‘We hadden geen idee dat je een kameleon als huisdier kon hebben, maar een maand later was de Patrick er. Patje’
Een op de vier Belgische huishoudens heeft een hond of een kat, een record. Volgens psychologen zorgen huisdieren in coronatijden voor afleiding en doen ze ons minder eenzaam voelen. Vier kersverse baasjes getuigen. ‘Twee homo’s met een verwende divakat. So what?’
‘Met die levende krekels waanden we ons in de Provence’
Actrice Tine Roggeman (25) uit Antwerpen, baasje van kameleon Patrick
“Aan het begin van de lockdown vroeg mijn vriend: ‘Wat vind je het coolste dier op de planeet?’ Ik moest geen seconde nadenken. ‘Een kameleon’, antwoordde ik. Waarop hij: ‘Néén zot, ik ook!’ We hadden geen idee dat je dat als huisdier kon hebben, maar een maand later was de Patrick er. Patje.
“Ergens in mei hebben we hem in een reptielenwinkel in Kontich gekocht. Er zijn er daar twee op een straat van elkaar. (lacht) Een geluk dat we Patrick hadden de voorbije maanden. We konden nergens naartoe, maar wat een genot was het om op te staan en met m’n vriend van ’s ochtends vroeg Patje in zijn terrarium te bestuderen. Je zou ons soms moeten bezig zien. ‘Kijk, kijk, hij pakt een beestje met z’n lange tong!’ We zijn helemaal verkocht.
“Patrick eet levende dieren: sprinkhanen, krekels, wormen. Volgroeide kameleons eten soms ook kleine muisjes, maar daar ga ik toch wijselijk voor passen. (lacht) Die sprinkhanen en krekels leven nog, dus vaak horen we in het midden van de nacht ‘krr krr’, zeker tijdens die tropische nachten in juli en augustus waanden we ons met dat krekelgeluid soms in de Provence. (hilariteit) Handig als je nergens naartoe mag.
“Mensen denken vaak dat kameleons hun kleur aanpassen aan hun omgeving: dat wanneer ze op een paars oppervlak zitten paars worden of zo. Zo werkt het niet. Hun kleur wordt vanuit hun emotie gevormd. Elke kameleon heeft een basiskleur – bij Patrick is dat groen en blauw – en die wordt lichter of donkerder naarmate het reptiel enthousiast dan wel bang is.
“Ik moet zien dat ik niet de overbezorgde moeder word. Drie weken nadat we hem hadden, kreeg Patrick een infectie aan de luchtwegen. Hij zat de hele tijd met z’n bek open en kon nog moeilijk ademen. Gelukkig vonden we snel een reptielenspecialist in Wilrijk. Het was geen corona, neen. (lacht)
“Ook onze vrienden en familie zijn gek op hem. ‘Patrick past perfect bij jullie’, zeggen ze dan. Ik kan hem nu al niet meer missen.”
‘Wat als ik iemand leer kennen, zal die Max zien zitten?’
Consulent Stad Gent en schoenmaker Valerie Vlerick (39) uit Melle, baasje van straathond Max
“Ik heb Max niet uit eenzaamheid genomen, maar als alleenstaande is het wel plezant dat je dezer dagen zo wat tegen je hond kunt babbelen. Deze (semi-)lockdownmaanden zijn ook de ideale periode om een pup te nemen. Tijdens het telewerken kan ik Max nu in de gaten houden en een band met hem kweken. Mocht ik hele dagen fulltime buitenshuis werken, zou dat toch minder evident zijn.
“Twee weken geleden is hij gearriveerd, uit Roemenië. De vzw ‘Meet your new best friend’ vangt Roemeense straathonden op en per toeval ben ik op de site gebotst. Op vrijdag is Max vanuit Roemenië vertrokken, een dag later arriveerde het busje met de honden in België. Toen ik hem ging halen, viel hij meteen in slaap.
“Honden zijn een deel van mijn leven. Tot Max heb ik er zes jaar geen gehad, maar daarvoor had ik jaren een labrador, een yorkshireterriër en een Hongaarse Viszla. Ze stierven jammer genoeg en ondertussen was ik mantelzorger voor mijn grootouders geworden; ik had tijd noch ruimte voor een nieuwe hond. Toen mijn grootmoeder vorig jaar stierf, begon ik er weer over na te denken en nu, anderhalf jaar later, heb ik eindelijk de stap gezet. Dit is de perfecte periode.
“Natuurlijk heb ik even getwijfeld. Als alleenstaande is een dier een fameuze verantwoordelijkheid. En wat als ik iemand leer kennen, zal die Max zien zitten? Maar moet ik het daarvoor uitstellen? Dat is ook maar triestig. Ik sta zeker open voor iemand, maar ik ben 39 jaar, heb een eigen huis en ga niet alles holderdebolder opgeven voor de liefde. Max erbij nemen is allesbehalve een straf.”
