Het begon allemaal met één zinnetje in een biografie over Paola, opgeschreven door Mario Danneels. Hij sprak over een gerucht: dat prins Albert een buitenechtelijke dochter zou hebben. Niet veel later wisten we ook haar naam: Delphine Boël, verwekt omtrent 1968 bij Sybille de Sélys-Longchamps.

Albert alludeerde kort na de uitgave van het boek in een toespraak op televisie over huwelijksproblemen van dertig jaar voordien. Hij noemde Delphine niet bij naam, maar hij gaf wel omfloerst haar bestaan toe.

Papillon

Er bestaan foto’s van Albert met Delphine. Hij woonde begin jaren zeventig zo goed als samen met Sybille de Selys Longchamps en Delphine in Knokke, en zou haar hele jeugd aanwezig zijn. Hij kreeg van haar het koosnaampje ‘papillon’, vlinder. Delphine kwam echter pas op haar achttiende te weten wie haar (vermoedelijke) biologische vader is.

Zelfs na de breuk met Sybille bleef Albert haar zien. Maar in 2001, twee jaar nadat haar bestaan was uitgelekt in de media, blies hij alle contact op. ‘Ik heb sinds 2001 niet het minste contact met hem’, zei ze daar in het verleden over. ‘Toen het grote publiek me nog niet kende, verliep de communicatie beter. Pour vivre heureux vivons caché. Een vergeten burger, een gelukkig leven.’ Sindsdien strijdt Delphine voor haar erkenning.

Na zijn dood

Albert heeft Delphine in 2013 een minnelijke schikking voorgesteld. In een handgeschreven brief zou hij erkennen dat zij zijn dochter is, maar de verzegelde enveloppe mocht ze pas openen na zijn dood. Dat vond Delphine niet voldoende, en ze begon een nieuwe rechtszaak. In dat jaar nam Albert ook troonsafstand, waardoor ze Albert rechtstreeks kon dagvaarden. Voordien had ze zich tot prins Laurent, de toenmalige prins Filip en prinses Astrid gericht om haar gelijk te krijgen, omdat Albert als koning onschendbaar was.

Delphine moest eerst bewijzen dat Jacques Boël niet haar vader is. Dat is eind 2018 gelukt. Daarop heeft dan de rechtbank een DNA-staal van koning Albert gevraagd. Maar die weigerde. Tot een dwangsom hem verplichtte en leidde tot wat vandaag bekend werd..

Er bestaan foto’s van Albert met de kleine Delphine. Hij woonde begin jaren zeventig zo goed als samen met zijn toenmalige minnares ­Sybille de Selys Longchamps en hun liefdeskind in Knokke, en zou haar hele jeugd prominent aanwezig zijn. Hij kreeg van haar het koosnaampje ­papillon, vlinder. Ook als twintiger, toen Delphine in Londen woonde, was er contact. Tot haar bestaan in 1999 in de openbaarheid kwam. Ze was toen 31 jaar.

Haast meteen daarna heeft Albert Delphine verstoten. Volgens sommigen is hij zo gebrainwasht dat hij lange tijd echt geloofde dat zij onmogelijk zijn dochter kon zijn.

Waarom wachtte Delphine tot 2013?

Interessant is de vraag waarom Delphine tot juni 2013 heeft gewacht om naar de rechter te stappen. Om die beslissing te begrijpen, moeten we een maand verder terugkeren, naar mei 2013. Joséphine, de oudste van haar twee kinderen (toen 9), belandde in het ziekenhuis met een longontsteking. Het waren moeilijke dagen voor Delphine, die sinds de geboorte van Joséphine weer in België woonde met haar Iers-Amerikaanse man Jim O’Hare. Ineens voelde ze eens te meer de afwezigheid van haar vermoedelijke biologische vader en de grootvader van ­Joséphine en haar jongere zoon Oscar (5).

Haar twee kinderen waren op een leeftijd gekomen dat ze vroegen naar hun grootouders. Ook naar de man die ze kenden van staatsieportretten op school, kersttoespraken op ­televisie en zijn beeltenis op postzegels en euromunten. 'Bekijk het zo. De ouders van Jim wonen in Texas. Haar moeder Sybille zit vooral in haar buitenverblijf in de Provence. Kortom, Albert is de enige grootouder die zo dichtbij leeft, in Laken, en tegelijk de enige die compleet afwezig is', zegt een familievriend.

Daar, in het ziekenhuis, maakte Delphine een klik in haar hoofd. Als haar échte vader alle contact had verbroken, en zelfs brieven en bemiddelingspogingen via religieuze leiders niets uithaalden, moest ze een ultieme poging doen. Ze besliste de erkenning van haar bestaan af te dwingen via de rechtbank, door DNA-materiaal te eisen.

'Maar Delphine was er helemaal niet op uit een media­circus op gang te brengen', zegt de intimus. 'Het liefst zou ze deze zaak uit de aandacht houden. Maar toen het toch uitkwam (haar entourage vermoedde destijds een gerechtelijk lek, nvdr.), bleef ze hopen op een sereen proces.'

Voor het geld?

