Overal in de wachtrij: ‘Dit is een uitstap waar ik heel de week naar uitkijk’

Er heerst een gezellige drukte op het pleintje voor Cafématic: op de bankjes rond een boompje genieten hippe mensen met mutsen van de winterzon, ze keuvelen en nippen van kartonnen bekertjes koffie of thee. Een jong, fotogeniek koppel met een buggy steekt de straat over en sluit aan bij de wachtrij voor de koffiebar. Barista’s brengen bestellingen naar de deur: dienbladen met cappuccino en cake. Het is een plaatje dat zo in een of ander stadsmagazine kan.

Staan ook in de rij: Paulien (21) en Thibeau (23). Elke zaterdag rijden ze van Wilrijk naar het stadscentrum en komen ze hier een bekertje koffie halen. Zijn neef werkt hier, vertelt Thibeau. Paulien heeft zich voor de gelegenheid uitgedost: “Ik studeer en werk van thuis: elke dag zit ik binnen. Die zaterdagse wandeling door de stad, dat is een uitstap waar ik heel de week naar uitkijk.”

Een paar straten verderop schuift Arthur aan voor het populaire winkeltje van Philip’s Biscuits, er zijn twee wachtenden voor hem. Zijn vriendin heeft hem gestuurd: volgens haar is hier de beste speculaas te vinden. “Als zij dat wil, dan doe ik dat. Binnen wachten op mijn beurt of buiten aanschuiven, wat is het verschil? En eerlijk: wat heb ik vandaag anders te doen?”

Ooit was er een tijd, niet eens zo lang geleden, dat we wachtrijen voor winkels associeerden met noodtoestanden of imploderende economieën. Soms zagen we op televisie mensen aanschuiven voor nieuwe, gehypte smartphones en dan was dat nieuws. Vandaag is het anders: sinds maart schuiven we aan voor de wekelijkse boodschappen in de Colruyt, voor een kerstboom of een pot plafondverf uit de doe-het-zelf-winkel.

Soms worden die wachtrijen op afkeur onthaald: niet iedereen begrijpt de massale toeloop voor goedkope ketens als Primark, waar zich ook dit weekend de mensensliert zich tientallen meters ver uitstrekte. Maar evengoed wordt er gewillig en geduldig aangeschoven voor een boek, bloemen of zelfs een sfeerlamp. Want, alweer: er is niet zoveel anders te doen.

“Je moet de dagen toch wat gevuld krijgen?” Milo (26) en Jan-Pieter (26) staan te drentelen voor Electro Zuid, waar slechts één klant per keer binnen mag. Het is een een piepkleine winkel in de Nationalestraat waar je zo voorbij stapt: het is de bescheiden wachtrij die de aandacht trekt. “We zoeken feestverlichting”, verklaren de jongens, om hun living op te fleuren.

De zoektocht naar de juiste lamp sleept al enkele weken aan: “We zijn al naar alle Brico’s geweest, we zijn al gaan zoeken op de markt, nu komen we hier eens kijken.” Je zou zo’n lamp natuurlijk ook een online kunnen bestellen, maar waarom zou je dat doen als je er een queeste van kan maken? Het koppel dat voor hen staat aan te schuiven, vult aan: “Dit is zo’n goede buurtwinkel. De uitbater is ook elektriciën, je kan hier altijd terecht als je vragen hebt.”

Op de best drukke Meir wachten Evy (35) en haar dochter Ilyana (13) al een kwartier voor ze een sneakerstore in mogen. “Je had hier vijf minuten eerder moeten zijn, de politie was hier! De mensen stonden te dicht op elkaar!” Ze zeggen het drie keer, alsof er eindelijk eens iets spannends gebeurde. Ilyana heeft vandaag schoenen en een winterjas nodig. “Ik vind het moeilijk om voor de kinderen online te shoppen, ze groeien zo snel”, vertelt haar moeder. “Het stoort me niet om daarvoor zo lang aan te schuiven, nee. Het is zoals in een pretpark, daar moet je ook wachten.”

Vandaag is de buit mager. “Ilyana heeft iets in haar hoofd, en dan moet ze dat per se hebben. Maar voorlopig vindt ze niet wat ze zoekt.” Evy trekt haar schouders op. Ze komt uit Zele en is al lang blij dat ze even de drukte van de winkelstraat kan opsnuiven. “Mijn man en ik zijn festivalgangers, ik mis dat echt, zoveel volk om mij heen.”

Ook Arthur, de jongeman op zoek naar speculaas, is blij dat de winkels weer open zijn. “Mijn kerstcadeaus koop ik toch liefst zelf in een echte winkel. Dat hoort toch bij de kerstsfeer.” Paulien en Thibeau passeren op hun zaterdagse stadswandeling al eens bij de Cru, de betere slager of restaurant dat take-away organiseert. “We gaan graag uit eten, nu vinden we het leuk om het ’s avonds thuis gezellig te maken.”

Het is niet altijd leuk in de rij. An (42), die in winkelbuurt de Wilde Zee staat te wachten tot ze een latte kan bestellen in een sapjesbar, vindt dat mensen vaak te dichtbij komen. “Vaak hangt hun mondmasker dan ook onder de neus. Ik durf daar iets van zeggen, ja, maar niet iedereen kan daartegen.” An blijkt het type dat drie supermarkten aandoet, tot ze een winkel vindt waar de rij niet al te lang is. “Ik ga echt geen halfuur aanschuiven voor een prul. Anderzijds is deze periode wel goed voor mijn portemonnee. Ik woon vlak bij de Meir, en kan geen winkel binnenlopen zonder iets te kopen.”

Milo, nog steeds wachtend voor de lampenwinkel, weet dan weer te melden dat de Aveve vaak een sympathieke rij heeft. “Daar tref je vaker mensen die je een hele uitleg doen over de hondenbrokken die ze komen halen voor hun huisdier.”