Rudy Giuliani, advocaat van Trump: ijdelheid en ambitie in overvloed

Niet zo lang geleden zag het ernaar uit dat Rudy Giuliani voor zijn goede diensten aan Donald Trump zou worden beloond met een prachtbaan: minister van Buitenlandse Zaken. Het was een paar dagen nadat Trump in 2016 de presidentsverkiezingen had gewonnen. Giuliani vierde dat in een exclusieve sigarenbar op Fifth Avenue in New York. Met een glas Schotse Macallan-whisky in de hand pochte hij tegen vrienden dat de benoeming eraan zat te komen.

Toen dat feest niet doorging, was hij diep teleurgesteld, vooral omdat hij vond dat hij er recht op had. Giuliani was destijds vierkant achter Trump gaan staan toen het establishment van de Republikeinse Partij nog aarzelde. Hij deed het vuile werk voor hem, ook al werd hij door de presidentskandidaat herhaaldelijk vernederd.

De ijdele Giuliani zette zich over zijn teleurstelling heen. Drie jaar later blijkt dat zijn rol allerminst is uitgespeeld; in vijf decennia als publiek figuur was hij niet eerder zo prominent aanwezig op het nationale toneel als nu.Tijdens de impeachment-zittingen werd behalve die van Trump bijna geen andere naam zo vaak genoemd als die van Giuliani. Stap voor stap heeft hij zijn belangrijkste cliënt dichter bij impeachment gebracht.

Bijna alle recente gevallen van impeachment – van Richard Nixon, Bill Clinton en nu Trump – hadden niets te maken met beleidszaken. Het draaide vooral om ijdelheid en ambitie. Rudy Giuliani heeft die eigenschappen in overvloed.

Hij is 75 en nog net zo energiek en onverzettelijk als toen hij roem vergaarde als jonge openbaar aanklager, als gedenkwaardige burgemeester van New York ten tijde van de aanslagen van 9/11, en nu als advocaat van Donald Trump, op wiens tegenstanders hij de tactiek van de verschroeide aarde toepast. Steeds zet hij alles op alles om in het centrum van de belangstelling te staan, waarbij hij hoog opgeeft van zijn eigen deugdzaamheid.

Patrick Oxford, een voormalige wetspartner en voorzitter van Guliani’s presidentiële campagne in 2008, die hem prijst als “een fijne man”, zegt dat hij helemaal niet is veranderd. “Hij is gewoon een heleboel meer van wat hij al was”, zei Oxford. “Ik heb gemerkt dat politieke figuren het moeilijk hebben om zich terug te trekken. Ik denk dat mijn vriend Rudy misschien te hard probeert om betrokken te blijven.”

Zijn persoonlijk leven is onderwijl ontaard in het soort puinhoop waaraan de tabloids zich tegoed doen. Onlangs liep ook zijn derde huwelijk stuk; uit gerechtelijke documenten blijkt dat hij maandelijks 230.000 dollar uitgeeft aan zes huizen en de elf countryclubs waarvan hij lid is.

Zijn ex-vrouw Judith was stomverbaasd toen Giuliani voor Trump ging werken, gezien zijn minachting voor mensen als de volgens hem oneerlijke Bill Clinton. Maar de media-aandacht die hij ermee zou krijgen, bleek onweerstaanbaar. “Hij hóúdt niet alleen van de schijnwerpers, zei Judith in een interview, “hij húnkert ernaar, om bevestigd te worden.”

Misschien verklaart die drang naar aandacht ook deels waarom Giuliani twee Amerikaanse zakenmannen met Oost-Europese wortels met fluwelen handschoenen aanpakte. Een van hen, een met schulden overladen oud-handelaar in goedkope aandelen, nam hij vorig jaar zelfs mee naar de staatsbegrafenis van oud-president George H.W. Bush.

Beiden waren zijn gasten bij het jaarlijkse diner dat hij geeft voor een groep New Yorkers, vooral ambtenaren, die een sterke band kregen na de aanslagen van 11 september. Hun aanwezigheid verbijsterde andere gasten. Was het tweetal destijds op Ground Zero? Nee.

De mannen maakten geen deel uit van Giuliani’s verleden, maar van de toekomst die hij voor zichzelf in het verschiet zag. Niets bewijst Giuliani’s tomeloze ambitie beter dan zijn warme vriendschap met Lev Parnas en Igor Froeman. Ze werden zijn vrienden, cliënten en collega-gezanten namens de president van de Verenigde Staten.

Giuliani werd in 2017 tot zijn grote teleurstelling geen minister van Buitenlandse Zaken, maar in 2019 speelt hij als Trumps persoonlijke advocaat toch een rol in Amerika’s buitenlandse politiek. In die rol verliest hij de belangen van zijn cliënten en van zichzelf in Oekraïne nooit uit het oog, met Parnas en Froeman als belangrijke assistenten.

Ze ontmoetten Giuliani vorig jaar toen ze op zoek waren naar invloedrijke relaties om hun bedrijven te helpen. Parnas werd geboren in Oekraïne toen dat nog een Sovjetrepubliek was, Froeman komt uit Wit-Rusland. Hun zoektocht had kennelijk succes, want ze zagen kans om ongeveer 700.000 dollar te doneren aan politieke campagnes.

