De vijf boeken die het leven van Alex Callier hebben veranderd

Naast muziek zijn ook films en boeken belangrijk voor Alex Callier, maar geef hem geen non-fictie cadeau, Callier zweert bij romans: “Het enige non-fictieboek dat ik je zou kunnen aanraden is “Audiotechniek” van Roland De Smet, een handleiding uit mijn opleiding aan het Ritcs.“ (lacht)

“Ik ben van ’s ochtends tot ‘s avonds creatief bezig en ik heb soms nood aan iets dat me even naar een andere planeet katapulteert. Voor mij zijn boeken echt ontspanning. Ik lees ook altijd fictie, en ik hou van een happy end. Ik ga dus waarschijnlijk voor vijf boeken die weinig anderen durven kiezen.”

Alex Callier leest bijvoorbeeld erg graag whodunits, zoals de Millenium-trilogie. “Dat is net zoals bij muziek, je moet niet altijd naar een zware symfonie luisteren. Voor mij zijn boeken een soort vlucht uit de realiteit.”

Directe inspiratie voor een nummer heeft een verhaal nog niet meteen opgeleverd, maar boeken zijn wel belangrijk in het leven van Alex Callier. Sommige romans verdienen zelfs een herlezing, zoals deze vijf titels. 

Alex Callier is gevoelig voor vertalingen: “Soms lees ik een boek zelfs tegelijkertijd in het Engels en het Nederlands, om te vergelijken.” Hij gaat daarom bewust voor het origineel, want toen Callier "The catcher in the rye" een paar jaar geleden opnieuw las in de Nederlandse vertaling (“De vanger in het graan”) viel dat wat tegen. “Herlezen kan soms ook confronterend zijn.”

“Bij het ouder worden leg je andere accenten in je leven en verandert je boeksmaak, maar de jonge Alex was absoluut fan van de “The catcher in the rye”. Ook van “Kruistocht in spijkerbroek”, trouwens. Die jeugdroman van Thea Beckman heeft me echt aan het lezen gezet.”

 “J.D. Salinger raakte mij heel fel op jonge leeftijd, het is natuurlijk ook een coming of age-verhaal. Een jongen op school zoals in dit verhaal, daar kan je je in je eigen schooltijd ongelooflijk in vinden. Met muziek werkt het ook zo. Sommige nummers blijven altijd goed, andere overleven niet.” 

“Ik ben zelf 10 jaar met een Noord-Nederlandse samen geweest, iemand uit een “zwartekousengemeente” (een gemeente uit de Nederlandse Bijbelgordel, waar strenge protestanten wonen, red.). Je denkt dat je dezelfde taal spreekt, maar toch zitten er heel grote verschillen tussen Vlaanderen en Nederland.” 

Zo’n botsing van culturen speelt nog veel sterker in deze roman van de Chinees-Nederlandse schrijfster Lulu Wang. “Bedwelmd” gaat over een Nederlander die voor z’n werk naar China trekt en daar ook de liefde vindt: "Neem alleen al de eetcultuur. Zo zit het hoofdpersonage ineens op restaurant met op z'n bord een levende zeekomkommer."

"Ook bij het herlezen blijft het even mooi. “Bedwelmd” ligt me na aan het hart, het is een echte aanrader. Deze roman doet je nadenken, zeker in deze soms onverdraagzame tijden.”

Deze semi-autobiografische roman van de Chinese auteur Dai Sijie kreeg Alex Callier lang geleden cadeau van Geike Arnaert, die vroeger zong bij Hooverphonic. Het was een schot in de roos: “Wegdromen doe je makkelijker met een roman die zich in een andere cultuur afspeelt.”

“Dit is een heel mooi tijdsdocument, over twee jongens die tijdens de Culturele Revolutie van Mao naar het Chinese platteland worden verbannen. Een heel meeslepend verhaal, maar soms is het moeilijk om uit te leggen waarom een boek je net zo raakt.”

“Wat ik tof aan vind aan Aziatische auteurs: het soort sobere poëzie. Dat vind ik ook terug bij de Japanse schrijver Haruki Murakami. Ik hou niet van te lange zinnen. In zijn romans zit geen woord teveel, dat is heel puur geschreven, Murakami is daar een meester in.”

“Ik lees heel graag Isabel Allende. De roman “Eva luna” is veel bekender, maar ik kies bewust voor “Ripper”, omdat het zo atypisch is voor haar. Meestal schrijft ze heel feeërieke verhalen, zo’n whodunit verwacht je niet van Allende, en toch krijgt het bij haar iets extra.”

“Dat is zoals iemand met een heel alternatieve muzieksmaak die een catchy popsong schrijft. Neem nu “Can’t get you out of my head” van Kylie Minogue of “Toxic” van Britney spears. Die nummers zijn allebei geschreven door Cathy Dennis. Ik ben ooit bij haar thuis geweest, wel, haar cd-collectie is héél alternatief. Ik hou wel van die kruisbestuiving tussen twee werelden.”

Om diezelfde reden kiest Callier voor “Gelukkige slaven”, een zwarte komedie van Tom Lanoye, en niet voor het veel bekendere “Kartonnen dozen” - ook al ging hij naar hetzelfde college in Sint-Niklaas en herkent hij zelfs leerkrachten uit het boek.

Alex Callier noemt deze roman de culinaire versie van “Het parfum” van Patrick Süskind. Deze roman van Jonathan Grimwood speelt zich af in het Frankrijk vlak voor de Franse Revolutie.

"Louis Paul Boon zei ooit: als je een boek schrijft, probeer dan je favoriete auteur te kopiëren. Hoe hard je ook je best doet, er kruipt altijd iets van jezelf in. Je zou kunnen denken dat "Smaak" een foute kopie is van “Het parfum”, maar het is een superboek. In plaats van geur gaat het hier over smaak, en de meest bizarre smaken zoals wolvenhart en zo."

Net zoals bij boeken zonder een woord te veel, houdt Alex Callier ook van de pure keuken: “Een stuk vis, puur klaargemaakt met een reductie van champignons. Subliem. Meer moet dat niet zijn. Bij literatuur hou ik daar ook van. Noem het poëtische zakelijkheid. Hoe puurder, hoe beter.”