Van 797 euro tot 2.500 euro, zes Vlamingen getuigen over hun pensioen: ‘Geschrokken dat het zo weinig is’
Ons pensioen. Niet iedereen is erover te spreken, en toch geraken we er niet over uitgepraat - zeker niet nu partijen opbieden over het minimumpensioen van 1.500 euro. De rusthuisfactuur is daarmee nog niet betaald, zo bleek deze week, maar wat kunnen we wél met dat bedrag? Zes Vlamingen over hoe ver ze springen met hun habbekrats, of hun grijze goud. Hun pensioen.
GUST JOOSEN (72) EN HILDE WILLEBRORDS (70) UIT ZOERSEL: € 797,50
Werkten 43 jaar als zelfstandigen in bakkerij
“Ons huis verkopen, dan maar?”
Een gezinspensioen van 1.595 euro voor hun twee, of nog geen 800 euro per persoon: zelfstandigen Gust en Hilde wísten dat hun pensioen aan de magere kant zou zijn. “Dus hebben we altijd genoeg gespaard, ook de interest was nog mooi”, zegt Gust. “We werkten dag en nacht, maar zaten er warm in. We maakten reizen naar Spanje, Griekenland, Egypte en Canada, moesten ons niets ontzeggen, konden een tweede woonst kopen om te verhuren. Maar toen bleek de mazoutketel van die woning verontreinigd. 20 jaar lang hebben we daarvoor moeten betalen, in totaal heeft ons dat 15 miljoen Belgische frank (zo’n 370.000 euro, red.) gekost aan onderzoeken en saneringen.
Zonder die tegenslag was het gelukt. Dan zaten we niet aan de kant van de klagers. Nu moeten we elke maand toch zo’n kleine 1.000 euro van ons spaargeld nemen. Op vakantie durven we niet meer te gaan, uiteten doen we enkel op verjaardagen en huwelijksverjaardagen. Nog een paar jaar kunnen we onze spaarpot aanspreken, daarna weet ik het niet. Het OCMW? Ons huis verkopen en kleiner gaan wonen? Dat maakt me bang, ja. Ik heb altijd gedacht dat mijn broodje gebakken was. Letterlijk (gniffelt).”
PAUL RIMAUX (65) UIT SINT-PIETERS-LEEUW: € 1.125
Carrière van 40 jaar, waarvan 38 jaar in verzekeringssector. Getrouwd, partner heeft geen inkomen
“Als ik 80 word, heb ik nog serieuze som nodig”
Op het eerste gezicht lijkt het pensioen van Paul zeer degelijk, dat weet hij: hij kan de rekeningen betalen, zijn hobby’s uitoefenen en zijn kinderen en kleinkinderen ondersteunen. “Maar ik ben al blij dat we sommige maanden iéts overhouden.”
“Heel mijn leven heb ik hard gewerkt, vaak zeven op zeven. Ooit stond ik op de voetbalmatch van mijn zoon, op zondagnamiddag, en miste ik de uitslag omdat ik te lang aan de lijn hing met een klant. Vaak werkte ik tot ‘s avonds laat en daar stond een mooi loon tegenover, waardoor ik mijn kinderen de beste scholing kon geven en lang hotel papa speelde. Na de geboorte van ons vierde kind bleef mijn vrouw thuis en zij heeft nog niet de pensioengerechtigde leeftijd, dus nu krijgen we een gezinspensioen voor ons beiden. Dat is minder dan de helft van mijn nettoloon aan het einde van mijn carrière, en ik besef dat dat op papier mooi overkomt. Zelfs mijn kinderen staan ervan te kijken. Ook ik ben niet ontevreden. Maar het is geen schat: deel het door twee, en mijn vrouw en ik krijgen elk 1.125 euro.”
“Het overgrote deel van de tijd draaien we break-even. Maar dan mag er nog geen kadastraal inkomen of grote belasting in de bus vallen, want dan komen we er niet zonder spaarcenten. Een derde van de tijd moeten we iets van onze reserves afhalen. Daarnaast moeten we ook nog léven, en ik ben blij dat er maanden zijn dat er iéts overschiet. Ik schilder, rijd met de koersfiets, trek graag naar Zeeland. Ons huis is gelukkig afbetaald, maar wie het moet zien te doen met 1.500 euro en géén eigen woning heeft: dat is toch problematisch, met een huur van om en bij de 700 euro? En nú ben ik bijna 66 en gezond, maar ik weet niet hoe dat binnen tien jaar zal zijn. Stel dat ik nog 25 jaar leef, dan heb ik toch nog een serieuze som nodig.”
