Drukke najaarsperiode in het verschiet voor Van Aert: “Denk dat ik mag geloven dat ik Monument kan winnen”

“Het blijft allemaal nog onzeker”, blijft Van Aert voorzichtig. Maar als de situatie het toelaat, dan weet hij maar al te goed wat hij wil. “Ik hoop te beginnen met de Strade Bianche, dan de Italiaanse koersen te doen en dan de Tour. Daarna volgen dan de Vlaamse koersen. Ik hoef geen zware keuzes te maken en als mijn plan uitkomt, dan ben ben ik tevreden. Renners die voor de Giro én Luik-Bastenaken-Luik wilden gaan, staan eigenlijk al voor een onmogelijke keuze. Bovendien zit er in de periode van de Tour ook een soort ‘gat’ in het programma, ook dat is lastig voor hen. Voor de Vlaamse coureurs is het een prima kalender en ik hoef zeker niet te klagen.”

Van Aert zal op het einde van het jaar, als de keuze zich opdringt, de grote klassiekers op de weg de voorrang geven op het crossen. “Een aantal jaar geleden heb ik voor mezelf het doel gesteld om te zien hoe ver ik kan komen in die klassiekers en ik denk dat ik ondertussen mag geloven dat ik een Monument kan winnen. Dat is het doel voor de komende jaren. En dan zou het wel heel stom zijn om een kans te laten liggen omdat het dit jaar een beetje anders valt. Zo makkelijk is het niet om de Ronde of Parijs-Roubaix te winnen, dus elke kans moet je proberen te grijpen. En ik weet zeker dat ik daarna nog wel mooie crossen zal kunnen rijden. Maar tot en met Roubaix zal de focus zéker op de weg liggen.”

Ook de val van Van Aert in de Tour kwam ter sprake. “Hoe vaak ik er nog aan terugdenk? Dat valt wel mee", aldus onze landgenoot. “Voor aanvang van de eerste tijdrit die ik weer zal rijden, zal ik er misschien meer aan terugdenken. Ik had er bij mijn eerste crossen en koersen wat schrik voor. Zeker in een cross kan je er niet aan ontkomen. Je raakt altijd wel ergens paaltje of een hek. Tijdens het WK in Zwitserland raakte ik een paaltje met mij heup en ik heb toen uit paniek toch even niet kunnen trappen. Maar was niets aan de hand. Dat zijn fases die je moet doorlopen in het herstelproces.”

De kopman van Jumbo-Visma rakelt ook een anekdote op van de eerste keer toen hij weer op zijn tijdritfiets ging rijden sinds die vervloekte zomerdag in Pau. “Na een zestal maanden zou ik me weer op de tijdritfiets wagen. Maar toen ik de fiets zag staan, stond het zadel scheef. De angst overviel me op dat moment wel even, omdat ik dacht dat het de fiets was waarmee ik gevallen was. Maar dat bleek niet zo te zijn. Al snel vertelden de mensen van de ploeg me dat het om een technisch probleem ging. Alle zadels stonden scheef. ‘t Is iets stoms, maar je maakt het dus mee.”

Het volledige gesprek: