Als een echt feestbeest maakt koning Albert het klassieke handgebaar voor een dagschotel

Een historische dag is het volgens kenner Jo De Poorter. Ik kijk naar het achttiende verjaardagsfeest van prinses Elisabeth en ik heb gekozen om het spektakel te volgen op VTM. Ik had ook voor de VRT kunnen kiezen maar een halfuur meer voor de tv, is me nu eenmaal veel waard. Goed gezien van VTM. Ik ben op post.

Over de voorbeschouwing kan ik kort zijn. Cathérine Moerkerke hoopt op twee dingen. Eén: dat Elisabeth voor een stijlbreuk in klederdracht kiest, en dus niet voor – mama’s favoriet – het modehuis Nathan, maar helaas pindakaas. Niet te veel getreurd, het pakje staat haar beeldig en gelukkig levert het zoals de traditie het wil voldoende stof tot nadenken op. Is het wit? Is het crème? Nee, dat is het niet. Het is ivoorkleurige crêpe! De tweede hartenwens van Cathérine betreft de verlichting, niet te verwarren met de Verlichting: mogen de duizenden lampjes in de rijkelijke koninklijke luchters van de historische Troonzaal led zijn. Laten we samen hopen.

Ondertussen loopt de zaal vol met schoon volk én met Pieter De Crem, die volgens De Poorter – met uitzondering van de voorzittersverkiezingen bij CD&V – geen enkele ceremonie in dit land aan zijn neus voorbij laat gaan. Ook koning Albert heeft er schik in. Als een echt feestbeest maakt hij het klassieke handgebaar voor – wat zouden we zijn zonder De Kampioenen? – een dagschotel. Dat is vroeg op de dag, maar mildheid mag. Toch over het uur van aperitieven.

Plastic om de schoenen

Er wordt mooi viool gespeeld, mooi gezongen en mooi gedanst. Allemaal dingen die de prinses belangrijk vindt. Zelf zou ze ook aardig bedreven zijn in het bespelen van een instrument en heeft ze jaren ballet en flamenco gedanst. Ik merk op dat over de zwemclub waar ze in zat, geen woord wordt gerept. Ik heb haar nochtans veel in het water zien liggen. Tenzij ik me hier nu schromelijk vergis, want eerlijk: zien we er niet allemaal een beetje prinselijk uit met een badmuts op de kop? Feit is wel dat ik haar vader – in die tijd nog geen koning – vaak zag zitten aan een zwembadkant in de Brusselse rand. Hij niet in zwemtenue, wel in maatpak, op een stoeltje vlak aan de boord met plastic om de schoenen en bodyguards aan zijn zij. Die herinnering blijft me bij.

Die vader is nu aan zeg. En net als de prinses straks in haar speech zal doen, neemt hij algauw het woord klimaat in de – waarschijnlijk door de emoties wat scheefgetrokken – koninklijke mond. Dat beiden het menen, siert hen zonder meer. Maar bovenal zie ik een vader staan die trots is op zijn dochter en haar alle geluk toewenst. Zie ik een moeder die haar tranen van geluk probeert te verbijten en daar gelukkig niet in slaagt, en zie ik een jonge, mooie vrouw van achttien jaar. En als de dame zich eens echt goed wil laten gaan, vanavond is het feest bij Klaartje want die is ook jarig.