'Ach, het fabeltje dat Del­phine uit is op de erfenis van Albert', zucht een ingewijde. 'Als ze het voor het geld zou doen, heeft ze een onverstandige beslissing genomen. Want Jacques Boël (de echtgenoot van Sybille en tot voor kort haar juridische vader, nvdr.) heeft een kapitaal dat wellicht tien keer groter is dan dat van Albert. Als enig kind zou ze een monsterbedrag van tien cijfers erven, terwijl ze de nalatenschap van Albert moet delen met Filip, Astrid en Laurent. Trouwens: ze heeft het geld niet nodig. Sybille is een barones en stamt uit een gefortuneerde familie. De vrouw woont afwisselend op drie ­riante plekken: de kangoeroewoning in Ukkel die ze deelt met Delphine, een buiten­verblijf in de Provence en een appartement in Parijs. Daarbuiten heeft ze nog eigendommen die ze verhuurt. Sybilles vader was een ambassadeur en haar broer kocht een huis van Madonna. Reken daarbij: als kunstenares verdient Delphine zelf aardig aan haar schilderijen. Een Delphine Boël kost 9.000 à 20.000 euro.'

Voor de titel?

Hoe zal ze heten nu ze haar zaak heeft gewonnen? Er circuleren allerlei mogelijkheden: Del­phine van België, Delphine de Selys Longchamps, Delphine van Saksen-Coburg. Volgens een vertrouweling heeft ze al gekozen. 'Het wordt Delphine van Saksen-Coburg, naar de dynastie waartoe haar vader en haar voorouders behoren.'

Daarbovenop zou ze er twee halfbroers en een halfzus bij krijgen. Maar of ze daar nu echt op zit te wachten? 'Ze praat zelden over Filip, Astrid en Laurent. Ik heb niet de ­indruk dat zij hoopt op uitnodigingen voor familiefeestjes', zegt een van onze gesprekspartners. 'Delphine weet dat Laurent sympathie voor haar heeft. Ze hebben elkaar ge­regeld ontmoet op evenementen en één keer liet hij zich ­ostentatief filmen met haar. Maar zelf zoekt ze geen toe­nadering tot hem. Voor koning Filip koestert ze diep respect. Als staatshoofd dan. Ze is koningsgezinder dan iedereen vermoedt. Over Astrid heb ik haar nog met geen woord horen reppen.'

Albert wil het verleden laten rusten

Wat verklaart de harde houding van Delphines vader? Delphine Boël is de levende herinnering aan de pijnlijkste periode uit het huwelijk van koning – toen nog prins – Albert met koningin/prinses Paola. Die wonden wil hij niet meer openrijten.

Albert ontmoette zijn minnares, barones Sybille de Selys Longchamps, in de zomer van 1966. 'We vonden elkaar toen we op hetzelfde punt stonden in ons leven, met een triest en moeilijk huwelijk', zei zij daarover. Uit hun romance, die jarenlang zou duren, zou in 1968 Delphine geboren zijn.

Albert en Paola leefden gescheiden van elkaar. En als ze allebei in kasteel Belvédère in Laken waren, sliepen ze elk in een andere vleugel. Uiteindelijk ging Boudewijn akkoord met een echtscheiding, de regering ook. Maar het was naar eigen zeggen Sybille die de echtscheidingsprocedure liet stilleggen.

En toen gebeurde er iets wonderbaarlijks: begin jaren tachtig waren de plooien tussen Albert en Paola gladgestreken. Een van de versies is dat de religieuze prinses Astrid haar ouders weer bij elkaar heeft gebracht via de Charismatische Beweging.

Omdat hij niet mag van Paola

Albert en Paola hebben elkaar teruggevonden. Ze zijn weer even verliefd op elkaar als twee pubers. Zolang de naam Delphine maar niet valt. 'In haar Italiaanse opvoeding en mentaliteit is de familie heilig. Ze had het er heel lastig mee dat haar man mogelijk een buitenechtelijke dochter had', vertelde hartchirurg Hugo Vanermen eerder. Hij is een vriend aan huis bij het koppel.

Paola zou Albert zelfs hebben verboden te spreken over Delphine, thuis en al zeker in het openbaar. Die ruzie is het hem niet waard. Dat hij daardoor de geschiedenis dreigt in te gaan als 'de ontrouwe koning die zijn bastaard afstoot', neemt hij erbij.

Het toont hoe sterk Albert het gevoel heeft dat hij bij Paola in het krijt staat. Hij heeft veel offers van haar gevraagd. De vergiffenis om zijn misstap was lang niet de eerste. De piepjonge Paola gaf eind jaren vijftig haar zonnige moederland Italië op voor het grauwe Laken om met hem te trouwen. En de bijna-gepensioneerde Paola moest haar vrijheid en eeuwige vakantie laten varen om in 1993 koningin te worden.

Omdat hij als publiek figuur in het nauw is gedreven

Dit zou in elke familie een pijnlijke zaak zijn. Maar als publiek figuur is Albert helemaal in het nauw gedreven. Nu hij opeens moet toegeven, iets wat hij twintig jaar heeft geweigerd, lijdt hij gezichtsverlies.