Tijdens de afgelopen 5.500 jaar was er nooit minder winterijs op de Beringzee. Dat is het zeer koude deel van de Stille Oceaan tussen Alaska en Rusland. Dat blijkt uit een studie van de universiteit van Alaska en het Amerikaanse geologisch instituut (USGS).
Voor de studie namen de onderzoekers de vegetatie van de laatste 5.500 jaar onder de loep op het onbewoond eiland St. Matthew in de Beringzee. Ze onderzochten er de verschillende veenlagen op basis van zuurstofisotopenanalyses op atmosferische en oceanische veranderingen en op neerslag.
In de zomer smelt er altijd ijs in het noordpoolgebied en de Beringzee. Dat gesmolten ijs bevriest normaal gezien weer in de winter. De satellietbeelden van de ijsvorming gaan echter maar terug tot 1979. De wetenschappers willen met dit nieuwe onderzoek een stuk verder terug in het verleden kijken.
Toeval of trend?
Het winterijs in het noordpoolgebied vermindert snel. Dat linken wetenschappers mogelijks aan de opwarming van de aarde en de toename van CO2-concentraties in de atmosfeer. De jongste decennia bleef de ijsvorming in de Beringzee echter redelijk stabiel. Alleen in 2018 en 2019 was er sprake van een plotse, felle vermindering.
De onderzoekers wilden weten of het om toeval of om een trend ging. ‘Wat we nu observeren is ongezien in 5.500 jaar’, concludeert Matthew Wooller, directeur van de Alaska Stable Isotope Facility.
Aan dit tempo dreigt het ijs op de Beringzee volledig te verdwijnen. Dat zou een kettingreactie aan negatieve gevolgen voor ons ecosysteem kunnen uitlokken.