Boerenverstand
“Tijdens mijn carrière ben ik veel bezig geweest met mijn pensioen. Ik heb me altijd de vraag gesteld hoeveel we nodig zouden moeten hebben om van te kunnen leven, bijvoorbeeld als ik na mijn 50ste werkloos zou worden. Dat is een kwestie van gezond boerenverstand. Ik deed niet aan pensioensparen, maar stak zo veel als ik kon in een groepsverzekering. Een bonus meteen laten uitbetalen? Nee, in de pot. Eigenlijk zou het verplicht moeten zijn via de werkgever zoveel mogelijk te kunnen sparen. Via dat pensioenkapitaal heb ik op het einde van de rit een mooie som gekregen, die ik meteen heb geïnvesteerd in vastgoed in het buitenland, waar ik nu vooral in de lente- en zomer huuropbrengsten uit put. Met geld op de bank zijn we niets. Alles draait om keuzes maken, vóór je met pensioen gaat. Ik heb vier kinderen - dat zijn vier huizen -, wilde hen altijd de hoogst mogelijke scholing geven, en wilde onze eigen woning opbouwen. Maar verre reizen hebben we nooit gemaakt.”
MIEKE MATTHIJS (72) UIT ROTSELAAR: € 1.300
Gemengde loopbaan (huisvrouw en deeltijds werk). Gescheiden en alleenstaand
“Dagje naar zee: dat kan nu niet meer”
Dankzij de verkoop van het huis van haar ouders kan Mieke vooruit met haar pensioen. “Maar dan nog is het krap”, zegt de 73-jarige vrouw, die lang thuisbleef voor de kinderen. “Sinds ik op pensioen ben, nu acht jaar, moet ik elke dag keuzes maken. Het is altijd rekenen en me de vraag stellen: doe ik het of doe ik het niet? Inkopen doe ik zoveel mogelijk met korting, zoals voedingswaren die bijna vervallen. Zelfs de solden zijn duur. Het vakantiegeld is meer dan welkom, en samen met mijn broer heb ik geërfd van mijn ouders, waarvan ik elke maand zo’n 300 euro gebruik. Daarmee lukt het net en hopelijk red ik het tot in het woonzorgcentrum. Want ik zou niet willen dat mijn kinderen opdraaien voor die kosten. Dat doe ik pas als ik écht niet verder kan.”
“Met 200 euro meer zou ik mij een daguitstap naar de zee kunnen permitteren. Dat is al zeker vijf jaar geleden. De trein, de tram, daar een koffietje drinken, eten: dat zijn voor mij grote uitgaven. Ik wilde binnenkort naar een museum in Antwerpen, maar dat schijnt niet op wandelafstand bereikbaar. Dus zoek ik iets anders.”
“Het is niet gemakkelijk, maar ik geraak er wel. Al denk ik niet dat ik op de armoedegrens leef, mijn levenskwaliteit is er wél enorm op achteruitgegaan.”
CHRISTINE DE WIT (63) UIT NIEUWKERKEN-WAAS: € 1.300
Werkte 42 jaar in de toeristische sector (4/5de). Getrouwd, partner heeft pensioen van 2.000 euro
“Geschrokken dat het zo weinig is”
Voor een loopbaan van 42 jaar vindt Christine De Wit haar pensioen aan de magere kant. “Gelukkig is mijn man er nog”, zegt ze. En heeft ze heel haar leven haar eigen spaarkas gespekt.
“Ik werkte vier vijfde - ik verkocht reizen in reisbureaus - en wist dat mijn loon aan de lage kant was. Maar dat ik daarom ook zo’n laag pensioen zou krijgen? Daar ben ik van verschoten. Ik ben nooit ziek geweest, heb nooit aan de dop gezeten. Gelukkig heeft mijn man in de petrochemie gewerkt en heeft hij een goed pensioen. We staan er dus vrij goed voor en kunnen leven zoals we willen. We hebben hard gewerkt, hebben onze kinderen al een duw in de rug kunnen geven, dus mag het geld nu eigenlijk op. We willen profiteren, maar wel in de mate van het mogelijke. Want jammer genoeg verloren we ook zo’n 8.000 euro aan het Arco-debacle.”
