Letterlijk iedereen die Christophe kende, kende blijkbaar ook het verhaal van de verloren trouwring. “Hij moet het verhaal bij wijze van spreken honderdduizenden keren verteld hebben”, zegt Anda. “Een vriendin liet me nu zelfs weten dat hij het haar de dag voor zijn overlijden ook nog eens had uiteengedaan.”

Het was augustus 2016 en Christophe en Anda zaten met een bevriend koppel op het terras van restaurant RAS aan de Schelde in Antwerpen. “We aten er mosselen. Met Arne en Anneke. Christophe vertelde een verhaal op de manier waarop hij dat altijd deed: wijd gesticulerend. Hij ging zelfs op zijn stoel staan om iemand te imiteren. En toen, bij zo’n wijd gebaar, vloog die ring door de lucht. Naar de andere kant van het terras. We begonnen met z’n vieren te zoeken, maar vonden niets. Na een tijdje zat de helft van de mensen op het terras op zijn knieën mee te zoeken. Nog steeds niets. Ooit, als het terras heraangelegd wordt, vinden we die wel terug, zei Christophe altijd. En voor de rest had hij er wel een straf verhaal aan.”

Het afgelopen jaar dacht Anda wel nog eens aan de ring. “Zo heel nu en dan ja. Ik herinner me dat ik ooit zelfs eens wakker schoot met het idee dat ik vergeten was die ring van zijn vinger te doen. Ah neen, hij had hem niet meer, besefte ik dan snel. Natuurlijk vond ik het jammer dat ik die niet meer had. Maar een nieuwe laten maken, was ook geen optie meer. Dat is anders.”

Bij de vrienden kwam die ring – zonder dat Anda dat wist – zeer vaak terug in gesprekken. “Sowieso hadden wij er sinds die dag in augustus geregeld eens naar gezocht”, vertelt Lot Van der Brempt (41). “Zeker in de winter, toen de stoelen niet op het terras stonden, loerden we weleens tussen de planken. Maar toen Christophe overleed, vonden we dat we die ring echt moesten terugvinden.”

“Hij was nooit zo dichtbij”

“Twee maanden geleden kwamen we bij toeval op de site gevonden-verloren.nl. Een site door vrijwilligers die op zoek gaan naar verloren juwelen. Ik belde ze op 11 maart en diezelfde dag nog stonden vier Vlaamse gasten op het terras met metaaldetectors. Samen met mij en Anneke. Het duurde uren, maar ze gaven niet op. En dan plots zag een van hen die ring diep onder het terras liggen. Met ijzerdraad konden ze die verplaatsen en de jongste graaide hem ervantussen met zijn smalle armen. “A & C 31-05-2014”, stond erin gegraveerd. Het was hem. Ongelooflijk.”

Normaal wilden de vrienden de ring afgeven eind april. “Toen was er een feest gepland om met iedereen Christophe te herdenken. Maar door corona ging dat niet door. Dus hebben we gewacht tot vijf mei om Anda de ring te geven. Ze wist van niets. Eerst gaven we haar een ringmap met daarin plannen van de overkapte ring. Daarna een foto van de mosselpot van Marcel Broodthaers, omdat ze die avond mosseltjes zaten te eten. Maar haar frank viel pas toen we ze ook een terrasplank gaven. Neen, jullie hebben die ring toch niet?, zei ze. Een pakkend moment. Natuurlijk. Maar we zijn toch zo blij dat dit gelukt is. We hebben Christophe nooit zo dichtbij gevoeld als toen.”

Hele week herbeleefd

“Het is gewoon het mooiste cadeau ooit van de beste vrienden ooit”, vertelt Anda. “De week voor 5 mei was zeer moeilijk. Niet alleen voor mij, maar ook voor de vrienden. Want op de radio deden ze veel rond de verjaardag, en ze lieten zijn stem nog eens horen. Wat mooi was, want zo vaak hoor ik die niet meer. Maar dat is toch telkens even lastig. Hetzelfde met de vele kaartjes en bloemen die ik kreeg. Mooi en lief, maar telkens je zoiets krijgt, heb je het moeilijk. Het was een week waarbij ik ook constant aan vorig jaar dacht. Toen deden we dit. Toen dat. Die laatste herinneringen zijn zo scherp dat je ze als het ware opnieuw beleeft. En de dag zelf, is dan natuurlijk de lastigste. Als je dan plots dat doosje met die ring krijgt. Een hart kan niet harder verwarmd worden dan met zo’n geschenk.”

Wat ze nu met de ring zal doen? “Voorlopig hou ik die zeer goed bij. Ik wil die geen tweede keer verliezen. Binnenkort zal ik van de mijne en die van hem één ring laten maken. Als Christophe van hierboven meekijkt, zal hij zonder twijfel lachen. Dat ben ik zeker. En hij zal er direct een goed verhaal bij hebben om aan Prince en Bowie te vertellen. Wijd gesticulerend met de armen. Zoals alleen hij dat kon.”