GAMEREVIEW ‘Kingdoms of Amalur: Re-Reckoning’: een geval van ‘nog eentje en dan stop ik echt’ met bugs

Op papier had het spel nochtans alles om een megasucces te worden: een mengeling tussen ‘God of War’ en ‘Skyrim’ die onthaald werd op lovende recensies en ook nog eens een geesteskind was van fantasyschrijver R.A. Salvatore en legendarische comicartiest Todd McFarlane. En toch was het spel een dusdanige flop dat het ook meteen ontwikkelstudio 38 Games over de kop deed gaan. Maar kijk, acht jaar later is ‘Kingdoms of Amalur’ terug opgestaan. Het is alleen spijtig dat het niet in betere conditie is.

Niet dat deze fantasy actie-RPG plots een slecht spel blijkt te zijn, integendeel. Inhoudelijk blijft het spel nog steeds overeind. Het verhaal (slechte elfen versus goede elfen, bondig samengevat) is misschien niets wereldschokkends, maar dankzij het werk van R.A. Salvatore is de fantasiewereld van Amalur een bruisende, levende plek die bevolkt wordt door interessante personages en die naast het hoofdverhaal uitpuilt van de geinige sidequests. Bovendien bevat deze heruitgave naast het oorspronkelijke spel ook de twee DLC-pakketten en is er zelfs nog een derde uitbreiding aangekondigd die in 2021 het verhaal zal verderzetten.

Ook aan de gameplay is niet gemorreld: de gevechten voelen nog steeds vloeiend en gevarieerd en door de constante stroom aan nieuwe missies wordt dit al snel een geval van ‘nog eentje en dan stop ik echt’. Uiteraard zijn er hier en daar zaken die in de jaren sinds de release van de originele game door genregenoten zijn verbeterd of geperfectioneerd, maar al bij al krijg je nergens het gevoel dat je een hopeloos verouderd stuk software aan het spelen bent.

Maar dat is zoals gezegd enkel inhoudelijk. Op technisch gebied is ‘Re-Reckoning’ een heel ander verhaal, jammer genoeg. Zo is het meteen duidelijk dat er op grafisch gebied niet veel meer gebeurd is dan een dun laagje nieuwe verf. ‘Kingdoms of Amalur’ was in 2012 al niet het meest oogverblindende spel, maar net daarom hadden wat op dat vlak toch op wat meer verbeteringen gehoopt. Maar gedateerde graphics zijn natuurlijk niet onoverkomelijk. Wat wel een stevige demper op de spelvreugde zet, zijn de talrijke bugs en glitches. Personages durven al eens een hoofd of ledematen verliezen of worden soms zelfs helemaal onzichtbaar, vloeren maken af en toe plaats voor een gapende afgrond, je zorgvuldig samengestelde uitrusting blijkt na het laden van je save plotseling vervangen te zijn door een heel andere set, en ga zo maar door. 

Uitermate frustrerend, zeker in combinatie met de lange, lange laadtijden. Elke overgang naar een nieuwe locatie gaat gepaard met vaak tientallen seconden inladen. Een klein ongemak in de uitgestrekte overworld, maar dat verandert al gauw in een bron van ergernis tijdens de vele quests die je van gebouw naar gebouw sturen en telkens opnieuw een statisch laadscherm voorschotelen. Dat dit in 2012 op de vorige generatie consoles onvermijdelijk was voor een spel van deze omvang, is niet verwonderlijk. Maar het is onbegrijpelijk dat dit voor een heruitgave van een acht jaar oud spel op veel sterkere hardware niet beter geoptimaliseerd is.

Het is moeilijk om ‘Kingdoms of Amalur: Re-Reckoning’ van harte aan te bevelen of zelfs te bepalen op welke doelgroep deze nieuwe versie nu eigenlijk gericht is. Voor liefhebbers van uitgebreide actie-RPG’s is er amper iets verbeterd ten opzichte van de originele versie, en voor wie nu pas het bestaan van de titel ontdekt, gaan veel zaken te achterhaald en ouderwets aanvoelen. Heel jammer, want sommige games verdienen nu eenmaal een beter lot.