‘Toulouse wordt zot van de stijgende coronagrafieken in Het Journaal’
Webdeveloper Simon Wuyts (29) en leerkracht aardrijkskunde en geschiedenis Brecht Pype (30) uit Gent, baasjes van ‘divakat’ Toulouse
Simon: “Als freelancer werkte ik pre-corona al veel van thuis uit. Maar de afgelopen maanden begon ik wel te denken: goh, ik zit hier zo vaak alleen, misschien is het wel gezellig met een kat erbij. In augustus stuurde een vriendin dat ze iemand kende die een fijne poes in de aanbieding had en dan zijn we ervoor gegaan. Je wil niet weten hoeveel keer Toulouse tijdens een videocall al voor mijn computerscherm is gesprongen. (lacht)
Brecht: “Ook onze televisie fascineert haar enorm. Vooral wanneer ze in Het Journaal de grafieken met de stijgende coronacijfers tonen. Op het einde van die curves prijkt altijd een bolletje en wanneer dat de lucht in schiet, springt Toulouse daarnaartoe en probeert ze haar klauwtjes erin te zetten. (lacht) Dat hebben we uiteraard niet zo graag dus bij deze een warme oproep aan de Belgen om de coronacurve niet verder omhoog te laten gaan.
Simon: “Toulouse komt iets sneller naar mij dan Brecht, maar dat is omdat ze mij vaker ziet. Er is geen aandachtsstrijd tussen ons.
Brecht: “Maar ik heb ook mijn trucjes om haar naar mij te lokken. Zo houdt ze van de stof van mijn badjas. Als ik die aandoe, kan ze niet van me afblijven. Naar haar naam luistert ze niet, maar als we haar een pateeke met eend en kalkoen voorschotelen staat ze binnen de vijf seconden aan ons been.
Simon: “Over homokoppels wordt inderdaad al lachend eens gezegd: ‘Ze nemen een hond of kat om hun kinderwens te camoufleren.’ Dat is niet het geval bij ons. Wij hebben voorlopig niet zo’n prangende wens. Mijn zus heeft een kindje en als ik zie hoeveel werk dat is, dan is een kat toch wel tien keer makkelijker. Even gezellig, maar veel minder werk. (lacht) Toulouse is dus zeker geen vervangkind, maar soms denk ik wel: wat een cliché, de twee homo’s met hun verwende divakat. Maar ja dan is dat maar zo.”
‘Ik moest de les pauzeren om mijn vogels te verplaatsen’
Docent en psychotherapeut Olivier Demets (34) uit Kortrijk, baasje van zebravinkjes Jack en Jiry
“Mijn partner en ik wonen nog niet samen. Tijdens de lockdownmaanden zei ik hem: ‘Ik heb wat nood aan leven in de brouwerij, zeker als jij er niet bent.’ Een paar dagen later kwam hij met een niet-alledaags voorstel: ‘Wat zou je ervan vinden als ik je twee zebravinkjes koop?’ (lacht) Ik had al eens vogels gehad en had nog een kooitje staan dus ik dacht: waarom niet.
“Ik woon op een appartement, dus een kat of hond is niet echt aangewezen. Die twee zebravinkjes passen hier perfect. Vogels kan je niet op je schoot nemen, maar ze leuken de boel wel op. Ze staan naast mijn bureau en dat heeft al tot hilarische momenten geleid. Als ik digitaal lesgeef, beginnen Jack en Jiry soms heel luid te tsjirpen en moet ik de les even pauzeren om hen te verplaatsen. Mijn studenten vinden dat natuurlijk fantastisch. (lacht) Die vogels fluiten de hele dag door. Af en toe denk ik wel: oei, nu is het hier nooit meer stil. Maar dan ga ik gewoon in een andere kamer zitten. ’s Nachts slapen ze gelukkig.
“Als psycholoog ben ik me natuurlijk bewust van het helende en therapeutische aspect dat dieren op de mens hebben, zeker in deze periode. Zelf ben ik graag alleen en kan ik enorm van stilte genieten, maar als ik een situatie zoals de lockdown word geplaatst heb ik toch nood aan afleiding.
“Soms heb ik wat wroeging omdat die twee diertjes in een kooitje zitten, maar in de winkel zaten ze nog in een kleiner model. En als ik in de toekomst naar een grotere plek verhuis, krijgen ook zij een ruimer onderkomen. Mijn vriend en ik zien hen alleszins zeer graag, hij is een even grote dierenvriend. Mocht hij niet tegen tsjirpende vogels kunnen, zaten we met een groot probleem, vrees ik. (lacht)”