“Mijn volledige pensioen gaat naar huishoudelijke uitgaven, de ene maand al wat meer dan de andere, en mijn man betaalt de rekeningen. Zonet werd een nieuwe droogkast geleverd: wéér 600 euro. Jaren geleden kochten we een tweede woonst in Portugal, ook die lening van 800 euro betalen we nog af. Wil ik een extraatje, zoals een kledingstuk, zit ik dus aan mijn eigen spaarpotje, dat ik doorheen de jaren heb opgebouwd. Ik ben altijd een goede spaarder geweest, zoek altijd de beste koopjes. Mijn kapper laat ik aan huis komen, ik laat kennissen mijn manicure doen - dingen waar ik dus op beknibbel.”
“1.500 euro is een mooi begin, maar voor een alleenstaande die de huur of een lening moet betalen is het nog niet veel. Ik denk dat veel mensen tegen de armoedegrens aanschurken. Stel dat ik recht zou hebben op 1.500 euro, dan zou het extra geld meteen gespaard worden, voor mochten we het ooit nodig hebben. Mijn moeder zit in een home, met haar pensioen en haar spaarcenten kan ze het wellicht nog tot haar 100ste trekken. Maar stel dat het geld tóch sneller op zou zijn, springen we bij. Dat moet dan maar.”
WALTER HUWEL (67) UIT OOSTDUINKERKE: € 1.376,54
Werkte 49 jaar in de petroleumsector en als magazijnier
Getrouwd, echtgenote heeft pensioen van 1.314,86 euro
“Meer geld hebben wij niet nodig”
“De laatste tien jaar spookte dat pensioen door mijn hoofd”, aldus Walter Huwel, die twee jaar geleden de arbeidsmarkt afzwaaide. “Je hoorde zoveel over langer werken, terwijl ik toch al van mijn 16de bezig was. Dat voel je op je 58ste, zeker als je in ploegen werkte, zoals ik.”
“Maar we zijn content. Onze levensstandaard is eigenlijk beter sinds we met pensioen zijn. Toen we nog werkten, leefden we normaal: hadden we kleren nodig, kochten we kleren, moesten we eten, dan aten we. Sommige maanden hadden we niets op overschot, zeker niet als we met de mobilhome op reis gingen. En als je werkt, heb je extra uitgaven, zoals de diesel. Nu kunnen we veel meer van dat geld genieten. Ons huis is afbetaald, we kúnnen elke week gaan uiteten, als we dat willen, maar daarom doen we dat nog niet. Na betaling van de kosten, zoals eten en elektriciteit, houden we aan het einde van de maand soms 1.000 à 1.500 euro over. Ik sta er soms ook zelf van te kijken. Dat gaat naar een spaarrekening, of beleggen we. Wie weet wat de toekomst nog brengt.”
“De laatste 15 jaar deden we aan pensioensparen, een potje dat we nu sparen en beleggen. Met 1.500 euro zouden we één keer meer kunnen gaan eten, ja. Al snap ik wel dat mensen die steeds op grote voet leefden, daar niet mee zouden rondkomen. Als je ouder bent, heb je niet meer nodig dan wat wij spenderen. Wat zouden wij nog meer moeten kopen?”
VERA VAN STEENBERGEN (65) UIT HOBOKEN: € 2.500
Werkte 40 jaar als leerkracht en schooldirectrice lagere en kleuterschool.
Getrouwd, partner krijgt zelfde pensioen
“Bij de gelukkigen, maar daar moesten we hard voor werken”
Vera kent de vooroordelen over het onderwijs, en het pensioen dat haar wettelijk toekomt. "We zijn bij de bevoordeelden, maar daar stond geen gemakkelijk werk tegenover. Als statutair ambtenaar wisten mijn man - hij was ook directeur - en ik welke bedragen ons tijdens ons pensioen te wachten stonden. En natuurlijk zijn wij daar heel gelukkig mee, vergelijk maar eens met andere pensioenen. Wij leven comfortabel, kunnen sparen, hebben onze zoon al een duwtje in de rug kunnen geven, en maken veel exotische reizen naar onder meer Thailand, Cambodja, Kirgizië. Maar vergeet niet dat we tijdens onze loopbaan nooit aanspraak hebben kunnen maken op een dertiende maand, op vakantiegeld, en dat we aan het begin amper genoeg verdienden om een tank benzine te kopen. Daarbij zetten we als directeur elke dag verschillende petjes op: dat van loodgieter, dat van bemiddelaar. Net de reden waarom het vandaag zo moeilijk is om directeurs aan te stellen. Ik kan me niet indenken dat we het zouden moeten stellen met een minimumpensioen. Dus ik vind dat iederéén op z'n minst 1.500 euro verdient."
