Poulain van Magnette en PS-wonderboy: hij schreef de bewuste informateursnota

Na drie weken volstrekte discretie lag ze deze week op straat: de startnota van informateur Paul Magnette (PS). De auteur van de tekst was Thomas Dermine, directeur van het Institut Emile Vandervelden, de PS-studiedienst. Op zijn 33ste bezet hij een absolute sleutelpositie binnen de partij. 

Toch is hij een nieuwkomer bij de PS. Hij was letterlijk maar één dag aan de slag, toen Magnette door de koning werd aangesteld als informateur. Sindsdien woont hij alle gesprekken met de andere partijvoorzitters bij. Het is hij die, op basis van input van de eigen studiedienst en de andere partijen, de formatienota’s schrijft. Na elke ontmoeting schaaft hij de teksten nog bij, in overleg met Magnette. De informateur voert zelf nog de finale eindredactie uit. De methode – inhoud voorop, bijschaven onderweg – legde Magnette samen met Dermine vast tijdens een lange vergadering op zijn eerste werkdag.

Zijn rol kan niet onderschat worden, geeft Magnette zelf aan. “De directeur van de studiedienst is essentieel voor een PS-voorzitter”, zegt hij. “Kijk hoe Elio Di Rupo en Anne Poutrain een hecht duo vormden.” Poutrain werd destijds beschouwd als een van de machtigste vrouwen achter de schermen, de N-VA is nog steeds onder de indruk van de ‘oorlogsmachine’ die ze toen leidde. 

Harvard

Magnette merkte Dermine meer dan tien jaar geleden op tijdens zijn laatste jaar als professor aan de ULB, net voor Di Rupo hem wegplukte. “Een briljant student”, weet hij nog. Dermine combineerde toen twee studies: politieke wetenschappen aan de ULB en handelsingenieur aan de Solvay Business School. 

Hij ging even aan de slag op het kabinet van Magnette, toen die minister van Energie was. Maar lang duurde dat niet, onder meer op aanraden van zijn baas. “Ik moest eerst de wereld intrekken, vond Paul”, zegt Dermine. “Maar reken erop, zei hij nog, op een dag bel ik je.”

Dermine ging werken als consultant voor McKinsey en trok half Europa en Afrika rond. Onderweg studeerde hij nog twee jaar in Harvard. Zijn specialisatie: publieke financiën. Ervaring die hij nu uitspeelt, zegt hij. “Er wordt nu gespind dat de informateursnota niet is doorgerekend. De ironie! Wees gerust dat elk voorstel stevig onderbouwd is.”

Wanneer hij in 2016 de Londense City aan het werk is in de start-upsector, volgt het telefoontje van Magnette: “Thomas, ik heb je nodig.” Na het faillissement van Caterpillar in Charleroi vraagt hij hem een reconversieproject op poten te zetten. Dermine twijfelt niet. Hij komt zelf uit de regio en is erop gebrand die er weer bovenop te helpen. Hij maakt indruk. Begin 2019 wordt hij verkozen tot ‘Waal van het jaar’.

Dermine komt van buiten de partij, is geen stamboomsocialist en kent de zakenwereld misschien wel beter dan de partijlokalen. Vandaar dat Magnette hem graag naar voren schuift: hij kan het imago van de PS als een oude, dogmatische machtspartij  opblinken.

Nieuwe generatie

Hoewel hij pas recent werd ingelijfd door de PS, denkt Dermine al langer na over politiek. Hij was lid van de Vrijdaggroep, een denktank van twintigers en dertigers. Ook komt hij sinds een drietal jaar regelmatig samen met een informeel debatclubje met generatiegenoten. Nog in de groep: Georges-Louis Bouchez, kersvers MR-voorzitter, Ecolo-Kamerlid Gilles Vanden Burre en ex-Open Vld-medewerker Brieuc Van Damme. 

Bouchez komt hij straks opnieuw tegen aan de onderhandelingstafel, net als Groen-kopman Kristof Calvo, die hem in mei uitnodigde op een verkiezingsmeeting in Mechelen. Neem daarbij nog sp.a-voorzitter Conner Rousseau en misschien ook Sammy Mahdi voor CD&V en je hebt een hele nieuwe generatie die klaarzit. “We voelen ons in verbonden”, zegt Dermine. “Onze meningen lopen uiteen, maar we staan wel met een open blik in de wereld. We willen ons niet terugplooien op onszelf.” 

Wordt Dermine straks gelanceerd als minister? “Ik ben nog maar een maand in dienst”, lacht hij de vraag weg. Hij zou voor de PS een wissel op de toekomst kunnen zijn. Al blijft de vaststelling: genoeg oude krokodillen hopen op een portefeuille. Die duw je niet zomaar aan de kant.