Het motto van voormalig profwielrenner Stig Broeckx: “Zeg nooit: dat lukt me niet”

• geboren in 1990

• samen met Marlies

• beloftevolle profwielrenner bij Lotto Soudal tot zijn zware valpartij in 2016. Zijn wonderlijke revalidatie werd verfilmd in de documentaire ‘De Stig’. Ontving de Aureusprijs voor exceptionele moed en doorzettingsvermogen. Heeft zijn eigen Grote Prijs Stig Broeckx tijdens de Ronde van Vlaanderen

“Het mooie aan het leven is dat je niet weet wat er nog komt. Zeg dus nooit nooit. En grijp elke kans die je wordt aangeboden. Toen ik als klein jongetje logopedie moest volgen, heb ik me zo hard gesmeten dat ik uiteindelijk zelfs voordrachtwedstrijden won. Ook als wielerbelofte wou ik mezelf per se bewijzen, door topsport te combineren met studies industrieel ingenieur biowetenschappen. Loodzwaar, maar ik ben een doorzetter. Die mentaliteit werd er thuis ook in gelepeld. Ik ben van boerenafkomst. Zin of niet, de koeien moesten tweemaal per dag gemolken worden.”

“De afgelopen jaren heeft ‘zeg nooit nooit’ méér dan ooit richting aan mijn leven gegeven. Dat ik die zware val heb overleefd, heb ik te danken aan de medische wereld. Dat mijn revalidatie na de coma alle verwachtingen overtreft, ligt vooral aan mijn karakter en doorzettingsvermogen. Pas een jaar na het ongeval was ik opnieuw volledig bij bewustzijn. Hersenscans wezen hooguit op wat vegetatieve activiteit. Het enige wat ik nog kon, was uit het raam staren. En genieten van de natuur. Niemand durfde hardop te denken dat ik ooit nog zou lopen. Of met de fiets zou rijden. Misschien is het een zegen dat ik me, tot op vandaag, weinig kan herinneren van mijn succesvolste jaren als wielrenner.”

“In lichaam en geest was ik nog altijd die topsporter, die het gewend is om te knokken. Mijn optimisme heeft me gepusht om telkens opnieuw mijn grenzen te verleggen. Elk stapje vooruit hield ik bij in mijn agenda. De opnames van Bargoens, waarin de rasse schreden van mijn revalidatieproces opgevolgd werden, bekeek ik vol trots. Mijn honger naar progressie was onstilbaar. En mijn dagen te kort. De zeldzame momenten dat alles tegenzat, heb ik weleens gevloekt. Of mijn tandenborstel door de badkamer geslingerd. Tot mijn sterke wil het weer overnam. Het leven is te mooi om er niet voor te vechten.”

“Ik heb doelen bereikt die niemand ooit voor mogelijk achtte. Tegenwoordig woon ik zelfstandig en doe ik mijn huishouden helemaal zelf. Gewoon wat zakdoeken of handdoeken kunnen strijken, daar kan ik intens blij van worden. Als ik ga fietsen, leg ik minstens 40 kilometer af. Voor minder ga ik niet. Elke dag werk ik keihard aan mijn revalidatie. En ik zet nieuwe doelen uit, zoals mijn rijbewijs halen. De coronacrisis heeft wel wat stokken in de wielen gestoken. Heel frustrerend. Bovenaan mijn bucketlist staat De Hel van Kasterlee. Een winterduatlon van 15 kilometer lopen, 30 kilometer mountainbiken en 30 kilometer lopen. Ik blijf ervan dromen om dat hellegat ooit te bedwingen.”

“Mijn levensfilosofie stemt ook mijn familie en vrienden tot nadenken. Niet zagen. ‘Kijk naar de Stig’, zeggen ze. Eigenlijk is het eenvoudig: doe gewoon je best én wees lief voor je omgeving. Natuurlijk ben ik woest op die motards, die door één fout inhaalmanoeuvre mijn toekomst als wielrenner afgepakt hebben. Ook op financieel vlak is de kater immens groot. Maar ik laat mezelf niet verteren door negativiteit. Soms heb je gewoon pech. Een profcarrière gaat voorbij. Ik kan ermee leven dat het al zover is.”

“Het ongeval heeft mijn dromen niet aangetast. Net zoals veel mensen verlang ik naar huisje, boompje, beestje. En een kindje. Het is een extra motivatie om aan mijn herstel te werken. Ik trek me ook op aan het verhaal van Marc Herremans. Met mijn ex-vriendin Tilly, die me tijdens mijn revalidatie zo hard gesteund heeft, ben ik nog altijd goed bevriend. Ondertussen, zo’n jaar geleden, heb ik Marlies leren kennen via Tinder. Ze woont vlakbij. Net als ik heeft ze al heel wat watertjes doorzwommen en is ze een heel huiselijk type. Het lijkt alsof we elkaar al héél lang kennen.”

“Anderen steunen of motiveren met mijn verhaal, daaruit haal ik zoveel kracht. Het stimuleert me om vooruit te blijven kijken. Spreken in het openbaar lukt helaas nog niet zo vlot. Het voelt vernederend om als persoon met een handicap aanzien te worden. Dat wil ik niet. Dit jongetje zit dus nog een tijdje bij de logopedist, maar weet: het komt goed!”