De dubbel: Nederlandse Van der Breggen verovert na tijdrittitel ook regenboogtrui op de weg

Na een solo van ruim veertig kilometer had de 30-jarige Nederlandse 1:20 voor op uittredend kampioene Annemiek van Vleuten, die in een sprintje met twee om de tweede plaats de Italiaanse Elisa Longo-Borghini achter zich hield. Met een vijftigste plaats, op 14:01, was Valerie Demey beste Belgische.

Donderdag veroverde olympisch kampioene Van der Breggen na vier zilveren medailles voor het eerst goud in de tijdrit. In de wegrit werd ze in 2018 in Innsbruck al eens wereldkampioene. Vorig jaar moest ze vrede nemen met zilver, na Van Vleuten. In 2015 werd ze al een eerste keer vicewereldkampioene, toen na de Britse Elizabeth Armitstead. Na de Française Jeannie Longo, in 1995, is ze pas de tweede renster in de geschiedenis die in één jaar zowel het WK tijdrijden als het WK op de weg wint.

De wedstrijd trok zich gezapig op gang in en rond Imola. Geen spervuur van aanvallen, lange tijd bleef het pak samen en pas in de tweede ronde kwam er een eerste echte aanval. Het was Valerie Demey die versnelde, maar meer dan 24 seconden kreeg ze nooit van het peloton, waarin het tempo hoog lag op het lastige circuit. Heel wat rensters verzeilden al in een tweede groepje.

Nadat Demey werd opgeraapt, zat er meer snee op een poging van Grace Brown en Alison Jackson. Zij kregen uiteindelijk gezelschap van tien andere rensters: Christine Majerus, Amy Pieters, Lisa Brennauer, Alice Barnes, Hannah Barnes Katia Ragusa, Juliette Labous, Mavi Garcia, Tayler Wiles en Susanne Andersen. Veel landen waren in de kopgroep vertegenwoordigd en dat zorgde voor een zekere impasse.

Uiteindelijk zou Denemarken zich dan toch op kop zetten, de voorsprong kwam niet veel boven de 2:10. Op de Mazzolano nam Nederland de wedstrijd in handen. Marianne Vos effende het pad, het peloton dunde uit. Toen ook Van Vleuten op de trappers ging staan, waren de vluchters eraan voor de moeite.

Vooraan bleven enkel Van Vleuten, Van der Breggen, Longo Borghini en Cecilie Uttrup Ludwig over. Van Vleuten, met gebroken pols, sleurde op kop, het ging hard, maar niet hard genoeg voor Van der Breggen die net voor de top versnelde en met een kleine voorsprong van 12 seconden naar beneden dook. De finish was nog 42 kilometer ver.

Van Vleuten probeerde wel, maar raakte niet dichter en zou daarna het ploegenspel spelen. In geen tijd telde Van der Breggen anderhalve minuut voorsprong, in tijdritmodus soleerde ze naar de regenboogtrui. Achter haar raapte een klein peloton Van Vleuten en co op, Italië reed zich nog suf, maar Van der Breggen was te sterk.

Op de laatste beklimming van de Cima Gallisterna probeerde Longo Borghini het nog een keer, van Vleuten nestelde zich in haar wiel. In de sprint om het zilver haalde de Nederlandse het van de Italiaanse.

De kersverse wereldkampioene Van der Breggen heeft nog even tijd nodig vooraleer het goed doordringt. “Ik had dit nooit verwacht. Eerst zou het helemaal niet doorgaan, nu uiteindelijk wel. Hier weggaan met twee truien, dat had ik nooit verwacht.” Op het podium was er voor de Nederlandse een emotioneel momentje. “Je moet 4-5u lang opletten. Toen ik nadacht, en je hoort dan het volkslied en je weet dat het voorbij is, natuurlijk raakt je dat. Als je hiervoor alles doet, en dan lukt het, dat is een apart gevoel.”

Ook Annemiek Van Vleuten kon haar zilveren medaille maar moeilijk geloven nadat ze acht dagen geleden in de Giro haar pols brak. “Ik had geen problemen om mijn fiets goed te beheersen. Ik zat goed in de wedstrijd. In de eerste ronde moest ik de angst van die valpartij nog even verteren, maar daarna zat ik er goed in. Ik ben super dankbaar dat de artsen me zo goed hebben geholpen.” Het moge duidelijk zijn: Nederland heeft een enorm sterk team. “Ik zou niet graag een ander land zijn dat tegen ons moet rijden.”

Wie pakt volgens u het roze in de Ronde van Italië? Selecteer uw favorieten in de Gouden Giro en maak kans op 5.000 euro cash en geweldige dagprijzen.