Frances Lefebure gaat emoties niet uit de weg in ‘Make Belgium Great Again’: "De dood van mijn moeder heeft me sterker gemaakt"

We hebben afgesproken in het Shoppingcenter Zuid in Gent, waar Frances met haar ploeg reportages voor 'Make Belgium Great Again' aan het draaien is. "Iets rond micro-agressie jegens holebi's", zegt ze in haar sappige Gentse accent. "Op straat worden ze nog dikwijls geconfronteerd met geweld, of met starende blikken. Bij hetero's is dat geen probleem. Dus laten wij vandaag kinderen heterokoppels aanspreken: 'Zeg, doe zoiets eens niet!'" Iedereen kent intussen de goedlachse, aanstekelijk enthousiaste Frances. Maar binnenkort zien we haar op een heel andere manier, in een reportage over een rouwkamp waar ze in tranen uitbarst.

"Ik ben sowieso heel groot in mijn emoties. Als ik blij ben, ben ik supervrolijk en luid en praat ik heel snel. Hetzelfde geldt voor de andere kant van het spectrum. Ik kan heel snel ontroerd geraken en een traantje laten. Mijn emoties zitten heel dicht bij de oppervlakte. Maar ik bén wel een heel vrolijk persoon, dat zou ik echt niet kunnen veinzen. Na zes maanden zou ik anders dodelijk vermoeid zijn."

"(knikt) Mijn moeder is gestorven toen ik nog maar 17 was. Drie jaar eerder was ze ziek geworden. Ons thema voor die reportage was niet specifiek rouwen, het idee was om meer mensen warm te maken voor vrijwilligerswerk door ze te koppelen aan iets dat hen persoonlijk raakt. Drie mensen van de redactie werden blind gedropt, bij mij was dat op een rouwkamp. Toen die blinddoek af ging, zag ik kindjes. Leuk, dacht ik. Toen zag ik een jongen zitten van een jaar of 10 en vroeg hem waarom hij daar was. 'Ik ben mijn mama verloren', antwoordde hij. Ik zag ineens mijn broertje zitten, die net zo oud was toen onze moeder stierf. Het was heel moeilijk om daar onbewogen bij te blijven."

"Dat klinkt misschien te negatief. Ik bedoelde het meer als: het bepaalt voor een stuk hoe je opgroeit als mens, maar bij de ene is dat al wat meer dan bij de andere. Ik heb het gevoel dat ik meer positieve dan negatieve dingen eruit gehaald heb. Dat klinkt misschien heel raar... Als je kunt teruggaan, kies je daar natuurlijk niet voor. Maar ik vind het wel leuk om te beseffen: ik ben daar als de best mogelijke versie van mezelf uitgekomen. Al heel snel had ik het gevoel: 'Dit is één van de ergste dingen die iemand kan overkomen, maar ik geraak hier wel door, ik heb daar de innerlijke kracht voor. Ik ga daar sterker uitkomen.' En dat bleek ook zo te zijn."

"Natuurlijk heb ik verder geleefd, je kunt niet anders. Gewoon doordoen en het zo goed mogelijk proberen te verwerken along the way. Niet te veel blijven stilstaan, maar wel op de juiste momenten. Sommige mensen hebben behoefte om te treuren, geen kwaad woord daarover. Iedereen verwerkt zoiets op zijn eigen manier. Dat was ook zo binnen ons gezin. Dan moet je elkaar aanvullen."

"Niet dat ik de plas en de was begon te doen, want we waren goed omringd. Maar ik leerde wel beter kijken en luisteren naar mijn omgeving, en ik denk wel dat ik op sommige vlakken heb geholpen om een soort harmonie binnen ons gezin in stand te houden. Daar heb ik een soort moederlijkheid in de brede zin ontwikkeld, denk ik."

"Die is nog altijd heel hard aanwezig. Je voelt dat iedereen rond de 30 daarmee worstelt: gaan we ervoor of niet? Er zijn weinigen die al zeker zijn van niét. Ik voel vooral de worsteling: moeten we er toch niet al aan beginnen? Of nee, nog efkes wachten. Mijn vriend en ik willen het allebei, maar we hebben het zo druk met ons werk en we hebben het leuk met ons tweeën. Dus hebben we gezegd: we gaan het wel voelen, en dan gaan we het wel doen. Dat voelt comfortabel. Ik wil er ook niet te veel mee bezig zijn, want dan lukt het dikwijls niet, heb ik al gehoord. Maar wil ik er? Ja, sowieso wel."

"Dat houdt mij sowieso bezig, maar ik koppel dat precies los van kinderen. Iemand het leven schenken is zoiets moois. Ik vind het een uitdaging om een menske te creëren. Ook al is er veel miserie, er zijn nog altijd supermooie dingen: de natuur, mensen die goed willen doen,... Wie weet, bestaat de wereld over honderd jaar niet meer. Als ik als rondzwervend zieltje zou mogen kiezen: liever geboren worden in een wereld die brandt, dan gewoon niet bestaan te hebben. Zo bekijk ik het: er is altijd meer reden om wél te leven dan niét."

"Totaal niet. Ik vind niet dat er een volgorde moet zijn. Ik ben wel romantisch, maar ik ben niet het soort vrouw dat een ultimatum gaat stellen. Ik ga mijn vriend niet verplichten. Het mag, en het zou leuk zijn, maar ik ga zeker niet ongelukkiger zijn als het niet zo is."

"O, zeker geen feest in een chique zaal met 500 mensen. Ik zou graag een superbasic plechtigheid hebben, ergens op een veld in Frankrijk of België, als het mooi weer is. En dan een barbecue. Heel boers. (lacht) Ik zie me al in mijn trouwkleed staan, met gummilaarzen eronder. En vijf jaar later kijk ik dan nog eens in de kast waar dat trouwkleed hangt. Met moddervlekken op. Dan weet ik: dat was gewoon een toffe dag!"

'Make Belgium Great Again' start zondagavond op VTM om 19.55 uur.