Deze mensen leefden net zoals Nederlands gezin jarenlang in volledige afzondering

Natascha Kampusch werd in 1998 in een witte bestelwagen gesleurd toen ze onderweg was naar school. Acht jaar lang werd ze gevangen gehouden in een kelder in de Oostenrijkse gemeente Strasshof an der Nordbahn door Wolfgang Přiklopil. Kampusch was toen amper tien jaar oud. Tijdens haar gevangenschap werd Kampusch geslagen, verkracht en uitgehongerd door de man.

Aanvankelijk mocht Kampusch de kelder niet verlaten, maar later mocht ze in het huis komen en huishoudelijke klusjes uitvoeren. Přiklopil gaf Kampusch in 2006 de opdracht om zijn auto te stofzuigen. Toen ze hiermee bezig was kreeg Přiklopil een telefoontje. Hij liep even weg om het telefoongesprek beter te kunnen voeren. Op dat moment zag Kampusch haar kans om te ontsnappen en glipte weg door de poort van het huis. Via een buurtbewoonster kon ze uiteindelijk de politie verwittigen. De dader pleegde nog diezelfde dag zelfmoord. 

De Oostenrijker Josef Fritzl werd veroordeeld tot een levenslange celstraf omdat hij zijn dochter Elizabeth 24 jaar lang opgesloten hield in zijn kelder. Het is intussen elf jaar geleden dat de horrordaden van Fritzl aan het licht kwamen. Dat gebeurde toen een van de zeven geheime kinderen die hij bij zijn dochter - intussen 53 - verwekte en die ook in de kelder leefde, zwaar ziek werd en naar het ziekenhuis moest. Daar ontdekten de artsen dat het meisje, Kerstin, ondervoed was en nergens ingeschreven stond. De politie werd verwittigd en er volgde een oproep in de media naar de moeder van het meisje om zich te melden. 

Het misbruik bleek begonnen toen Elizabeth 11 jaar was. Toen ze 18 werd, sloot haar vader haar op in een geluiddichte kelder, zonder dat zijn vrouw Rosemarie daar iets van wist. Hij zou haar in de loop der jaren zeker 3.000 keer verkracht hebben en daar kwamen zeven kinderen uit voort. Drie van hen werden door hem en Rosemarie opgevoed, nadat hij zijn vrouw had verteld dat Elizabeth hen had achtergelaten. Drie anderen bleven in de kelder. Eentje stierf net na de geboorte.

De kelder van Fritzl werd in juni 2013 volgestort met beton. Het huis van de Fritzls werd verkocht en omgebouwd tot flats. Elisabeth kreeg net als haar moeder – die van Fritzl scheidde – een nieuwe identiteit en woont op een geheime locatie in Oostenrijk met haar kinderen.

De Russische Lykovfamilie, afkomstig uit Tjoemen in het westen van Siberië, trok zich ongeveer tachtig jaar geleden terug in de Siberische wouden uit angst voor communistische vervolgingen ten tijde van Stalin. Karp Lykov leefde samen met zijn vrouw Akulina en hun kinderen Savin (toen 9) en Natalia (toen 2) meer dan veertig jaar verborgen in de bossen. Ze bouwden met primitieve middelen een woning, verzamelden bessen en andere bosvruchten en teelden aardappelen. Het gezin was hoofdzakelijk afhankelijk van de aardappeloogst, die in 1961 mislukte. Akulina, die intussen nog twee andere kinderen  - Dmitri en Agafia - ter wereld bracht, verzwakte en stierf uiteindelijk. 

Tijdens een helikoptervlucht in 1978 ontdekte een groep mijngeleogen een moestuin en een op het eerste gezicht vervallen hut in het midden van het bos. Toen het team op onderzoek ging, kwam er een oude man met een wilde baard tevoorschijn. Het was Karp Lykov. Hij had geen schoenen aan en droeg versleten kledij. Daarna zagen de onderzoekers nog andere mensen zitten. De jongste kinderen, die geen besef hadden hoe het er in de buitenwereld aan toe ging, schrokken toen ze de geologen zagen. De Lykovfamilie had geen flauw benul van wat er allemaal was gebeurd. Zo klonk de maanlanding van 1969 als een verzonnen verhaal en had het gezin nog nooit gehoord van Hitler. 

Drie van de vier Lykov-kinderen werden ziek en stierven kort na elkaar in de herfst van 1981. Al die tijd weigerden Karp en Agafia het bos te verlaten. Zeven jaar na de dood van zijn kinderen overleed Karp in zijn slaap. Voor zover bekend leeft Agafia nog steeds moederziel alleen in de Siberische wildernis. 

In Oostenrijk werden drie meisjes (Elisabeth, Katharina en Viktoria) gedurende zeven jaar door hun toen 53-jarige verwarde moeder volkomen van de buitenwereld afgezonderd. De moeder was in 1998 gescheiden van de vader van de meisjes. Daarna was ze psychisch ingestort. Ze blindeerde de ramen, gebruikte nog amper één lamp en liet het water afsluiten. De kinderen werden in de media ‘schaduwkinderen’ genoemd, omdat ze jarenlang in duisternis leefden. 

Buren in het bij Linz gelegen dorp koesterden argwaan en sloegen alarm. Uiteindelijk werden de meisjes door de gemeente bij hun moeder weggehaald. Bij hun bevrijding in 2005 verkeerden de drie slachtoffers in zeer slechte gezondheid. Het oudste meisje zou ernstig ondervoed zijn geweest. De kinderen hadden naar verluidt hun ‘eigen taal’ ontwikkeld om in hun isolement met elkaar te spreken. Ook beschikten ze nauwelijks over sociale vaardigheden. 

In de psychologie wordt gesproken over het Kaspar Hauser-syndroom, naar een 16-jarige Duitse jongen die in 1828 uit het niets opdook. Hij was duidelijk  opgegroeid zonder licht en zonder menselijke warmte.

Zes broers en hun jongere zus brachten een groot deel van hun jeugd geïsoleerd door in een appartement in Lower Manhattan, waar ze veertien jaar lang opgesloten werden door hun vader. Hij was de enige die een sleutel had van het appartement. De buitenwereld was iets wat de broers enkel door de ramen van het appartement konden aanschouwen. De Angulo-broers ontvluchtten de werkelijkheid door zich onder te dompelen in films van onder meer Francis Ford Coppola en Quentin Tarantino. Het betekende zelfs zoveel voor hen dat ze hele dialogen uit hun hoofd kenden en ze hun favoriete films naspeelden met zelfgemaakte outfits.

De broers mochten hoogstens een paar keer per jaar naar buiten. Bhagavan, Govinda, Narayana, Mukunda, Krisna en Jagadesh hadden toen allemaal lang haar, droegen een donkere zonnebril en liepen erbij als personages uit een Tarantino-film. Tijdens een van die uitstapjes in 2010 ontmoetten ze regisseur Crystal Moselle, die hun leven veranderde. Vijf jaar lang volgde ze de broers en hun liefde voor films en was ze een van de eerste ‘buitenstaanders’ in hun leefwereld. Het resultaat was ‘The Wolfpack’, een documentaire over het opmerkelijke leven van de Angulo-broers.

Lees ook: 

Kroegbaas sprak met weggelopen kelderjongen: “Hij was verwilderd en zei dat hij nooit naar school was geweest”