Benisco uit Hasselt getuigt over racisme. "Ik mag danscafés vaak niet binnen door mijn huidskleur."

Dat zijn huidskleur bepaalde vooroordelen en reacties uitlokte, begon Benisco te dagen vanaf zijn pubertijd. “De confrontaties varieerden van scherpe blikken tot ongepaste opmerkingen”, getuigt de jongeman. Sindsdien nam dat bewustzijn helaas alleen maar toe. “Zoals iedere jongere ga ik graag een keer op stap”, geeft de student handelswetenschappen aan de universiteit van Hasselt toe. “Al zakt de moed mij tegenwoordig op voorhand maar al te vaak in de schoenen. Een populair danscafé op het Dusartplein weigerde mij al meerdere keren de toegang en ook de portier van een bekende Hasseltse club misgunde mij laatst een feestje. De man beweerde dat mijn kleding ongepast was. Maar zelfs nadat ik mij thuis speciaal ging omkleden, hield hij voet bij stuk. Als mijn vrienden dus willen uitgaan, is het eerste wat in mij opkomt: wat als ik wééral niet naar binnen mag, of opnieuw belachelijk word gemaakt?”

Zelfs wanneer hij aan het werk is als ober in een Hasselts restaurant, moet Benisco kwetsende opmerkingen slikken. “Zo vroeg een klant me ooit al ‘grappend’ of ik niet te lang in de zon gelegen had”, vertelt de 18-jarige. “Voor alle duidelijkheid: dat soort opmerkingen zijn niét geestig of komiek. Integendeel: ze zijn kwetsend. En zolang dat bewustzijn bij veel mensen ontbreekt, stel ik mezelf strijdbaar op. Dat racisme als probleem ontkend wordt, doet me erg veel pijn. Er moét iets veranderen. En snel.”

Toch neemt Benisco mensen zonder slechte bedoelingen niets kwalijk. “Witte mensen beseffen niet altijd dat ze bevoorrecht zijn en ik wil niet te hard voor hen zijn. Mijn enige hoop is dat onze boodschap vroeg of laat toch binnenkomt. Ik wil dat ze erkennen dat racisme een issue is, en gekleurde mensen sterken in hun strijd.”

Hoe witte bondgenoten hem dan concreet kunnen steunen? “Door het voor ons op te nemen op momenten dat het ertoe doet”, stelt Benisco voor. “Wanneer je bijvoorbeeld ziet dat een gekleurde jongere geen toegang krijgt tot een club, terwijl anderen zomaar de tent binnen huppelen, zeg er dan wat van! Passieve verontwaardiging op sociale media is goed, maar neem ook actie in het echte leven.”

Bang voor de toekomst is de jonge Hasselaar gelukkig niet. “Ik zet mijn angst voor discriminatie om in ambitie. Dat ik ergens harder voor zal moeten werken dan een witte leeftijdsgenoot, krijgt mij niet klein. Diep vanbinnen weet ik immers dat ik evenveel waard ben als eender welk mens. Het is 2020: hoog tijd dat mijn logische gedachte de algemene consensus wordt”, besluit hij.