‘Hoeveel vleermuizen eet jij per maand?’ Belgische Chinezen voelen de corona-stress maar al te goed

Ray Kwan (27) uit Bochelt: ‘Opeens kreeg ik de vraag: ‘Hoeveel vleermuizen eet jij per maand?’’

“Mijn familie en ik hebben altijd heel goed in de gemeenschap gezeten, iedereen kende elkaar en zei steeds vriendelijk goeiendag. Nu niet meer. Enerzijds begrijp ik wel dat mensen even afstandelijk zijn, ik zou het ook doen. Maar racistische opmerkingen zijn een stap te ver.”

“Onlangs maakte ik bijvoorbeeld zoiets mee in de supermarkt. Er stond een vrouw te fluisteren tegen haar zoontje en beiden keken me nogal raar aan. Opeens stapte ze op me af en vroeg: ‘Weet je waar de wijn staat?’ Omdat ik er aanspreekbaar uitzie, dacht ik toen. De tweede keer vroeg ze iets soortgelijks. Maar de dérde keer vroeg ze vlakaf: ‘Hoeveel vleermuizen eet jij eigenlijk per maand?’ Ik probeerde uit te leggen dat ik nog nooit vleermuis gegeten heb en dat ook niet van plan ben. Maar ze bleef dingen zeggen als ‘Jullie eten toch alles, dat zit in jullie cultuur’ en ‘Jullie zijn allemaal dezelfde’. Wat die vrouw zei verraste me niet. Ik vind het vooral erg voor de Chinese kinderen die nu op school ‘vleermuiseter’ worden genoemd.”

“Een vriend vertelde me onlangs ook dat zijn collega’s gewoon de lift uitstappen wanneer hij instapt. Of een andere kameraad, die in een kledingwinkel werkt, kreeg de vraag van klanten of hij een niet-Aziatische collega kon roepen om hen te helpen. Het zijn ook niet enkel de Chinezen die worden aangesproken. Ik heb Vietnamese, Thaise, Mongoolse vrienden, noem maar op. Ook zij krijgen dezelfde behandeling en verwensingen. En zeker de Mongoolse vrienden worden sowieso niet graag Chinees genoemd. Hou het nieuws in de gaten, iemand gaat nog een blauw oog krijgen binnenkort.”

Grace Tse (47) uit Ekeren: ‘‘Door jou komt het virus’, zeiden ze tegen mijn dochter’

Angel Wong (10): “Dinsdag na school ging ik naar huis en er kwam een jongen op mij af en die zei: ‘Door jou komt... (wordt stil) … door jou komt het virus.’ Ik heb niks gezegd, maar werd er heel verdrietig van. Ik ken de jongen zelfs niet en toch wil hij mij pesten. De meester heeft dan gezegd dat ik hem gewoon moet negeren.”

Tse: “Mijn dochter kwam huilend thuis en vertelde me alles. De school heeft een verantwoordelijkheid om met de kinderen te praten over zulke zaken, want op zo’n jonge leeftijd geloven ze alles. Als je gewoon naar het nieuws kijkt lijkt het wel alsof elke Chinees ineens besmet is, dus ik begrijp die angst wel. De overheid en media moeten ons beter informeren.”

“Zelf ben ik niet bang voor de ziekte, maar door de reacties van mensen voel ik toch een zekere schaduw. De mensen op straat bekijken ons met angst. En dat doet extra pijn als het buurtbewoners zijn die we kennen. Kennissen die anders vriendelijk hallo zouden zeggen, wandelen nu gewoon voorbij of steken zelfs de straat over. Vrienden met Chinese restaurants vertellen ook dat er minder volk komt opdagen en dat er verschillende reserveringen zijn geannuleerd de laatste week.”

Winston Choy (50) uit Antwerpen: ‘Ik heb meer schrik voor de financiële impact dan de ziekte zelf’

“Vlak na Chinees Nieuwjaar (op 25 januari dit jaar, KL) begon ik de impact van het coronavirus toch wel te merken op ons restaurant hier in Chinatown. Normaal is dat een van de drukste weken van het jaar en zitten we stampvol, dat was nu helemaal niet het geval. We zagen vorige week 80 procent minder Aziatische klanten dan andere jaren. Táchtig procent. Bij de Westerse klanten merken we minder verschil. Zij zijn wel op de hoogte natuurlijk, maar zijn er niet zo druk mee bezig.”

“Aziaten weten dat Chinatown het middelpunt van de Aziatische gemeenschap is in Antwerpen. Velen van hen hebben een horecazaak en komen hier gewoonlijk hun inkopen doen. Daardoor weten ze dat hier veel Chinezen samenkomen en zijn het dus vooral zij die achterdochtig zijn. Ik heb klanten die hier normaal elke woensdag komen en mij nu vertellen dat ze liever met de kinderen naar de Quick gaan. Ik heb dan ook meer schrik voor de financiële impact dan de ziekte zelf.”

“Bij Belgen zie ik geen grote veranderingen omdat er hier nog geen geval van het virus is vastgesteld. De discriminatie waar je nu over hoort is meer spottend bedoeld. Als er iets in de islamitische wereld gebeurt gaan diezelfde mensen daar dan weer mee lachen. Ik zie dat niet meteen als racisme, maar meer als tijdelijk gespot. Maar als er morgen in de krant staat: ‘Persoon raakt besmet in Chinatown Antwerpen’, dan zou spotten weleens kunnen overgaan in intimideren en aanvallen. Als dat gebeurt, sluiten we beter even de deuren.”