Parnas’ activiteiten op Wall Street kwamen hem te staan op een reeks veroordelingen en aanklachten. Zijn financiële adviesbureau Fraud Guarantee werd een flop, zoals zo veel van zijn zakelijke avonturen. Toch zag het bedrijf kans Giuliani een half miljoen dollar te betalen. Giuliani is peetvader van Parnas’ jongste zoon en was bij diens besnijdenis.

Eind vorig jaar begon Giuliani in Oekraïne te speuren naar informatie die moest aantonen dat speciaal aanklager Robert Mueller er volledig naast zat. Niet Rusland had zich volgens Giuliani bemoeid met de presidentsverkiezingen, maar Oekraïne. Dat land had, beweerde hij, bovendien getracht Rusland erin te luizen. Precies datgene wat Paul Manafort altijd had beweerd, de voormalige directeur van Trumps verkiezingscampagne. Hij zit inmiddels in de gevangenis wegens het witwassen van miljoenen dollars van een pro-Russische politieke partij in Oekraïne.

Aan Trump verplicht

Manafort werd veroordeeld tot 7,5 jaar. Hij houdt vol dat de president en hij het slachtoffer zijn van vuil spel door Oekraïners die Trump een loer wilden draaien. Zij publiceerden volgens hem vervalste gegevens over geheime betalingen door die pro-Russische partij. Daaruit bleek onder meer dat Manafort zelf 12,7 miljoen dollar had opgestreken. Dan was er nog het inbreken in de computers van het Democratic National Committee, het hoogste bestuursorgaan van de Democratische Partij.

Giuliani zei in april dat hij het aan Trump verplicht is deze kwesties tot de bodem uit te zoeken. Een bewijs dat hij veel meer is dan een ‘gewone’ advocaat van de president.

Het wordt een hele toer om Oekraïne de schuld te geven van de hack-activiteiten, omdat de commissie voor inlichtingendiensten van de Senaat onomstotelijk heeft vastgesteld dat het een Russische operatie was. Net zo moeilijk wordt het om te bewijzen dat de voor Manafort zo belastende documenten vervalsingen zijn: de elektronische bankgegevens over de transacties waren zo overweldigend dat hij uiteindelijk schuld bekende.

Voor Trump was het balsem op de wonde geweest als Oekraïnes kwalijke rol was bewezen. Hij beschouwt de beschuldigingen over Russische inmenging in zijn verkiezingscampagne als een smet op zijn blazoen. Giuliani wil Kievs ondermijnende activiteiten ook aanvoeren bij zijn pleidooien voor amnestie voor Manafort.

Parnas en Froeman zijn Giuliani’s gidsen bij zijn speurtocht naar bewijzen voor zijn complottheorieën. Ze brachten hem in contact met een voormalig openbaar aanklager in Kiev, een nieuwe plotwending in een toch al gecompliceerde kwestie. De aanklager beweerde dat voormalig vice­president Joe Biden op zijn ontslag had aangedrongen. Dit omdat Bidens zoon Hunter een lucratieve maar weinig veeleisende baan had gekregen van een oligarch die van de aanklager af wilde. Ook hier was het leveren van bewijzen een hele toer, gezien de miserabele staat van dienst van de aanklager. Ook de Europese Unie, het Internationaal Monetair Fonds en Oekraïense betogers tegen corruptie hadden zijn ontslag geëist.

Toch ging Giuliani door met zijn lastercampagne. Nu was het de beurt aan de Amerikaanse ambassadeur in Kiev, Marie Jovanovitsj. Zij verklaarde onlangs dat Parnas en Froeman achter de campagne zaten. Ze beschouwden haar als een sta-in-de-weg bij hun zakelijke plannen in Oekraïne.

Volgens de ambassadeur had Parnas, terecht naar later bleek, voorspeld dat haar ontslag nabij was. Giuliani had een journalist van de politieke website The Hill voorzien van allerlei klachten over het functioneren van de ambassadeur. Het ministerie van Buitenlandse Zaken sprak van verzinsels, maar Jovanovitsj werd toch ontslagen.

Op 9 oktober lunchten Giuliani en zijn twee vrienden in het Trump Hotel in Washington, een soort bedrijfskantine voor Trump-getrouwen waar een hamburger 26 dollar kost. Parnas en Froeman zouden die avond nog naar Wenen vertrekken, Giuliani de volgende avond. Het tweetal werd gearresteerd terwijl ze zaten te wachten bij de incheckbalie. Ze worden beticht van illegale giften aan politieke campagnes; justitie gaat daarover ook Giuliani ondervragen.

Hoe kon iemand als Lev Parnas zo dicht bij het centrum van de macht komen? De advocaat van een zakenman die door Parnas zou zijn opgelicht: “Waarom hebben Trump en Giuliani hem niet even gegoogeld? Het is allemaal zo onwerkelijk.”

Maar voor Giuliani geldt een andere werkelijkheid, zonder al te veel grenzen of scrupules. In een interview met het magazine The Atlantic vertelde hij – in verband met de vele rechtszaken en andere procedures waarin hij verwikkeld is geraakt – erop te vertrouwen dat hij er in alle glorie zal uitkomen, als een onmisbare man die zijn land diende terwijl er stormwind tegen was. “De idioten”, zei hij. “Als dit alles achter de rug is, zal ik de held zijn.”

© The New York Times