Het motto van de jonge acteur en zoon van van Jelle De Beule en Sylvia Van Driessche, Ellis De Beule (11): “Stay Strong”

“Wees sterk, fysiek én mentaal. In het Guinness Book of Records zag ik ooit een foto van een man die een berg beklom in zijn onderbroek. Ik dacht: amai, hij heeft geen kou. Het lijkt alsof er een verwarmingstoestel in zijn ­lichaam zit. Omdat ik het zelf ook snel warm genoeg heb, draag ik sindsdien vaker shorts. Zomer of winter, het liefst ga ik in korte broek naar school. Mijn vorige juf zei vaak: ‘Ellis, ik krijg het koud als ik je zie.’ Dat kan ik mij best voorstellen, maar ik probeer gewoon niet aan die kou te denken. Als het niet in mijn hoofd speelt, voel ik het minder. Mijn papa en mama vinden mijn luchtige outfits oké, ­zolang ik niet op de speelplaats sta te bibberen. Op de KSA (jeugdbeweging, red.) lopen we altijd rond in short. Sommige kindjes combineren dat met thermisch ondergoed, maar daar doe ik niet aan mee. Net zoals mijn papa slaap ik trouwens liefst in mijn onderhemdje. Wij hebben geen pyjama nodig.”

“Als keeper heb je lef nodig. Je moet de bal keihard durven uittrappen, afstormen op ­aanvallers, van de ene kant van de goal naar de andere kant schieten en je niet laten afschrikken door een valpartij in de modder. In het begin stond ik bij de jeugdploeg als speler op het veld. Tot ik ontdekte dat keepen véél leuker is. Ik mag springen en duiken naar de bal. Volop mijn handen en voeten gebruiken. Echt iets voor mij. Elke zaterdag, als we match spelen, probeer ik de trucjes van mijn grote idool, Thibaut Courtois, toe te passen. Van zijn matchen heb ik al veel opgestoken.”

“Het klinkt misschien verrassend dat ik drie jaar ballet gedaan heb. Het was een klas voor jongens. Heel leuk, je wordt er lenig van en leert er de basistechnieken van ­dansen. Elk jaar traden we op in de Gentse Capitole. Intussen ben ik overgeschakeld op breakdance. Coole dansstijl en muziek, vind ik. Daarmee kan je uitpakken bij vrienden. Mijn broer en zus proberen mijn dansjes altijd na te doen.”

“Voor de opnames van de film All of Us moest ik héél vroeg opstaan. Soms kwam de productie me om vijf uur ’s ochtends al oppikken. Gelukkig heb ik niet veel slaap nodig. Vóór de wekker afgaat of mama in mijn kamer staat, ben ik zelfs al uit de veren. Het lijkt alsof er een systeempje in mijn hoofd op tijd fluistert: ‘Word wakker!’ Zo’n dag op de set kan heel lang zijn. We hebben zelfs een keertje tot twee uur ’s nachts gewerkt. Toen moest ik mezelf sterk houden, doorbijten en niet aan mijn bed denken. Het was wel leuk, hoor. En ik kan gerust lang opblijven. Op nieuwjaarsnacht lag ik pas lang na middernacht in bed. Als ik zelf mocht kiezen, zou ik elke schooldag langer willen opblijven. Meestal lukt het wel om bedtijd wat te rekken. Voor het licht uitgaat, probeer ik nog een beetje te lezen.”

“Op school durf ik makkelijk op een podium te kruipen. Meespelen in een film, dat is een ander paar mouwen. ­Samenwerken met al die bekende acteurs, aanwijzingen krijgen van de regisseur, op de rode loper lopen. Best spannend en bijzonder allemaal. Aanvankelijk had ik auditie gedaan voor de dramatische comedy The Best of Dorien B., waar mijn papa in meespeelde. Ik greep naast de rol, maar de regisseur van All of Us (Willem Wallyn, red.) heeft me kort daarna opgepikt voor dit project. Vóór mijn eerste draaidag heeft mijn papa me wat goede tips gegeven. Zo moet je goed weten wanneer je harder of stiller moet spreken. En je mag je tekst altijd een beetje naar je hand zetten, zolang de invulling blijft kloppen. Op de filmset heb ik ontdekt dat ik kan acteren. Misschien ga ik daar later wel voor studeren.”

“Mijn mama en papa zijn ook altijd sterk. Ze doen het goed als ouders en werken allebei hard. Mama staat vaak vroeg op om te schrijven. Papa zie ik meestal na zijn werkdag, tegen bedtijd, nog even achter zijn bureau kruipen. In het weekend is hij ook volop bezig met de verbouwingen van ons nieuwe huis. Knap, wat hij allemaal kan. Zelf klussen, dat spreekt me minder aan.”

“Met tegenslagen probeer ik positief om te gaan. Als we een voetbalmatch verliezen, denk ik na over wat er de volgende keer beter of anders kan. Mijn uittrap, daar moet ik nog op oefenen. Heb ik slechte punten op mijn rapport? Dan weet ik dat mijn ouders erop zullen hameren om beter op te letten. Ik doe mijn best, maar wiskunde ligt me iets minder. Tijdens het hoofdrekenen ben ik nogal snel afgeleid. Volgens mij breek ik daar gewoon niet graag te lang mijn hoofd over.”