opnieuw de gevangenis in. Zo mag hij geen nieuwe misdrijven begaan, moet hij zich telkens melden bij zijn justitieassistent, moet hij een opleiding volgen of werk hebben, zijn slachtoffers vergoeden, en mag hij geen contact hebben met slachtoffers of anderen uit het dossier. Daarom mag hij niet in de provincies Vlaams-Brabant, Limburg, Henegouwen, Luik of Luxemburg gaan wonen. Ook Doornik, Elsene, en bepaalde straten in Brussel moet hij mijden.

Ook Dutroux diende recent een verzoek in om vervroegd vrij te komen. De strafuitvoeringsrechtbank behandelt zijn verzoek op 17 oktober. Dutroux werd wel veroordeeld tot een levenslange celstraf en 10 jaar terbeschikkingstelling van de regering. Hij zit momenteel in de gevangenis van Nijvel. 

Lees verder onder de foto

Lelièvre heeft dus 23 jaar in de cel doorgebracht. In die tijdsperiode zijn er enkele opmerkelijke momenten. We zetten ze even op een rij.

In 2005 vroeg Lelièvre voor de eerste keer zijn voorwaardelijke vrijlating aan. Hij had op dat moment een derde van zijn straf uitgezeten. Het verzoek werd afgewezen omdat hij nog altijd geen schadevergoeding had betaald aan zijn slachtoffers. Vanaf dan zou hij verschillende keren proberen een aanvraag in te dienen, maar die werd telkens geweigerd door zijn drugsproblematiek in de gevangenis. 

In 2007 werd België veroordeeld door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) voor de onredelijke duur van de voorlopige hechtenis van Michel Lelièvre. Hij zat bijna 8 jaar in de cel vooraleer hij in 2004 werd veroordeeld tot 25 jaar gevangenisstraf. Lelièvre kreeg 6.000 euro schadevergoeding voor de geleden morele schade. 

In 2013 bekeerde Lelièvre zich in de gevangenis tot het protestantisme. Hij schreef ook verscheidene kloosters aan om er onderdak te vragen, voor wanneer hij voorwaardelijk vrij zou komen. 

Later dat jaar besliste de strafuitvoeringsrechtbank dat Lelièvre vijf keer de gevangenis mocht verlaten, telkens voor een periode van acht uur en onder begeleiding van een vertrouwenspersoon. Hij had de uitgaansvergunningen gevraagd om zich voor te bereiden op zijn opleiding tot schrijnwerker en naar zijn psycholoog te gaan.  

Hij verliet de gevangenis uiteindelijk drie keer. Een van de verenigingen die hem zou ontvangen voor een opleiding besliste om de samenwerking stop te zetten. De strafuitvoeringsrechtbank oordeelde dan ook dat Lelièvre niet meer voldeed aan de voorwaarden en gaf geen toestemming om de gevangenis overdag te verlaten. 

In maart 2018 mocht Lelièvre de eerste keer de nacht buiten de gevangenis doorbrengen. Hij kreeg de toestemming om zich voor te bereiden op zijn definitieve vrijlating. De man kreeg wel enkele voorwaarden opgelegd. Zo moest hij wegblijven uit Belgisch en Nederlands Limburg en Vlaams-Brabant. 

Later dat jaar diende hij ook een aanvraag in om vrij te komen met een enkelband. De strafuitvoeringsrechtbank weigerde opnieuw die aanvraag, omdat hij geen vaste verblijfplaats kon voorleggen. 

Lelièvre vroeg in september dit jaar opnieuw een enkelband aan.

Bekijk het verslag uit "Het Journaal" hier: