Jonge Brit verrast Down Under: Porte pakt eindzege, maar verliest voor het eerst in zes jaar op Willunga Hill

Alles en iedereen leek hij op te rollen in de slotfase van de slotrit, Richie Porte. Ook de 26 vroege vluchters, die de tocht tussen McLaren Vale en de top van Willunga Hill hadden gekleurd. De laatste die hij in de laatste kilometer voorbij vloog, was Matthew Holmes. De Brit slikte even, klemde de tanden op elkaar, verdapperde en reed het kloofje op Porte opnieuw dicht. Geen denken aan, dat hij in die laatste paar honderd meter het achterwiel van de Australiër nog zou lossen. Porte vond het goed zo. Graaide zijn tweede eindzege mee en liet Holmes, die de voorbije jaren uitsluitend voor Britse continentale teams reed (2012-2013 bij Raleigh, 2014-2019 bij Madison-Geneis), van zich wegspurten. Fair enough.

“Pretty good. Good start.” Holmes, geboren in Wigan maar wonend in Yorkshire, leek aanvankelijk wat overdonderd, woorden schoten hem tekort. “Ik probeerde eigenlijk voor een degelijk klassement te gaan, maar ik had de eerste dagen wat last met de snelheid en de gevaren in het peloton, waardoor ik het niet zo goed deed”, kwam hij dan toch los. “Zelfs gisteravond nog, tijdens de briefing, vroeg ik me af of deze etappe wel iets voor mij was.” 

Holmes schoof mee in de vlucht van de dag en dat bleek de juiste beslissing. “Er wordt me vaak verweten dat ik té ijverig ben, dus hield ik me nu redelijk afzijdig. (lacht) Ik denk dat ik de makkelijkste rit van allemaal had.” Hoe hij het dan klaarspeelde op die laatste klim? “Oh, pretty simple”, klonk het. “Ik probeerde niet op alles te springen wat bewoog. Sommigen namen een paar meter, maar ik wist dat iedereen op de limiet zaten. Ik reed gewoon zo hard en zo alert mogelijk. Toen kwam Richie voorbij. Veel tijd om na te den ken was er niet. Hij reed verdomd harder dan ik, maar ik klampte aan. Ik dacht: ‘great, die valt niet meer stil en neemt me mee naar de finish. Richie reed een andere koers dan ik. Alles wat ik moest doen is hem kloppen in de sprint. En dat deed ik ook.” Wat hij geleerd heeft vandaag? “Dat WorldTour-wedstrijden me goed liggen. (lacht uitbundig) Beter dan de Britse koersen die ik sinds mijn achttiende aan het rijden was.”

Matthew Holmes, godbetert. Bij Lotto-Soudal wreven ze zich toch ook even de ogen uit. Een rit waarin nog maar weinig te rapen zou zijn, zo had ploegleider Herman Frison het ’s morgens bij de start op. “Dit is dan ook een scenario dat je absoluut niet kon voorzien. Toen die groep van 26 vertrok, ben ik wel meteen naar voor gereden en zei ik tegen Holmes en Dibben: ‘ik denk dat de winnaar hier rijdt’. Ik heb Matthew dan goed en bijtijds laten eten en drinken en John vol laten meekoersen. Mij leek Storer de meest gevaarlijke pion. Het peloton reageerde niet, het was een beetje een kat-en-muisspel. In de finale hoorden we dat Porte op komst was. Maar we hebben het hier verkend: ik wist dat die laatste kilometer niet meer zo steil was. Dat diende hem. Iedereen kreeg vandaag zijn vrijheid. Matthew heeft die genomen. Hij heeft zijn kansrijke positie zelf afgedwongen. En die ook verzilverd.”

Dat er in het tussenseizoen bij de ploeg een lijst was opgemaakt met namen van buitenlandse renners, merkte Frison op. “Daar stond hij tussen, samen met Dibben.” Maar hij moest eerlijkheidshalve bekennen dat hij Holmes de voorbije jaren niet had opgemerkt. Wie wel, trouwens? Eén man dan toch, die het licht op groen geeft gezet. Navraag leert dat het om… performance coach Kevin De Weert gaat. En dat de Brit onder meer in het olympisch test event in Tokio (4de) op de radar was verschenen en eerder ook vijfde (2017) en zesde (2019) werd in de Ronde van Yorkshire. Frison: “Matthew geeft nogal een stille indruk, alles is ook nieuw voor hem. Hij mocht van mij zijn kans gaan in Paracombe. maar dat viel wat tegen. Ook zaterdag, op Kerby Hill op 20 kilometer van de finish, schoot hij er ook af. Terwijl we er toch van uitgingen dat hij dat zou overleven. Maar nu doet hij het wel bergop. Hij verbaast ons allemaal. Dit is een mooie binnenkomer voor hem.”

Volgens Holmes sprong De Weert uiterst behoedzaam met hem om de voorbije winter. “De coach gaf me op trainingsstage in december op Mallorca nog niet teveel workload. Gewoon kilometers malen en extra inspanningen vermijden I didn’t believe it would work, but… seems like it does. In de teammeetings hier was het geloof in mij nog niet echt aanwezig. Logisch ook. Ik ben nieuw, heb nog alles te bewijzen. Ze gaven me de vroege, rustige jobs. Op kop van het peloton rijden en zo. Doen wat binnen mijn mogelijkheden lag. (grijnst) Ik denk dat het geloof en het vertrouwen in mij nu wel zullen toegenomen zijn. En ik zal dan ook niet te beroerd zijn om in de toekomst al eens sneller te zeggen: ‘ride for me today’.”

Vraag blijft waar Holmes’ toekomst precies ligt. De Waalse klassiekers? In dienst van Wellens en/of Gilbert? “Oh no. Eerder deze stuff. Het kortere rondewerk, met name. Waarin ik mijn eigen plan kan volgen. En… een grote ronde misschien. Giro of Vuelta, dan eerder. (lacht) Want ik zal véél beter moeten doen dan vandaag om naar de Tour te mogen.”

1. Richie Porte (Aus/TFS) 870.2km in 20u37:08 (gem. 42.204018km/u)

2. Diego Ulissi (Ita/UAD) op 0:25

3. Simon Geschke (Dui/CCC) 0:25

4. Rohan Dennis (Aus/INS) 0:25

5. Dylan van Baarle (Ned/INS) 0:25

6. Daryl Impey (ZAf/MTS) 0:30

7. Simon Yates (GBr/MTS) 0:37

8. George Bennett (NZe/TJV) 0:46

9. Lucas Hamilton (Aus/MTS) 0:52

10. Hermann Pernsteiner (Oos/TBM) 0:54