GAMEREVIEW. ‘Black Ops: Cold War’ maakt ons eindelijk weer enthousiast over een ‘Call of Duty’-verhaal

Je ziet jezelf in first person over het tarmac van een vliegveld tuimelen, tussen brokken brandend oud ijzer, en het scherm wordt een beetje troebel terwijl een helpend hand je tussen de wrakstukken uit sleept. Je legt een tegenstander of twee al sluipend om, waarna een derde je opmerkt en het gewoonlijke knalfestijn kan beginnen. Het is half november, en dus Call of Duty-tijd, en je weet dan onderhand wel wat er je te wachten staat: uitstekend gechoreografeerde schietpartijen die uitmonden in halve genocides, een hoop stoere taal (“Light ‘em up, boys”, weerklinkt het weer voordat de boordmitrailleurs van een helikopter blaten) en taferelen die van heel weidse oorlogstableaus naar keiharde persoonlijke confrontaties gaan.

Deze vijfde aflevering van Black Ops, de op spionage en paranoia drijvende serie binnen de Call of Duty-franchise, grijpt succesvol terug naar de vibe van de allereerste Black Ops tien jaar geleden, qua verhaalcampagne nog altijd de beste CoD-game uit het hele rijtje. Waar die voorganger je onder meer in Cuba, Vietnam en Angola bracht, pleisterplaatsen van de eerste woelige periode uit de Koude Oorlog gedurende de jaren 60, katapulteert Cold War je naar het jaar 1981. Deze keer wordt de schaduwoorlog tussen de twee grootmachten uitgevochten op exotische locaties als Amsterdam, Berlijn, Moskou en de Oekraïense steppen. Met een paar memorabele nieuwe personages (die rotkop van medestander Russell Adler zul je niet licht vergeten), en nieuwe gastoptredens van historische figuren uit de tijd. Toenmalig Amerikaans president Ronald Reagan had je ongetwijfeld al opgemerkt in de trailers, maar er duiken nog meer prominenten op, aan weerszijden van het IJzeren Gordijn.

De verhaalcampagne van Call of Duty Black Ops: Cold War heeft op zich weinig te vertellen over de Koude Oorlog zelf: het is alweer zo’n typische videogame (zie wat dit betreft ook Far Cry 5 ) waarin de esthetiek van een bepaald historisch of maatschappelijk thema gewoon wordt gebruikt als bindmiddel voor een vijf à zes uur durende opeenvolging van uitstekend gechoreografeerde schietsequenties, zonder dat er al te diep wordt ingegaan op de thema’s zelf. Maar als je tevreden bent met gewoon een entertainend Hollywoodverhaaltje, neem je al die misplaatste ernst er makkelijk bij. Meer nog: zeker naar het slot toe passeren er een paar krasse staaltjes van first person storytelling de revue in Cold War, en proef je zelfs een hommage aan klassieker Bioshock op de tong. Voor het eerst sinds jaren waren wij in ieder geval weer enthousiast over een Call of Duty-verhaalcampagne.

Dat verhaal brengt je in een paar hallucinante omgevingen, die vanzelfsprekend meteen ook prima decors vormen voor de multiplayer. Over die laatste hebben we verder, net als over de onmisbare Zombies-component, dan weer minder te melden: het bouwt allemaal gewoon verder op de – natuurlijk al uitstekende – multiplayeractie waarop de serie inmiddels al bijna twee decennia drijft. Bekende speelmodi als Domination (drie vlaggen zo lang mogelijk proberen te houden) Hardpoint (één welbepaald punt veroveren/bewaken) en Deathmatch (schieten tot de laatste man overblijft) zijn weer terug, en krijgen gezelschap van nieuwe modi als Combined Arms, waarin voertuigen een centrale rol spelen.

Er valt allemaal bijzonder weinig over te vertellen, behalve dan dat de lat qua kwaliteit en plezier minstens even hoog is blijven liggen, de maps merkelijk groter zijn geworden, en de paar chançards die al een next-gen-console op de kop tikten – wij speelden voor deze review de Playstation 5-versie, en hoe zit het bij u thuis? – ook superieure graphics gepresenteerd krijgen.