Nederlandse stagiair ontvoerd op Curaçao: “Ik vreesde urenlang voor m'n leven”

De tiener zit op 25 augustus van dit jaar op een bankje te wachten bij een tankstation aan één van de drukste wegen van Curaçao. Daar krijgt ze een lift aangeboden van een vrouw die onmiddellijk haar vertrouwen wint: “Je moet hier 's nachts niet alleen op straat wachten. Ik breng je wel thuis.” 

Op het moment dat ze instapt, gaat het mis. In de auto zit een man verscholen die haar onmiddellijk begint te wurgen tot het zwart wordt voor haar ogen. Hoelang ze nog doorrijden, weet ze niet meer. Naar schatting komen ze na een uur uit bij een pinautomaat, waar het jonge slachtoffer gedwongen wordt geld te pinnen. 

Geld opnemen lukt niet. “Het enige dat eruit kwam waren een heleboel witte bonnetjes. Ik denk dat ze heel boos zijn geworden omdat er geen geld uit de pinautomaat kwam.” Ze wordt geblinddoekt met haar eigen string, haar armen worden vastgebonden met een stuk stof en haar voeten worden vastgemaakt met haar bh. “Het is zo bizar, ik dacht urenlang: ‘dit is het dan’.”

Na opnieuw een lange autorit belanden ze op een plek tussen Grote en Kleine Knip, aan de andere kant van het eiland. Haar kleren worden van haar lijf geknipt en ze wordt aangerand. “Ik werd door de vrouw aan mijn haren omhoog getrokken. Daar zat zo veel haat in. Het leek wel alsof ze ervan genoot.” Als klap op de vuurpijl worden nog foto's en video's van haar gemaakt.

Niet veel later wordt ze van de rotsen gegooid. Ze klapt eerst op twee stenen en belandt vervolgens in zee. Haar voeten weet ze direct los te maken en ze gebruikt de scherpe stenen om ook haar handen te bevrijden. Lange tijd houdt ze zich stil en blijft ze roerloos liggen. “Ze hebben met de zaklamp van hun telefoon naar beneden geschenen en gekeken of ik echt dood was.”

Als haar ontvoerders zijn vertrokken, begint ze te zwemmen naar het strand. “Ik was doodsbang. Ik heb me verstopt en daar een halfuurtje gezeten.” Uiteindelijk wordt ze gevonden door een vrouw die de hulpdiensten inschakelt. Al die tijd heeft ze geen seconde gehuild. “Pas toen ik doorhad dat ik veilig was, raakte ik overstuur.”

De daaropvolgende periode begint het politieonderzoek. Ze mag niet vertrekken van het eiland en moet elke dag naar de recherche. Slapen lukt niet door de opgelopen trauma's. Uiteindelijk mag ze alsnog terug naar Nederland. Niet veel later worden de daders opgepakt. Ze bekennen alles. 

Bij de rechtszaak wil ze graag aanwezig zijn. Of ze ook spreektijd krijgt, is niet duidelijk. “Ik weet al precies wat ik tegen hen ga zeggen, maar ik weet niet of dat kan en mag.”