‘Fear City: New York vs The Mafia’ wiegt je in een droomloze slaap
Tijdens de zomervakantie nemen de collega’s van Humo de zapper over. Vandaag: Job Kramer over Fear City: New York vs The Mafia.
Een bekentenis: ik hou niet van Amerikaanse documentaires. Dat lijkt misschien een vooroordeel, maar het is een feit dat de documentairetraditie van de VS veel verschilt met die van Europa. Een Amerikaanse documentaire lijkt steevast een opgerekte trailer, vlot gemonteerd en voorzien van spannende achtergrondmuziek die de scènes aan elkaar lijmt tot een balkenbrij van een paar uur. Die scènes bestaan overigens zelden uit spontaan opgenomen beelden: tussen wat archiefmateriaal door komen er gestileerde sfeerschetsen voorbij van, ik noem maar wat, ratelende typmachines en helikopteropnames van een skyline met wolkenkrabbers. Tussendoor zijn de stemmen van de hoofdpersonen te horen, die door middel van vooraf uitgeschreven teksten het verhaal vertellen. Kortom, alle authenticiteit is vakkundig weggesneden. Fear City: New York vs The Mafia is een Amerikaanse documentaire volgens het boekje.
De titel belooft nochtans veel goeds: ‘fear city’, zo werd New York genoemd toen de stad in de jaren 70 en 80 door vijf maffiafamilies geregeerd werd, en het predicaat ‘fun city’ zoetjesaan wat wrang werd. Die maffiafamilies, daar draait het om in Fear City: New York vs The Mafia. De kijker maakt kennis met de belangrijkste figuren in de New Yorkse onderwereld, en met de geraffineerde wijze waarop zij hun macht in de metropool verkregen, vergrootten en vasthielden.
De echte hoofdrol is echter weggelegd voor hun tegenstanders: de agenten van de FBI, die begin jaren 80 de taak kregen om het volledige maffianetwerk op te rollen. Aan de hand van reconstructies leggen de onderzoekers uit hoe ze destijds te werk gingen. Dat is zo nu en dan interessant: de vreugde bij een geslaagde telefoontap is dertig jaar geleden nog van hun gezichten af te lezen en de originele audiofragmenten geven je het gevoel dat je er zelf bij zit.
Sowieso is het tempo niet het sterkste punt van Fear City. Waarom heeft regisseur Sam Hobkinson er niet voor gekozen een film van anderhalf uur te maken? Wellicht heeft het met onderschatting van het publiek te maken, misschien met de hoop op Godfather-achtige prestige of met de commerciële strategie van Netflix – in elk geval krijgt de kijker nu drie afleveringen van een uur voorgeschoteld, waarin de informatiedichtheid erg laag blijft. Pas halverwege aflevering drie wordt het een beetje spannend wanneer de ontknoping eraan zit te komen. Tot die tijd is het vooral luisteren naar schmierende ex-boeven die nog maar eens vertellen hoe lekker gemeen al die gemeneriken waren, kijken naar nog maar eens een flakkerend shot van New York bij nacht, en nog een handje popcorn nemen terwijl de begeleidende soundscape je in een droomloze slaap wiegt.